Αρκετά μιλήσαμε για κρίση και Ομπάμα – ας κατέβουμε τώρα πιο χαμηλά (στο ύψος των αγαπημένων μου τετραπόδων) κι ας μιλήσουμε για γάτες.

Ο Τελίτσας (ονομάστηκε έτσι γιατί έχει μία μαύρη τελεία δίπλα στο στόμα – κατά τα άλλα είναι άσπρος με μαύρους λεκέδες και ουρά) είχε ένα μεγάλο ατύχημα. Θρυμμάτισε κυριολεκτικά το πίσω δεξί του πόδι. Η ακτινογραφία έδειξε πως δεν χωρούσε προσπάθεια ανασυγκόλλησης (είναι πολλά λεπτά κοκαλάκια) και χρειαζόταν επέμβαση για να τοποθετηθεί μεταλλική λάμα. Η επέμβαση έγινε, απαιτήθηκε μετά μακροχρόνια θεραπεία κατ’ οίκον γιατί απειλούσε η γάγγραινα, τελικά η πληγή έκλεισε και ύστερα από ενάμισι μήνα, ο Τελίτσας επέστρεψε στα Κιούρκα.

Κι ότι είχα αρχίσει να χαίρομαι γιατί τον έβλεπα να τρέχει και να πηδάει, εξαφανίστηκε μετά από δέκα πέντε μέρες. Χωρίς λόγο, διότι για να τον προστατέψουμε μια και ήταν ανάπηρος, τον είχαμε στειρώσει.

Ήταν ιδιαίτερα τρυφερός και αγαπησιάρης και το μόνο του πρόβλημα ήταν πως, έχοντας κακοσυνηθίσει, ήθελε να μένει μέσα στο σπίτι. Πράγμα όχι εύκολο γιατί υπήρχε μόνιμος κάτοικος, ο Κάλμαν. Τον έβαζα λαθραία, από την πίσω πόρτα όταν έβγαινε ο Κάλμαν για την βόλτα του και έτσι απολάμβανε κι αυτός μερικές ώρες θαλπωρής.

Τον περιμένω.

Ο Πεκένιο (ισπανιστί: μικρούλης, υποκοριστικό: Πεκ) υπήρξε άτυχος γάτος. Μας τον πέταξαν μικρό στον κήπο του Ψυχικού. Ήταν μαθημένος σε σπίτι και χάδια – αλλά δεν μπορούσαμε να πάρουμε άλλο οικόσιτο. Τον πήρε μία ισπανόφωνη κυρία (που του έδωσε και το όνομα) αλλά ένα χρόνο μετά άλλαξε η ζωή της και δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Έκανα έκκληση από το blog και τον ζήτησε ένας blogger. Δύο χρόνια μετά πρέπει να φύγει για άλλη πόλη και δεν μπορεί να τον πάρει μαζί. Αν τον αμολήσω αδέσποτο στα Κιούρκα δεν θα επιβιώσει. Πάλι ψάχνω για σπίτι.

Η παλιά μου οικιακή βοηθός έλεγε (κοιτώντας τους γάτους μας): «Και γάτος να είσαι, τύχη πρέπει να έχεις».

Σωστή.

____________________________________________

Υ. Γ. Δύο ώρες αφού ανέβασα το κείμενο, ο Τελίτσας επέστρεψε, σώος και πεινασμένος.