Ο ωραίος μήνας Αύγουστος, όπου όλοι πάνε διακοπές.

Καταστήματα, γραφεία, εταιρίες, κλείνουν – άλλα υπολειτουργούν.

Αλίμονο: η ζωή δεν κλείνει τον Αύγουστο, ούτε υπολειτουργεί. Μερικές φορές μάλιστα υπερλειτουργεί. Άνθρωποι αρρωσταίνουν, δόντια πονάνε, σωλήνες τρυπάνε, υπολογιστές χαλάνε. Αλλά ούτε ίχνος γιατρού, υδραυλικού ή τεχνικού.

Η μακαρίτισσα η μητέρα μου, που είχε προβλήματα υγείας, όταν πλησίαζε Αύγουστος πάθαινε πανικό. Προσπαθούσε – ευγενικά και «με τρόπο» – να εκμαιεύσει πού θα έκανε διακοπές ο γιατρός της. Δεν υπήρχαν τότε και τα κινητά…

Αλλά και σήμερα που υπάρχουν, δεν βοηθάνε. Είτε είναι κλειστά, είτε σε φιλοδωρούν με ένα μήνυμα απουσίας, που δεν σου λύνει το πρόβλημα.

Μα τι; Να μην κάνουν οι άνθρωποι διακοπές; Και βέβαια να κάνουν. Αλλά να οργανώνονται έτσι που να μην παραλύουν τα πάντα! Δεν υπάρχουν επαγγελματικές ενώσεις ή κρατικές υπηρεσίες που να μπορούν να συντονίζουν τις ημερομηνίες;

«Αύγουστε καλέ μου μήνα, να’ σουν δυο φορές το χρόνο!» λέει η παροιμία. Τότε βέβαια που βγήκε η παροιμία, δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα οι διακοπές. Σε άλλα πράγματα αναφερόταν, κι όχι στα «μπάνια του λαού».

Δύο φορές το χρόνο – α πα πα! Εδώ με την μία διαλύονται τα πάντα και κάνουμε άλλον ένα μήνα να συνέλθουμε. Σκεφθείτε τι θα γινόταν με δύο…