Τραγουδούσε ο Αττίκ: «Δεν είναι πια για φιλιά τα μαλλιά / τα χιονάτα μου».

Πόσον καιρό έχετε να δείτε χιονάτα μαλλιά;

Προχθές σε ένα σπίτι, προσκεκλημένοι. Γιόρταζαν οι οικοδεσπότες τεσσεράμισι δεκαετίες γάμου. Οι καλεσμένοι στην ίδια ηλικία. Σαράντα ζευγάρια. Καμία γυναίκα και μόνον ένας άνδρας είχαν άσπρα μαλλιά.

Α, ναι – κι εγώ.

Τα μαλλιά μου είχαν ασπρίσει πρόωρα – από τα 35 μου (της μητέρας, από τα 25). Για μερικά χρόνια τα έκρυβα. Άλλωστε, για λόγους επιχειρηματικούς, έπρεπε να δείχνω νέος και μάχιμος.  Έπειτα βαρέθηκα.

Αλλά τώρα βλέπω πως έχω γίνει εξαίρεση.

Δεν είναι πια εύκολο να δείχνεις την ηλικία σου. Κάποτε αυτό αφορούσε μόνο  τις γυναίκες – τώρα ισχύει και για μας. Δεν γερνάμε πια. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες που βλέπαμε  γύρω μας, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Μόνον ελάχιστοι που δεν έχουν τα μέσα (ή δεν νοιάζονται) να συντηρηθούν, φαίνονται αυτό που είναι: γέροι.

Οι περισσότεροι πλέον πεθαίνουνε από γηρατειά νέοι.