Οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές μπορούν να πιάσουν τα μπλοκ τους – θα κάνω μία εξομολόγηση από αυτές που ταιριάζουν στα ντιβάνια τους.

Από παιδί μέτραγε για μένα το πλην περισσότερο από το συν. Αν στον σχολικό μου έλεγχο είχα οκτώ δεκάρια και ένα εφτάρι – μόνο το εφτάρι μου έμενε στο νου.

Μεγαλώνοντας, συνέχισα: αν για ένα βιβλίο μου είχα πέντε καλές κριτικές και μία αρνητική, μόνον η αρνητική με απασχολούσε. Τις θετικές, τις ξέχναγα αμέσως.

Σύντομα συμπληρώνω δύο χρόνια στον χώρο των μπλογκς. Ήταν ένα συναρπαστικό ταξίδι γεμάτο έντονες εμπειρίες.

Η πιο σημαντική ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα. Είτε κάτω από ψευδώνυμα (αλλά σιγά-σιγά έγιναν πιο πραγματικοί από τους επώνυμους) είτε και με τα πραγματικά τους ονόματα. Τελικά το blogging είναι εμπειρία ανθρώπων, πιο πολύ από ότι απόψεων.

Και πάλι εδώ, κατά την παλιά μου συνήθεια, μετράω περισσότερο τους λίγους που έχασα, από τους πολλούς που κέρδισα. Δεν έχει σημασία αν τους έχασα από δικό τους ή από δικό μου σφάλμα. (Άλλωστε τις περισσότερες φορές αυτό είναι ασαφές). Σημασία έχει πως από φίλοι, συνομιλητές, συνοδοιπόροι άλλοι έγιναν εχθροί (όπως ο Μ.) άλλοι ψυχράθηκαν και μου έκοψαν την καλημέρα (όπως η Α.).

Άδικο είναι προς όλους αυτούς που παρέμειναν, που με στήριξαν, που συνεχίζουν – αλλά σκέπτομαι περισσότερο αυτούς που έφυγαν. Αναρωτιέμαι συνέχεια πού και τι πήγε στραβά.

Είναι βέβαια υπερβολική η επιθυμία να σε αγαπούν όλοι οι άνθρωποι – αλλά κατά βάθος αυτό δεν θα θέλαμε όλοι;