To τέλος των blogs έφερε χρόνο για διάβασμα. Έτσι, τις τελευταίες ημέρες, χάρηκα (αν και μόνο χαρά δεν έδιναν) δύο εξαίρετα βιβλία. Είχα καιρό να βυθιστώ τόσο ολοκληρωτικά σε κείμενα. Το πόσο δυνατά ήταν φαίνεται από το ότι  συνεχίζουν να επενεργούν μέσα μου, πολλές μέρες μετά το τέλος της ανάγνωσης.

Πρόκειται για δύο έργα εντελώς διαφορετικά To “Exit Ghost” του Philip Roth και το “The Road” του Cormac McCarthy. Το πρώτο είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο, πιο προσωπικό και πιο συγκινητικό βιβλίο του Roth. (Ίσως επηρεάζει την κρίση μου και η συγκυρία: Πρόκειται για τον αποχαιρετισμό ενός συγγραφέα, του alter ego του Roth, Nathan Zuckerman, του οποίου το τραυματισμένο σώμα και η νοσταλγική φαντασία έχουν πολλά κοινά με τα δικά μου). Ο Zuckerman, που πρωτοεμφανίστηκε το 1979 με το “The Ghost Writer”, ήταν πάντα ο αγαπημένος μου ανύπαρκτος συγγραφέας. Τώρα, πάλι ως (διαφορετικό) φάντασμα, αποχωρεί.

Το δεύτερο βιβλίο είναι απλά ένα αριστούργημα από τον μεγαλύτερο (στην εκτίμησή μου) αμερικανό συγγραφέα που, στο έργο αυτό, ξεπέρασε τον εαυτό του δίνοντας ένα λιτό, κλασικό μύθο καταστροφής και επιβίωσης. Διαβάζοντάς το είχα την ίδια αίσθηση που αποκόμισα όταν είδα το «Περιμένοντας τον Γκοντό» σε μία από τις πρώτες παραστάσεις του στο Παρίσι. Άλλωστε το έργο είναι συνέχεια και ολοκλήρωση του Μπέκετ. Δύο ήρωες – πατέρας, παιδί – μέσα σε ένα σκοτεινό τοπίο Αποκάλυψης. Λίγα λόγια, αλλά εδώ ο Λόγος είναι τελεσίδικος.

Υ. Γ. Ο McCarthy είναι ο συγγραφέας του “No Country for Old Men” που, διασκευασμένο από τους αδελφούς Coen, κέρδισε τα 4 μεγάλα Όσκαρ χθες το βράδυ. Ως τώρα θεωρούσα καλύτερο βιβλίο του το “The Blood Meridian”. Αλλά το“The Road” παίζει σε άλλη κατηγορία