Μερικοί κάνουν ένα βασικό λάθος. Μπερδεύουν ένα τοπωνύμιο (Μακεδόνας, Κρητικός, Υδραίος) με ένα εθνικό όνομα. Το δικό μας εθνικό όνομα είναι Έλληνες - είτε ζούμε στη Μακεδονία είτε στην Λευκάδα. Οι γείτονες πήραν το τοπωνύμιό τους και το ανέδειξαν σε εθνικό. Εμείς είχαμε (και έχουμε) δικό μας. Δεν μας στερούν τίποτα.

 Άλλωστε το 85% των σημερινών κατοίκων της Μακεδονίας δεν κατάγεται από εκεί, όπως θα ξέρετε. Είναι πρόσφυγες από την Μικρασία και από τον Πόντο, που  ήρθαν  με την καταστροφή του 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών. Όταν πήραμε την Θεσσαλονίκη το 1912 μόνο το 11% των κατοίκων της ήταν Έλληνες – και το ίδιο περίπου ίσχυε για όλη την Μακεδονία.

Και συμπληρώνω εδώ: όλη η σύγχυση για το μακεδονικό οφείλεται σε δύο παρεξηγήσεις: α) την έννοια της ιστορικής συνέχειας (θα επανέλθω σε αυτήν σε προσεχές σημείωμα – ας πω μόνον εδώ ότι μετά από 2000 χρόνια και άπειρες επιμιξίες και μετακινήσεις πληθυσμών, δεν στοιχειοθετείται για κανένα) και β) την έννοια του έθνους η οποία είναι πολύ πρόσφατη και ιδιαίτερα στην Μακεδονία άρχισε να παίζει ρόλο μετά το τέλος του 19^ου αιώνα. Ως τότε οι διακρίσεις ήταν θρησκευτικές (πατριαρχικοί – εξαρχικοί ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι, εβραίοι) και γλωσσικές. Οι διασταυρώσεις ήταν πολλές.  Έτσι υπήρξαν και σλαβόφωνοι έλληνες Μακεδονομάχοι…

Αντίθετα με τα όσα ακούγονται, "Μακεδονικό έθνος" δεν υπήρξε ποτέ. Την εποχή που υπήρχαν οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν υπήρχαν έθνη. Την εποχή που εφευρέθηκαν τα έθνη (μετά το 1800) δεν υπήρχαν πια Μακεδόνες

_________________________________

Και ένα υστερόγραφο περί «ανθελληνισμού». Πιστεύω ότι αγαπάω τον τόπο μου και τον υπηρετώ με τον καλύτερο τρόπο λέγοντας την αλήθεια. Είναι πολύ πιο εύκολο να ζητωκραυγάζεις και να χειροκροτείς – αλλά η προκοπή και η πρόοδος μιας χώρας μόνο στην αλήθεια μπορεί να στηριχτεί. Αν οικοδομήσει πάνω σε μύθους, θα έχει σαθρά θεμέλια.