Εγώ βέβαια, άπιστος και άθεος, φοβάμαι τον θάνατο και  τρέμω το θνήσκειν.  Σκέπτομαι όμως ότι για ένα πιστό, Χριστιανό ή Μουσουλμάνο, ο θάνατος είναι απλώς η μετάβαση σε μία πολύ καλύτερη ζωή: («ζωήν αιώνιον» υποσχέθηκε ο Ιησούς). Οι πρώτοι Χριστιανοί αντιμετώπιζαν τα λιοντάρια τραγουδώντας – ήταν βέβαιοι πως η δοκιμασία τους θα οδηγούσε κατευθείαν στον Παράδεισο. Το ίδιο και οι βομβιστές αυτοκτονίας: ανατινάζονται με σίγουρη ανταπόδοση. Ουρί και πιλάφια και ποταμοί από μέλι τους περιμένουν.

Αναρωτιέμαι λοιπόν προς τι ο θρήνος κάθε φορά που ένας πιστός αποδημεί «εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως». Άραγε είναι απλώς η απουσία του από την δική μας ζωή που μας καταθλίβει (λίγο εγωιστικό) ή μήπως ακόμα και οι πιστοί δεν πολυπιστεύουν αυτά που λένε ότι πιστεύουν;