Γεννήθηκα το 1935 στην οδό Μητσαίων, κάτω από την Ακρόπολη. Μεγάλωσα στην Μιχαήλ Βόδα και την Φωκίωνος Νέγρη.
Η πρώτη μου ανάμνηση: σειρήνες σήμαιναν συναγερμό – καιτυλιγμένο σε μια τραχιά κουβέρτα με τρέχανε στο καταφύγιο. Κατοχή: κρύο – πείνα. Άγρια πείνα! Χιονίστρες στα δάκτυλα. Εμφύλιος: οι όλμοι γλουγλούκιζαν πάνω από το σπίτι.
Αν εξαιρέσω τις σπουδές και τα ταξίδια – 80 χρόνια ζω σε αυτή την πόλη. Την ξέρω καλύτερα κι από τα GPSτων ταξιτζήδων. Δεν υπάρχει πλάκα πεζοδρομίου που να μην έχω σκοντάψει, ούτε λακκούβα που να μην έπεσα μέσα. Έλεγα πάντα πως θα γίνουμε Ευρώπη όταν θα έχουμε δρόμους ομαλούς, όπου τα καπάκια θα είναι περασιά με την άσφαλτο.
Παλιός Αθηναίος. Είδος σπάνιο. Ταξίδεψα με τα πράσινα τραμ και πρώτη φορά φλερτάρισα στον «Βασιλικό» κήπο. Ακόμα υπηρέτησα (28 μήνες!) στο «Βασιλικό» Ναυτικό. Στη μισή ζωή μου υπήρχαν βασιλιάδες. Τόσο παλιός!
Τι αγαπάω από την Αθήνα; Άπειρα πράγματα – σχεδόν όσα μισώ. Υπάρχουν υπέροχα και άθλια μέρη. Ξέρετε την οδό Παπατσώρη; Είναι σαν φωτογραφία. Τέτοιοι δρόμοι-έργα τέχνης υπάρχουν αρκετοί. Κάντε μία βόλτα στου Κυπριάδου.
Πριν δυο μήνες βρέθηκα στην Πλάκα. Ήταν τόσο όμορφη, που μου έκοψε την ανάσα. Πόσον καιρό έχετε να περπατήσετε στου Φιλοπάππου; Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου για να κάνουν την παραλιακή διαδρομή από την Καστέλα στο Σούνιο.
Οι αρχαίοι λόφοι της Αθήνας είναι ζωντανοί – αν και παραμελημένοι: Κολωνός, Στρέφη, Αρδηττός, Λυκαβηττός. Κάποτε τους σκαρφάλωνα τρέχοντας. Και τα βουνά μας; Ο Υμηττός – μισή ώρα από το κέντρο. Την ίδια μέρα χιόνια στην Πάρνηθα και σέρφινγκ στην Βουλιαγμένη.
Θα μου πείτε πως μιλάω σαν τουρίστας. Ε, λοιπόν, δοκιμάστε να δείτε την πόλη σας σαν τουρίστας. Θα σας αποκαλυφθούν πολλά. Αγνοείστε για λίγο την σπαστική και παρανοϊκή καθημερινότητα. Θα μεταφερθείτε αλλού.
Ξαναγράφοντας το βιβλίο της ζωής μου, περπατώντας στους δρόμους που έζησα, κατάλαβα ότι γράφω και το βιβλίο της πόλης μου. Κι είπα να αφήσω την τόσο τοξική επικαιρότητα και να σας μιλήσω γι αυτήν.
Οι δρόμοι μου – και πώς μακραίνουν…
