Είμαστε λαός υπερθετικών.  Έγραφα κάποτε για την «Ελληνική Υπερβολή»:

«Ένας Έλληνας κάνει ό, τι μπορεί για να μεγαλώσει  το άνοιγμα ανάμεσα επιθυμία και πραγματικότητα… Βασικοί παράγοντες για το μεγάλωμα του ανοίγματος η μόνιμη τάση υπερβολής που μας οδηγεί πάντα στα άκρα, και η επίσης μόνιμη εσωτερική μας αντίφαση και παλινδρόμηση. ( ) Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δυο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από όσα μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από όσα πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από ότι πραγματικά νιώθει».

Η χώρα  της υπερβολής και των μύθων. Κάθε μέρα νέα παραδείγματα.

Ποιο είναι το θέμα της ημέρας; Το ότι οι φοιτητές πήραν με τις ντομάτες τους αξιολογητές της σχολής τους; Μπα – έτσι κι αλλιώς τα πανεπιστήμιά μας παράγουν αποκλειστικά κούτσουρα. Όχι βέβαια: το θέμα που έχει ξεσηκώσει την Βουλή και την πολιτική ηγεσία του τόπου, είναι η τελευταία ιστορική μας διαμάχη: τι ήταν η εξολόθρευση των Ποντίων από τους Τούρκους; Απλή σφαγή; εθνοκάθαρση; ολοκαύτωμα; γενοκτονία;

Αν νομίζετε πως θα μπω μέσα στην έριδα – κάνετε λάθος. Το θέμα ανήκει στους ιστορικούς και τους νομικούς με ειδίκευση στο διεθνές δίκαιο. Δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Αλλά μου κάνει εντύπωση πως οι πιο φανατικοί συνομιλητές (αν μπορούμε να θεωρήσουμε συνομιλία την φωνασκία) δίνουν μάχη για να στηρίξουν την χειρότερη εκδοχή. Τελικά όλες οι ονομασίες αφορούν μία αποτρόπαιη πράξη: δολοφονήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι με τον πιο φρικτό τρόπο. Όπως και να την κατονομάσεις, καταδεικνύει αφόρητη οδύνη. Υπερθετικά στον θάνατο δεν υπάρχουν.

Το θέμα προέκυψε από τότε που μερικά κράτη αποδέχθηκαν τη γενοκτονία των Αρμενίων. Οπότε γεννήθηκε ένας μακάβριος ανταγωνισμός. Γιατί δηλαδή οι Αρμένιοι (ας μην μιλήσουμε για τους Εβραίους) και όχι εμείς; Κι επειδή οι ιστορικοί δεν φαίνονταν πρόθυμοι να μας χαρίσουν μία γενοκτονία, την ψηφίσαμε μόνοι μας, αναγορεύοντας την Βουλή μας σε πανεπιστημιακή σχολή ιστορικών ερευνών.

Και καυγαδίζουμε τώρα επειδή ο κατά τα άλλα ανεκδιήγητος υπουργός Φίλης, έχει άλλη άποψη. Θέλουμε να εξασφαλίσουμε για το λαό μας το χειρότερο – την γενοκτονία. Έτσι θα νιώθουμε ακόμα περισσότερο θύματα (μας αρέσει αυτό) και θα υποδαυλίζουμε πιο έντονα την έχθρα (αυτό κι αν μας αρέσει!).

Δεν κοιτάμε λέω εγώ, τα σημερινά καυτά μας προβλήματα, παρά τσακωνόμαστε πάλι για το παρελθόν. Έχουμε φτάσει να  είμαστε 95% παρελθόν, 5% παρόν και καθόλου μέλλον. Και το μόνο που μας απασχολεί είναι το επιτύμβιο που θα γράψουν στους τάφους μας…