Εδώ διακόπτεται, προς το παρόν, η διαπραγμάτευση για τον ΦΠΑ.
-
Έχω μία κολοκυθιά που κάνει 1,5 πρωτογενές πλεόνασμα.
-
Και γιατί να κάνει 1,5;
-
Αμ πόσο να κάνει;
-
Να κάνει ένα. Ή, καλύτερα, 0,75!
-
Λίγο είναι. Έτσι δεν θα αποπληρωθεί ποτέ το δάνειο.
Εδώ αναστέλλεται, για λίγο, η διαπραγμάτευση για το πρωτογενές.
Και τώρα να παίξουμε άλλο παιχνίδι:
-
Πινακωτή – πινακωτή!
-
Από το άλλο μου τ’ αυτί
-
γιατί είναι η μάνα μου κουφή.
-
Πέρασα από το γαϊδουροπάζαρο της Μεγάλης Ευρώπης και άκουσα πολλά καλά και κακά για σας.
-
Σαν τι άκουσες;
-
Πως έχεις πολλά αρνιά και δεν δίνεις. Είπε ο βασιλιάς να μου δώσεις ένα αρνί.
-
Δεν το δίνω, δεν το δίνω, μα τον Άγιο Κωνσταντίνο!
-
Θα το πάρω!
-
Δεν το δίνω…
Εδώ ολοκληρώνεται η διαπραγμάτευση για ΕΚΑΣ, συντάξεις και άλλα επιδόματα.
Όταν, παιδιά, παίζαμε αυτά τα παιχνίδια – τα αντιμετωπίζαμε με μεγάλη σοβαρότητα. Σαν να κρεμόταν η τύχη μας από αυτά. Μάχη, για το τελευταίο αρνί της πινακωτής!
Τώρα φοβάμαι πως παίζουμε εν ου παικτοίς – παίζουμε το κεφάλι μας. Και οι απέναντι δεν έχουν πολλά να χάσουν – εμείς όμως ήδη τα έχουμε χάσει σχεδόν όλα. Κανένα παιχνίδι μας δεν καταλήγει κάπου. Κι έτσι μας έμεινε μόνο να παίζουμε το «σπασμένο τηλέφωνο». Όχι μόνο με τους άλλους – αλλά και μεταξύ μας…
