Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου!

Ο μικρός Αϋλάν. Ο τρίχρονος. Ο Αθώος ως βρέφος. Ο Αμνός, άσπιλος και αμόλυντος.

Έσπασε το φράγμα της αδιαφορίας. Του ρατσισμού. Της εγωπάθειας. Της αναισθησίας.

Αυτός με την θυσία του άνοιξε τα σύνορα και τις αγκαλιές των ανθρώπων. Αυτός εξανθρώπισε τους ανθρώπους, όπως προσπάθησε ο άλλος Αμνός πριν δύο χιλιάδες χρόνια.

Ο Αμνός της αγάπης, της συμπόνιας, της καλοσύνης, της αγαθότητας.

Έκλαψα όταν είδα πως υποδέχθηκαν τους πρόσφυγες στα σύνορα, στους δρόμους και τον σταθμό του Μονάχου.

(Σε αυτόν τον σταθμό που ολομόναχος, σαν χαμένος, αποβιβάστηκα 5 Σεπτεμβρίου του 1954 – πάνε 61 χρόνια).

Ο Αϋλαν άνοιξε τα σύνορα και τις αγκαλιές των ανθρώπων. Θυσιάστηκε για τις θλιβερές και σκοτεινές αμαρτίες μας.

Τι του χρωστάνε οι συμπατριώτες του! Τι του χρωστάει η ανθρωπότητα, που την ξύπνησε από τον λήθαργο!

Ο αίρων…

Ακούστε από όλες τις μεγάλες λειτουργίες (Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμπερτ και δεκάδες άλλοι) πως όλοι, όλοι υμνούν τον Αϋλάν…

Agnus Dei, qui tollis peccata mundi!