Πάντα με ενοχλούσε το γεγονός πως η Αθήνα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς ένα αξιόλογο ποτάμι. Ώσπου το απόκτησε. Να δούμε πόσο μεγάλο θα είναι, τελικά.
Η σχέση μου με το «Ποτάμι» είναι κάπως περίπλοκη. Από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη, που ενθάρρυναν τον Σταύρο Θεοδωράκη να προχωρήσει, βρέθηκα ξαφνικά έξω, μετά από μία σειρά καραμπόλες. Όπως είχα δηλώσει και τότε, παραμένω φίλος και υποστηρικτής.
Ωστόσο αυτό μου δίνει ένα συνδυασμό οικειότητας-απόστασης, που μου επιτρέπει να βλέπω πιο καθαρά μερικά πράγματα. Κάθομαι λοιπόν τώρα, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την καθοριστική ψήφο, να καταγράψω μερικές παρατηρήσεις μου.
Το πιο θετικό είναι πως ο Σ.Θ. μπόρεσε να πείσει και να μαζέψει γύρω του ως υποψήφιους 42 άτομα τέτοιας ποιότητας και ποικιλίας που αμφιβάλω αν ποτέ έχουν συγκεντρωθεί, όχι σε κόμμα αλλά σε οποιοδήποτε συλλογικό εγχείρημα στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν υπήρχε ο χρόνος και τα μέσα να προβληθούν όλοι αυτοί – άλλωστε ήταν φυσικό οι προβολείς να πέσουν επάνω στον γνωστό και χαρισματικό αρχηγό. Όμως, αν αυτή η ομάδα παραμείνει και αξιοποιηθεί, θα είναι ό,τι καλύτερο μας έχει προκύψει πολιτικά.
Και βέβαια πρέπει να επιμείνω ότι το Ποτάμι είναι μία όαση λογικής και κοινού νου, που θεραπευτικά την χρειάζεται ο τόπος.
Αρνητικό – αλλά εύλογο – ήταν πως το κόμμα δεν πρόλαβε να οργανωθεί και να αξιοποιήσει τις προσφορές των άφθονων εθελοντών.
Δεν είμαι σίγουρος ότι η σειρά των σποτ «η πρώτη φορά» κλπ. είχε τη σωστή στόχευση. Μπορεί να κέρδισαν μεγάλη τηλεθέαση, αλλά διαφημιστικά έδωσαν λάθος έμφαση. Επίσης με ενόχλησε ότι ήταν προϊόν αντιγραφής. (Ελπίζω τουλάχιστον να έχουν ξεκαθαρίσει τα θέματα πνευματικών δικαιωμάτων).
Τους τελευταίους μήνες δημοσίευα δύο και τρία κείμενα εβδομαδιαία στο Protagon. Ο λόγος γι αυτή την υπερπαραγωγή, ήταν η οικονομική ενίσχυση για το Ποτάμι – είχα εκχωρήσει όλες τις αμοιβές μου. (Μην ακούτε τα περί μεγαλοκεφαλαιούχων – και το εικοσάρι και το πενηντάρι χρειάζεται το Ποτάμι).
Ελπίζω τα αποτελέσματα των εκλογών να δικαιώσουν τις ελπίδες των ιδρυτών του – κι εγώ να γράφω λιγότερο…
