Φορτωμένος με τέσσερις βαριές σακούλες, πήγα να ανέβω ένα ψηλό σκαλί στον κήπο του εξοχικού. Έχασα την ισορροπία μου, με πήρε πίσω το βάρος και γκρεμίστηκα ανάσκελα στο χώμα. Πόνο τρομακτικό ένιωσα στη μέση (εκεί χτύπησα περισσότερο) και λιποθύμησα.

Όταν συνήλθα (δεν ξέρω πόσος χρόνος είχε περάσει) είχα έντονη ζαλάδα και τάση για εμετό. Φαίνεται ότι είχα χτυπήσει και στο κεφάλι, παρόλο που το περισσότερο βάρος έπεσε στoν κορμό. Προσπάθησα να κινηθώ αλλά ήταν αδύνατο – οι πόνοι στη μέση ήταν απαγορευτικοί.

Εκεί λοιπόν ξαπλαρωμένος και ακίνητος, άρχισα να αναπέμπω ευχές στους εφευρέτες  των κινητών τηλεφώνων. Αν δεν υπήρχαν, ποιος ξέρει πόσες ώρες (ή και μέρες) θα έμενα εκεί. Το σπίτι είναι σε ερημιά, ο δρόμος σταματάει μπροστά του. Κανείς δεν περνάει – και τα άλλα σπίτια είναι μακριά.

Πήρα τηλέφωνο τον πιο κοντινό γείτονα. Ήμουν τυχερός που βρίσκονταν δύο άντρες στο σπίτι – και ρωμαλέοι. Μια γυναίκα δεν θα μπορούσε να χειριστεί τα 85 κιλά μου. Ήρθαν, με σήκωσαν και με έφεραν στο σπίτι.

Τα υπόλοιπα ήταν μία διαδικασία ρουτίνας: νοσοκομείο, ακτινογραφίες, ορθοπεδικός έλεγχος. Κι εδώ ήμουν τυχερός στην ατυχία μου. Ούτε κάταγμα, ούτε μετατόπιση σπονδύλου – ούτε καν ρωγμή. Μόνο πολλαπλές θλάσεις, που πονάνε βέβαια άγρια. Ανάπαυση και παυσίπονα.

Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι προειδοποιώ ότι αν βρεθώ μπροστά σε κανένα γιαλαντζή διανοούμενο που θα σνομπάρει τα κινητά («εγώ κινητό δεν έχω», όπως παλιά γράφανε: «εμείς τηλεόραση δεν έχουμε») θα τον προγκάρω άγρια. Το να μην χρησιμοποιείς κινητό δεν είναι απόδειξη ανωτερότητας – αντίθετα είναι ένδειξη καθυστέρησης και βλακείας. Ειδικά ένα «έξυπνο» κινητό που σε συνδέει με όλη την γνώση και την τέχνη του κόσμου, δεν είναι μόνο τεχνολογικό αλλά και πνευματικό επίτευγμα. Ίσως η σημαντικότερη επινόηση στην ιστορία του ανθρώπου…

Ξέρω ότι (όπως κάθε πράγμα στον κόσμο) έχει και αρνητικές πλευρές. Αλλά είναι ασήμαντες, μπροστά στις θετικές. Κι όσο σκέπτομαι πως θα μπορούσα να κείμαι ακόμα ανάμεσα στα ζουζούνια του κήπου…