Είχα πολλά χρόνια να κάτσω σε ουρά. Μα πάρα πολλά. Οι τελευταίες μεγάλες ουρές που θυμάμαι ήταν την Κατοχή και αμέσως μετά. Παιδί τότε, με έστελνε η μάνα μου μήπως και ανταλλάξω τα κουπόνια του δελτίου με κάτι φαγώσιμο.

Και τώρα, επειδή αρνήθηκα να λάβω μέρος στη γενική υστερία και να σηκώσω προκαταβολικά χρήματα – ξέμεινα να ζητιανεύω τα εξήντα ευρώ του ΑΤΜ. Που σύντομα έγιναν πενήντα.

Δεν πειράζει. Ξαναβρήκα την ψυχολογία της ουράς.

Η ουρά είναι μία ιδιότυπη κοινωνική ομάδα. Εφήμερη – όλο και κάποιος έρχεται και κάποιος φεύγει. Όμως, μέσα στον λίγο χρόνο που οι άνθρωποι βρίσκονται μαζί, αναπτύσσεται μία ενδιαφέρουσα δυναμική. Η συζήτηση που ξεκινάει, μερικές φορές είναι τόσο έντονη που ακόμα κι αφού τελειώσουν την δουλειά τους, τα μέλη της άτυπης ομάδας μένουν και συνεχίζουν τον διάλογο.

Φυσικά το θέμα ήταν η πολιτική και το επαπειλούμενο δημοψήφισμα. Οι γνώμες δεν ήταν ισόρροπα μοιρασμένες και σίγουρα όχι αντιπροσωπευτικές. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν πολύ δημοφιλής σε αυτές τις παρέες. Ίσως επειδή στην τράπεζα στήνονται οι έχοντες. Αν και δεν έμοιαζαν εύποροι.

Πέρα από το αντικείμενο της  συζήτησης πιο πολύ με ενδιέφερε η διαδικασία. Οι νεοεισερχόμενοι μπαίνανε στην ουρά και αμέσως έπιαναν το θέμα, συνεχίζοντας την τελευταία φράση που είχαν ακούσει.

Αθάνατη ελληνική οικειότητα! Έχω παρατηρήσει ουρές εκτός Ελλάδος (κυρίως στην Αγγλία, όπου η queue είναι θεσμός). Οι άνθρωποι στέκονται ακίνητοι, αμίλητοι, μαρμαρωμένοι. Κανείς δεν θα τολμούσε να μιλήσει στον μπροστινό ή τον πίσω. (Αδύνατον, αφού δεν έχουν καν συστηθεί!). Κάθονται εκεί (π.χ. στα εκδοτήρια εισιτηρίων), περιμένοντας στωικά υπομονετικοί. Κι αλίμονο σε όποιον προσπαθήσει να παραβιάσει την σειρά (να την πηδήξει, το λένε). Θηρία γίνονται οι στωικοί.

Βέβαια στην Ελλάδα πιο πολλοί «πηδάνε» την ουρά, παρά που την τηρούν. (Δείτε πώς μπουκάρουν στο μετρό!). Παρόλα αυτά μου αρέσει η διαλεκτική ουρά μας (κι ας με λένε ανθέλληνα). Μου πάει η ζεστασιά και ο αυθορμητισμός. Που μπορεί καμιά φορά να ενοχλήσει κι άλλες να οδηγήσει σε καυγά ή παρεξήγηση. Αλλά με την ανθρώπινη παρουσία, πραΰνει αυτές τις δύσκολες μέρες.

Ελπίζω (τώρα που γράφω είναι όλα φλου) να ξανανοίξουν σύντομα οι τράπεζες και να συνεχιστεί η ροή της ζωής μας. Κι όχι, δεν θα μου λείψουν οι ουρές…