Παρόλο που είμαι φανατικός κεντρώος (ψηφίζω Κέντρο από τη δεκαετία του 60) δεν κρύβω πως χάρηκα με την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν τόσο κακή η συγκυβέρνηση, ήταν τόσο μουχλιασμένη η νοοτροπία (αυτό το μίγμα πασοκίλας κι μπαλτακίλας) που με αρρώσταινε. Επιτέλους, λίγος καθαρός αέρας! Που φύσηξε και στην ορκωμοσία του πρωθυπουργού – μία φορά χωρίς μουλάδες!

Έγραψα εδώ για τον Τσίπρα ότι είναι χαρισματικός και πέσανε όλοι να με φάνε. Μα, καλοί μου άνθρωποι, το χαρισματικός δεν είναι έπαινος. Είναι ιδιότητα. Σημαίνει ότι τραβάει, έλκει. Μεγαλύτερη απόδειξη από την εκλογική του νίκη δεν υπάρχει. Ένας άνθρωπος που σε εννιά χρόνια από δημοτικός σύμβουλος έγινε πρωθυπουργός (στα σαράντα του) – έ, κάτι λέει αυτό.

Ένας χαρισματικός μπορεί θαυμάσια να είναι και καταστροφικός. Μάλιστα όσο πιο χαρισματικός, τόσο πιο επικίνδυνος. Έχουμε πολλά παραδείγματα και από την παλιά και από την πολύ πρόσφατη ιστορία μας…

Όμως ο καθαρός αέρας έφερε και άλλα καιρικά φαινόμενα.

Ο νεαρός Αλέξης παίζει με τη φωτιά. Έβλεπα την διπλή ορκωμοσία και απορούσα. Έχει βάλει μία απασφαλισμένη χειροβομβίδα μέσα στην κυβέρνησή του. Τους πιο φανατικούς, τους πιο ακραίους εθνικιστές. Μαζί με παλαιοκομμουνιστές – εκρηκτικός συνδυασμός.

Και στην συνέχεια βλέπω όλο του το επιτελείο να κατέχεται από μία υπερβολική άγνοια κινδύνου. Καταρρέει το χρηματιστήριο, εξαφανίζονται οι επενδυτές, εκτοξεύονται τα spreads και όλοι στην κυβέρνηση παραμένουν μακάριοι σαν χορτάτα νήπια. Θα μου πείτε ότι αυτές είναι καπιταλιστικές έννοιες ενώ εκείνοι ζούνε στον δικό τους κόσμο (αυτόν τον «άλλο» που μας έλεγαν ότι είναι εφικτός). Αλλά σε εκείνο τον κόσμο δεν πληρώνονται μισθοί, ούτε συντάξεις, δεν υπάρχει εμπόριο, αγορές, πωλήσεις, εργασία και αμοιβές. Ούτε καν ζωντανοί άνθρωποι.

Κι όσοι δοκίμασαν να οικοδομήσουν αυτό τον κόσμο, από τον Λένιν και τον Μάο ως τον Κάστρο και τον Τσάβες, απλώς βούλιαξαν τις χώρες τους. Κάποιος πρέπει να πει στους υπεραισιόδοξους δικούς μας, ότι το έχουμε ήδη δει το έργο, πολλές φορές. Ξέρουμε το τέλος και δεν μας αρέσει.

Σίγουρα ανάμεσα στον ληστρικό καπιταλισμό και στις κομμουνιστικές ουτοπίες υπάρχει και ο δρόμος της καμήλας. Αλλά οι δικοί μας, αντί για τις σίγουρες σοσιαλιστικές καμήλες, καβαλάνε έξαλλα αριστερά άτια και κυνηγώντας το όνειρο πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες να πέσουμε όλοι στον γκρεμό…