«Γιατί δεν γράφεις;» Ρωτάει ο ένας. «Δώδεκα μέρες!» Λέει ο άλλος που μετράει.

Μα τι να γράψω; Διαβάζω κάθε μέρα δεκάδες άρθρα, σχόλια και αναλύσεις και έχω κυριολεκτικά ζαλιστεί. Σαν το Χότζα: «δίκιο έχεις» λέω στον ένα, «δίκιο» και στον αντίθετο. Όλοι έχουν κάπου δίκιο. Εκτός βέβαια από τους έξαλλους. Αλλά αυτούς έχω πάψει από καιρό να τους διαβάζω.

Στο μόνο που παραμένω σταθερός, είναι στο τι θα ψηφίσω. Αυτό είναι μονόδρομος, μια και δεν βλέπω εναλλακτική λύση. Μου είναι αδύνατο να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΚΙΔΗΣΟ, ΑΝΕΛ και, φυσικά, Χ.Α.

Άρα, Ποτάμι – σχεδόν αναγκαστικά. Όμως αυτό μπορεί να λύσει κάποτε (στο μέλλον) τα προβλήματα της χώρας, αλλά δεν λύνει το άμεσο πρόβλημά μου: να καταλάβω πώς θα είναι η ζωή μετά τις εκλογές. Αν ήταν να εκλεγεί αυτοδύναμο και να κυβερνήσει, κάτι θα φανταζόμουν. Τώρα όμως θα είναι μόνον ένα πιόνι στη σκακιέρα (άλογο, μάλλον). Αλλά οι συνδυασμοί είναι πολλοί και απρόβλεπτοι.

Οπότε αναρωτιέμαι: τι θα γίνει μετά τις 26 Ιανουαρίου; Το μόνο σίγουρο είναι πως βρισκόμαστε στο όριο. Θα χρεοκοπήσουμε υπερηφάνως; Θα συντρίψουμε τους δανειστές και θα τους δώσουμε να φάνε φύλλο-φύλλο τα Μνημόνια; Από εδώ μας φοβερίζουν με κόλαση, από εκεί υπόσχονται Παράδεισο. (Να πιστέψεις στον Παράδεισο – εύκολο το έχεις; Γενικά σχεδόν τίποτα πια δεν μπορείς να πιστέψεις).

Άραγε θα καταντήσουμε Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο, όπως έγραψε κάποιος, ή θα γίνουμε η αφετηρία για την αναγέννηση όλης της Ευρώπης, όπως λέει ο άλλος. Θα έχουμε ευρώ η δραχμή; Θα αλλάξουν όλα, ή δεν θα αλλάξει τίποτα;

Δεν έχω φίλοι, τίποτα παραπάνω να γράψω – μόνο να περιγράψω την αμηχανία μου. Νομίζω πώς την συμμερίζονται πολλοί.

Δύο εβδομάδες υπομονή και θα δούμε…