Από: Νίκο Δήμου

Προς: Αναστάσιμους

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Καλή Ανάσταση!

Μικρός πίστευα πως το Πάσχα φέρνει την Άνοιξη. Τώρα ξέρω πως η Άνοιξη φέρνει το Πάσχα.

Φέρνει μαζί κι άλλα πράγματα η άνοιξη. Την ελπίδα της αναγέννησης και την γνώση για την ματαιότητα της ελπίδας. To φούντωμα της φύσης και την επιτάχυνση των χυμών. Οι δυνατοί νιώθουν δυνατότεροι και οι αδύναμοι αισθάνονται την ζωή να τους προσπερνάει. Όσο περνάνε τα χρόνια, η Άνοιξη γίνεται πιο δύσκολη.

Κάθε χρόνο το Πάσχα θυμάμαι την Κική Δημουλά. Ποιήτρια της ματαιότητας, επανέρχεται συχνά στο θέμα του θανάτου και της ανάστασης. Σε όλες τις συλλογές της υπάρχουν αναφορές στο Πάσχα. Ήδη το 1971, στο «Λίγο του Κόσμου» ο μεταφυσικός σαρκασμός της κλείνει το ποίημα «Μεγάλη Εβδομάδα» με τους στίχους: «Ξεχειλίζουν οι εκκλησίες. / Δεν χωράω, δεν πειράζει. / Θα μάθω το ‘τετέλεσται’ / από άλλη πηγή. / Πιο θετική».

Πως χωράει το ‘τετέλεσται’ στις μυρωδιές των λουλουδιών που στολίζουν κάθε Επιτάφιο;

Μέσα σε τόση άνοιξη, ο άνθρωπος χρειάζεται το θαύμα. Να αναστηθεί, να ξαναγεννηθεί σαν την φύση. Γι αυτό κι από χρόνους πανάρχαιους, Όσιρις και Άδωνις, Περσεφόνη και Δήμητρα, έφερναν το ίδιο μήνυμα.

Εποχή όπου η θνητότητα συμπλέκεται με την αιωνιότητα, τα μαύρο με το φως. «Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα» όπως έγραψε ο άλλος εκείνος Πασχαλινός ποιητής, ο Σολωμός.

Πανανθρώπινο αίτημα το θαύμα, μετουσιώνεται στην φλόγα μιας λαμπάδας. Στην προσπάθεια να μείνει αναμμένη - έστω μέχρι την επιστροφή στο σπίτι. Μία λαμπάδα που ο άνεμος δεν την σβήνει - αυτή είναι όλη η ελπίδα.

Ακόμα και η πικρή ποίηση της Δημουλά δεν αγνοεί το θαύμα. Μόνο που ξέρει. Είναι καταδικασμένη, ως και μέσα στην έκσταση, να βλέπει την ματαίωση. Στην τελευταία της συλλογή («Ενός λεπτού μαζί», 1998) γράφει:

«Το θαύμα δεν ρωτάει. / Σ’ αρπάζει από το αυτί και / σέρνοντας σε πετάει στο φως. / Χαίρεσαι βέβαια με την έκλαμψη, δεν αντιλέγω / αλλά σε τρωει από μέσα σκουλήκι η αγωνία / μην είναι και τα θαύματα θνητά».

Καλό Πάσχα!

Φιλικά,

Νίκος Δήμου