SEX… SEX… SEX… SEXTUS! Κάθε φορά που έστελνα email σε συνδρομητή του @in.gr, μου ερχόταν πίσω! Ο δαίμων του ταχυδρομείου μου εξηγούσε ότι το μήνυμα σβήστηκε επειδή αποτελούσε σεξουαλικό spam!

 Αυτό μου συνέβαινε με όλα τα μηνύματα προς παραλήπτες του in.gr – ακόμα και με τα πιο σεμνά και σοβαρά (όχι ότι συνηθίζω να στέλνω πορνογραφικές εικόνες και τσόντες!).

Απορούσα με την κρίση του δαίμονα, μέχρι που ανακάλυψα τι τον πείραζε: το ID μου!

Από το 1994, που μπήκα στο Internet, έχω πάντα το ίδιο δικτυακό όνομα: είμαι ο sextus – προς τιμήν του Σκεπτικού φιλόσοφου Σέξτου του Εμπειρικού που είχε παίξει καίριο ρόλο στην διδακτορική διατριβή μου. Έτσι αρχικά ήμουν sextus@compulink.gr. Μετά έγινα sextus@otenet.gr και sextus@ndimou.gr.

Ε λοιπόν, ο δαίμων είδε τα τρία πρώτα γράμματα και σκέφτηκε: τι sex – τι sextus! Λογοκρισία! Κομμένο το σεξ!

Ανόητος ο δαίμων, όπως κάθε αβοήθητο πρόγραμμα υπολογιστή. Μα από το ID θα κρίνει; Ας έκοβε με βάση το θέμα ή το περιεχόμενο!

Έστειλα λοιπόν ένα μήνυμα στους υπεύθυνους του in.gr εξηγώντας το πρόβλημα. Αυτό έγινε πριν από τρεις μήνες – αλλά οι άνθρωποι είτε δεν διαβάζουν το ταχυδρομείο τους, είτε δεν θεωρούν επιβεβλημένο να απαντήσουν.

Έτσι αναγκάστηκα να δημιουργήσω μία άλλη διεύθυνση στο Hotmail, προκειμένου να αλληλογραφώ με τους συνδρομητές του in.gr.

Που να ήξερε ο φιλόσοφος Σέξτος ότι χίλια επτακόσια χρόνια μετά θα ονομαζόταν πορνογράφος και θα έπεφτε θύμα λογοκρισίας…

INTERNET KAI ΚΑΦΕΣ: Τι κοινό έχουν; Μια πρώτη απάντηση είναι πως και τα δύο σερβίρονται στα Ιντερνετ Καφέ. Μία δεύτερη (και πιο ουσιαστική) είναι πως και τα δύο είναι πανάκριβα στην Ελλάδα. Από ότι δείχνουν οι έρευνες, τα πιο υπερτιμημένα στην Ευρώπη.

Για τον καφέ το ξέραμε ήδη πως πληρώνεται διπλά στο Κολωνάκι από ότι στα ακριβότερα μαγαζιά του Λονδίνου και της Ρώμης. Αλλά το ευρυζωνικό Διαδίκτυο είναι ακόμα πιο ακριβό: Ο Γάλλος πληρώνει 1,50 ευρώ το μήνα για σύνδεση 1 Mbps και ο Έλληνας 149,15! Όχι μία η δύο αλλά εκατό φορές ακριβότερα. Και με πολύ χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα. Ιδιαίτερα επιβαρύνει το κόστος το εξωφρενικό πάγιο του ΟΤΕ (στην περίπτωση αυτή, 63,9 ευρώ).

Στα τέλη Ιουλίου ξεκίνησε μία προσπάθεια online συλλογής υπογραφών διαμαρτυρίας για το θέμα αυτό. (Βλ. http://www.nethome.gr/adsl). Συγκεντρώθηκαν αμέσως 2000, στάλθηκαν υπομνήματα στους αρμόδιους φορείς και δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα από τον Τύπο και όλα τα ΜΜΕ. Μέχρι στιγμής δεν υπήρξε καμία αντίδραση.

Λέτε να εκδηλωθεί;

Υπάρχει κάποιος που να ενδιαφέρεται σοβαρά για την οικονομία, την ανάπτυξη, την παιδεία αυτής της χώρας; Γιατί γι αυτά μιλάμε όταν αναφερόμαστε στο γρήγορο Internet. Δεν αρκεί να φτιάχνουμε γεφύρια και δρόμους… όταν δεν έχουμε λεωφόρους πληροφοριών.

Βέβαια από τους δρόμους κερδίζουν οι εργολάβοι και οι εκάστοτε μαζί τους διαπλεκόμενοι κρατικοί λειτουργοί. Από το γρήγορο Internet κερδίζει μόνον η χώρα. Άρα ουδέν κίνητρο…

Επιδοτούμε τον ΟΣΕ με μερικά δισεκατομμύρια κάθε χρόνο γιατί, όπως έλεγε και ο Χαρίλαος Τρικούπης, η πατρίς πρέπει να έχει σιδηροδρόμους. (Αν και, όπως ελέχθη προσφυώς, θα μας κόστιζε λιγότερο να στέλναμε κάθε επιβάτη στον προορισμό του με ταξί). Όμως από τότε άλλαξαν τα πράγματα – και, εκτός από δρόμους και σιδηροδρόμους, χρειαζόμαστε γρήγορα δίκτυα.

Πάντως οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι τα έχουν πολύ φτηνότερα από μας… Ο

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΝΟΡΤΩΝ: Βαρύ πρόγραμμα το Norton Internet Security, φορτώνει τον υπολογιστή στο ξεκίνημα με ένα βουνό κώδικα. Υποτίθεται πως σε προστατεύει από όλα τα πονηρά και άθλια δαιμόνια που παρεπιδημούν στον Διαδίκτυο και σε άλλους σκοτεινούς και νοσηρούς τόπους. Όμως μερικές φορές η προστασία του γίνεται αποπνικτική και σε παραλύει.

Έτσι τις τελευταίες ημέρες μου ήταν αδύνατο να πάρω την αλληλογραφία μου από τον φορητό μου υπολογιστή. Μικρό το κακό όσο ήμουν στο σπίτι – την έπαιρνα και από τον επιτραπέζιο. Όμως σε λίγο θα έφευγα για διακοπές και τι θα έκανα χωρίς τα email μου;

Αδύνατον να βρω τι έφταιγε. Η σύνδεση με το Internet δούλευε άψογα, μπορούσα να σερφάρω και να κατεβάσω ότι ήθελα, το Hotmail και το Yahoo στέλνανε και παίρνανε αλληλογραφία – αλλά στους POP3 servers (άρα και στα γραμματοκιβώτιά μου) στο Otenet και το Forthnet ήταν αδύνατο να μπω.

Μετά από πολλές δοκιμές σκέφθηκα τον Νόρτωνα. Μόλις ακύρωσα για λίγο το Internet Security η σύνδεση γινόταν μία χαρά και η αλληλογραφία έρεε. Αλλά εγώ δεν είχα αλλάξει τίποτα στις ρυθμίσεις, τις ίδιες είχα από καιρό. Δοκίμασα να ξαναβάλω από την αρχή τα επιτρεπόμενα προγράμματα – τίποτα. Τελικά μόνο όταν κατέβασα το επίπεδο ασφάλειας του Personal Firewall στο Low μπόρεσα να δουλέψω κανονικά το Outlook και το Outlook Express.

Ήταν οι πονηρές μέρες με τους βομβιστές αυτοκτονίας στον Υπόγειο του Λονδίνου και τα νέα αυστηρότερα μέτρα ασφάλειας που ψήφισαν οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σκεπτόμουνα πως καλή είναι η μεγάλη ασφάλεια μόνο που κάποτε μας στραγγαλίζει. Όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και πρακτικά. Τι να την κάνω εγώ την αυξημένη προστασία του Norton Internet Security όταν δεν μπορώ να δουλέψω;

Το επόμενο βήμα είναι να καταργήσουμε εντελώς το Διαδίκτυο. Τότε δεν θα κινδυνεύουμε από ιούς ούτε από τον Νόρτωνα. Ο οποίος, έχοντας πετύχει το ύψιστο επίπεδο ασφάλειας και προστασίας, θα κλείσει.

BLOGS, VLOGS AND PODCASTS: με λοιδορούσαν πριν έντεκα χρόνια όταν έγραφα για τις άπειρες δυνατότητες του Internet. Τα άρθρα μου εκείνα υπάρχουν στην «Ψηφιακή Ζωή» αλλά και στο Διαδίκτυο (τίποτα δεν χάνεται από τον Κυβερνοχώρο – περί αυτού παρακάτω).

Όμως, με όλο μου τον ενθουσιασμό και την φαντασία, δεν θα μπορούσα να είχα προβλέψει ούτε το 10% από αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Από τις προβλέψεις μου σχεδόν καμία δεν διαψεύστηκε αλλά ο τρόπος με τον οποίο εκπληρώθηκαν ξεπέρασε πολύ τις προσδοκίες μου.

Μία από τις διαπιστώσεις μου ήταν πως το Ιντερνετ δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα ΜΜΕ (τότε το θεωρούσαν ως ένα ακόμα Μέσο Μαζική Επικοινωνίας). Ο λόγος: ότι αντίθετα με αυτά ήταν ατομικό (όχι μαζικό) και αμφίδρομο. Δηλαδή ο κάθε ένας μπορούσε να είναι δέκτης και πομπός.

Το τελευταίο έχει εκπληρωθεί σε αφάνταστο βαθμό με τα blogs (web logs – δικτυακά ημερολόγια): Σύμφωνα με τον Τόπο www.technorati.com που μετράει την αναγνωσιμότητα των blogs, υπάρχουν σήμερα στο Διαδίκτυο πάνω από 13.000.000 ημερολόγια με εκατοντάδες εκατομμύρια αναγνώστες.

Ο Kαθένας (ο μεσαιωνικός Everyman) έγινε δημοσιογράφος, συγγραφέας, εκδότης. Μερικοί έγιναν διάσημοι μέσα από ένα blog. Τελευταίο παράδειγμα: η κατά 25% συμπατριώτισσά μας, Νεοϋορκέζα Stephanie Klein (stephanieklein.blogs.com). To ημερολόγιό της (με τίτλο «Ελληνική Τραγωδία» - Greek Tragedy) εξιστορεί την προσωπική της ζωή. Δεν περιέχει ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά σχόλια. Όμως διαβάζεται από χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα, πρόκειται να εκδοθεί σε βιβλίο από μεγάλο εκδοτικό οίκο και να αποτελέσει την βάση τηλεοπτικής σειράς στο NBC μέσα στο 2006.

Δεν φτάνει μόνο που ο καθένας γίνεται συγγραφέας και εκδότης – τώρα γίνεται και ιδιοκτήτης ραδιοφωνικού ή τηλεοπτικού σταθμού. Μιλάω για τα podcasts (σύντομα ηχητικά σκέτς ή ντοκουμέντα σε μορφή ΜΡ3 που μπορεί ο καθένας να ανεβάσει στο Ιντερνετ (και ο καθένας άλλος να τα κατεβάσει και να τα ακούσει). Το iTunes της Apple έχει στο νέο του λογισμικό ειδική κατηγορία για τα podcast. (Άλλωστε το όνομα βγαίνει από πάντρεμα του iPod με το Broadcast).

Τι περιέχουν τα podcast; Τα πάντα – από συζυγικούς καυγάδες και φιλικές συζητήσεις, μέχρι θεατρικά μονόπρακτα και μουσικές εκπομπές. Ότι θα μπορούσε να είναι εκπομπή σε ραδιόφωνο, συν πολλά που δεν θα περνούσαν…

Και η τηλεόραση; θα αναρωτηθεί κάποιος. Η τελευταία μόδα (μαζί με τα podcasts) είναι η οπτική εξέλιξη των blogs – τα vlogs (video logs). Αντί κάποιος να περιγράφει λεκτικά τις εμπειρίες του, παίρνει στα χέρια του μία βίντεο κάμερα και τις φιλμάρει. Ήδη πολλά blogs είχαν άφθονο φωτογραφικό υλικό. Η εξέλιξη (βοήθησαν και τα ευρυζωνικά δίκτυα υψηλής ταχύτητας) ήταν η φωτογραφία να μεταβληθεί σε κινούμενη εικόνα. Μερικά από αυτά είναι σαν προσωπικά reality shows – άλλα όμως (λίγα) έχουν εξαιρετική ποιότητα, σαν καλά ντοκιμαντέρ ή ταινίες μικρού μήκους.

 Αλήθεια, δεν έχει όρια το Internet.

ΤΑ ΞΕΦΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΣΤΟ INTERNET (αλλά όχι και μηνύσεις...) 16.900 αναφορές βγάζει στο όνομά μου (γραμμένο Αγγλικά) το Google. Μερικές θα ήθελα να μην υπάρχουν. Π. χ. από τις πρώτες βγαίνει μία εγγραφή σε κάποιο ελληνικό φόρουμ για το Linux όπου οι διαλεγόμενοι με στολίζουν με απίθανα επίθετα επειδή έθιξα το αγαπημένο τους λειτουργικό σύστημα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να επηρεάσεις ούτε το τι βγάζει το Google (η οποιαδήποτε άλλη μηχανή) ούτε με ποια σειρά τα βγάζει. Πράγματα που θεωρείς σημαντικά μπορεί να είναι θαμμένα στην 35η οθόνη – και άλλα, ενοχλητικά, μπορεί να εμφανίζονται πρώτο τραπέζι πίστα.

Μία κυρία στην Αμερική έφτασε ως την μήνυση επειδή η μόνη αναφορά του Google στο όνομά της, την έδειχνε πριν 10 χρόνια χοντρή, μελαχρινή και αλλήθωρη. (Ήταν ακόμα φοιτήτρια, σε μία πανεπιστημιακή εκδήλωση). Τώρα όμως ήταν κομψή, ξανθιά και είχε διορθώσει με επέμβαση τον στραβισμό της. Θεωρούσε πως η απεικόνιση της παλιάς φωτογραφίας στο Διαδίκτυο την έθιγε.

Όμως η φωτογραφία ήταν πραγματική – και η δίκη χάθηκε…

ΕΙΝΑΙ THROW? Φιλιπινέζα γνωστών μας, όταν θέλει να ρωτήσει αν κάτι είναι για πέταμα το εκφράζει σε άπταιστα έλληνο-αγγλικά: «Sir, αυτό είναι throw;»

Διάβαζα πρόσφατα στους New York Times ότι πολλοί υπολογιστές όταν κολλήσουν, μολυνθούν ή δυσλειτουργούν γίνονται «throw». Δηλαδή οι κάτοχοί τους προτιμούν να τους πετάξουν και να πάρουν έναν καινούργιο, παρά να χάνουν χρόνο (και χρήματα) προσπαθώντας να τους ξαναφέρουν στα συγκαλά τους. Με το κόστος δε που έχουν οι εργατοώρες ειδικευμένου προσωπικού στις ΗΠΑ, τελικά συμφέρει να δώσεις 400-500 δολάρια για ένα καινούργιο μηχανάκι.

Όχι όπως εμείς οι δούλοι που κάνουμε και ξανακάνουμε format και μετά ξαναστήνουμε από την αρχή τα πάντα. Α, όχι. Την επόμενη φορά, throw!