Όταν ήμουν παιδί, μου έλεγαν ότι πίσω μου, γύρω μου, σε κάθε μου κίνηση, μου παραστέκεται ένας φύλακας άγγελος - ειδικά διαπιστευμένος σε μένα. Όταν κοιμάμαι, στέκεται βάρδια στο προσκέφαλο του κρεβατιού μου να με προστατεύει από κάθε κακό.

Μεγάλωσα, γέρασα, τον φύλακα άγγελο δεν τον συνάντησα. Εκτός από μία περίπτωση: Όταν οδηγώ.

Εκεί κάθεται συνήθως στο διπλανό κάθισμα και μου παραστέκεται. Καμία φορά και στο πίσω. Ναι, δεν μου φτάνει ο ένας, συχνά έχω δύο αγγέλους. Μερικές φορές μάλιστα μου παρα-παραστέκονται. Αντίθετα με τον άγγελο της παράδοσης, που δρα αόρατος και σιωπηλός, οι δικοί μου εκτοξεύουν παραγγέλματα, παραινέσεις και οδηγίες με ρυθμό πολυβόλου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πρόθεσή τους είναι άγια (άγγελοι είναι, διάβολε!) και αυτά που λένε σωστά. Ωστόσο κομμάτι περιττά, μια και η όρασή μου βρίσκεται στα δέκα δέκατα. (Η πρεσβυωπία εξαφάνισε και την λίγη μυωπία που είχα). Κυρίως όμως οι συνεχείς παρεμβάσεις επιδρούν μάλλον κατασταλτικά στην απόλαυση της οδήγησης.

Πώς μπορείς να χαρείς μία διαδρομή όταν δίπλα σου ακούγεται η μία εντολή μετά την άλλη:

- Πρόσεχε! Φρενάρει ο μπροστινός! Το μηχανάκι! Το μηχανάκι από δεξιά! Μην έρχεσαι τόσο αριστερά. Κόψε ταχύτητα, θα πέσει κόκκινο. Εδώ έχει όριο εβδομήντα! Μην προσπεράσεις - έρχεται άλλος από απέναντι! Όχι τόσο δεξιά - θα το γδάρεις! Εκεί! Εκεί! Περνάνε πεζοί! Τι σ' έπιασε τώρα και τρέχεις; Σιγά, πιο σιγά! Πρόσεχε τον αυτόν - είναι αρχάριος!

Αρχάριος; Να που έτσι νιώθω εγώ, μετά από σαράντα χρόνια οδήγηση και δύο εκατομμύρια χιλιόμετρα διαδρομές…

Για τους εραστές της γρήγορης οδήγησης, είναι πρόβλημα αυτοί οι άγγελοι - οι επονομαζόμενοι και Οδηγοί του Πλαϊνού Καθίσματος (ΟΠΚ) ή του Πίσω Καθίσματος. (Οι αγγλοσάξονες έχουν έναν όρο γι αυτούς. Τους ονομάζουν Back Seat Drivers). Κατά καιρούς, έτσι από αντίδραση, τους ξεφεύγω και οδηγώ στα δέκα δέκατα. (Χωρίς να πάψω να σκέπτομαι, την ώρα που πηγαίνω με τις πόρτες: "ε, και να βρίσκονταν εδώ μέσα - ή, έστω, να με έβλεπαν από κάποια μεριά…")

Έφτασα πια να οδηγώ γρήγορα μόνον όταν είμαι μόνος. Τότε μάλιστα οδηγώ πολύ γρήγορα. Ο ισχυρισμός αυτός βέβαια δεν αποδεικνύεται, διότι, αφού είμαι μόνος μου μπορώ να λέω ό,τι θέλω - ακόμα και ότι είμαι ταχύτερος από τον Σουμάχερ. Δεν υπάρχουν μάρτυρες για να διαψεύσουν ή να επιβεβαιώσουν.

Ας αντιστρέψουμε λοιπόν το επιχείρημα: όταν ΔΕΝ είμαι μόνος, δεν μπορώ να πάω γρήγορα. Και δεν αναφέρομαι σε ξένους επιβάτες. Αυτούς και βέβαια τους πηγαίνω απαλά και ήρεμα με την μέθοδο Rolls-Royce. (Ξέρετε, εκεί που εκγυμνάζουν τους οδηγούς με μία κούπα νερό ξέχειλη στο ταμπλό, από την οποία δεν πρέπει να χυθεί σταγόνα). Δεν θα ήθελα με τίποτα οι φιλοξενούμενοι στο κινητό σπίτι μου να φοβούνται, να υποφέρουν, να ζαλίζονται, να άγχονται. Αυτόματα, σηκώνω το πόδι από το γκάζι.

Δεν μιλάω λοιπόν για τους επισκέπτες - αλλά για τον μόνιμους φύλακες αγγέλους, τους Συνοδηγούς των Πλαϊνών και Πίσω Καθισμάτων που μία ζωή μου διαβάζουν το Roadbook όλων των διαδρομών - ειδικών και μη..

Στην αρχή το πρόβλημα ήταν οξύ στις στροφές (έκοψα - ακυρώνοντας το 60% της οδηγικής απόλαυσης). Μετά επεκτάθηκε στις ευθείες. Και μέσα στην πόλη. Ακόμα και στο παρκάρισμα.

Γερνάνε και οι άγγελοι... Κι όσο μεγαλώνουνε γίνονται πιο συντηρητικοί - πιο φοβισμένοι. Αν τύχει να βάλω στο όχημα κάποιο νέο παιδί - κοπέλα ή αγόρι - συχνά ακούγεται η αντίθετη ερώτηση: καλά, δεν πάει πιο γρήγορα;

(Πώς καταλαβαίνεις ότι γέρασες; Όταν, σε γρήγορο αυτοκίνητο, πάρεις κοντά σου ένα νέο κορίτσι και ΔΕΝ σου ζητήσει να πας πιο γρήγορα - σημάδι πως δεν εμπιστεύεται τα αντανακλαστικά σου).

Νόμιζα τελικά πως μόνον εγώ είμαι ο προνομιούχος που διαθέτει τόσο ευσυνείδητους Φύλακες Αγγέλους. Μέχρι που πρόσφατα μπήκα και σε αυτοκίνητα άλλων και διαπίστωσα πως είναι μία αρκετά γενικευμένη υπόθεση. Και παρηγορήθηκα...