Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τις καταπιεσμένες μειονότητες – όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπάρχουν και καταπιεσμένες πλειοψηφίες. Η πιο καταπιεσμένη, ανυπεράσπιστη και ταλαιπωρημένη στην Ελλάδα είναι οι οδηγοί Ι. Χ.

Είναι οι βαρύτερα φορολογούμενοι Έλληνες. Πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας (μη-κυκλοφορίας θα έπρεπε να λέγονται) διόδια, (υπέρογκα στην Αττική Οδό!) το πιο ακριβό πάρκινγκ της Ευρώπης, κλήσεις και πρόστιμα και τον βαρύτατο φόρο της βενζίνας. Τι εισπράττουν ως ανταπόδοση; Λακκούβες, σαμαράκια, ανύπαρκτη ή επικίνδυνη σήμανση, κατολισθήσεις και καταβυθίσεις δρόμων, απόλυτη έλλειψη χώρων στάθμευσης και μηδενική αστυνόμευση.

Η τελευταία περιορίζεται σε μερικά σκόρπια ραντάρ (στις ευθείες όπου κάθε ταχύτητα είναι ασφαλής) σε κλήσεις για παραβίαση λεωφορειόδρομων και παράνομες σταθμεύσεις. Όλα αυτά για τα Ι. Χ. Στους επαγγελματίες παντός είδους επιδεικνύεται σκανδαλώδης επιείκεια – που οδηγεί στις γνωστές πολύνεκρες τραγωδίες.

Αν ήταν συνδικαλισμένοι οι ΙΧήδες  θα αποτελούσαν το μεγαλύτερο λόμπι της χώρας και καμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να τους αγνοήσει (όπως καμία κυβέρνηση στην Γερμανία δεν τολμά να αγνοήσει τον εκατόχρονο ADAC με τα δέκα πέντε εκατομμύρια μέλη). Αλλά εμείς απλά μουντζώνουμε ο ένας τον άλλο στους δρόμους ενώ βασανιζόμαστε και σκοτωνόμαστε αδιαμαρτύρητα.

Πως αντιμετωπίζει το κράτος τα αυτοκίνητα; Όταν ήμουν παιδί και τρόμαζα με μερικά πράγματα η συμβουλή που μου έδιναν μερικοί μεγάλοι ήταν αφελής και ελάχιστα αποτελεσματική: «Κάνε πως δεν τα βλέπεις».

Νομίζω ότι την ίδια συμβουλή ακολουθεί το ελληνικό κράτος σχετικά με τα αυτοκίνητα. Κάνει πως δεν τα βλέπει. Ακόμα χειρότερα. Κάνει πως δεν υπάρχουν.

Δημιουργεί πεζόδρομους, λεωφορειόδρομους, και δεν αναρωτιέται που θα πάνε τα αυτοκίνητα των περιοίκων και των επισκεπτών. Η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων είναι ιδέα ιδιοφυής – αλλά και τραγικά χαμένη ευκαιρία. Διότι έπρεπε να συνοδεύεται από την κατασκευή (κάτω από τους πεζόδρομους) ενός τεράστιου υπόγειου γκαράζ που θα έλυνε το πρόβλημα παρκινγκ όχι μόνο των περιοίκων αλλά και της μισής Αθήνας. Πολλές μεγάλες πόλεις έχουν ένα δίκτυο από τέτοια κεντρικά υπόγεια γκαράζ – θυμάμαι αυτό της Γενεύης που επεκτείνεται κάτω από το ποτάμι, τον Ροδανό.

Θα πρόσθετα μάλιστα ότι το δικό μας «αρχαιολογικό» γκαράζ θα μπορούσε να επεκταθεί κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης και να καταπίνει όλα τα τουριστικά πούλμαν που σήμερα ρυπαίνουν την γύρω περιοχή με καυσαέρια και θόρυβο.

Κόστος; Υψηλό, αλλά η απόσβεσή του σίγουρη. Το μεγαλύτερο και πιο αποδοτικό μας κεφάλαιο είναι τα τουριστικά μας αξιοθέατα. Εδώ οι Ισραηλινοί έχουν φτιάξει τεράστιο κλιματιζόμενο γκαράζ μέσα στην καρδιά της ερήμου, για τους επισκέπτες του βράχου της Μασάντα. Στην έρημο βέβαια δεν υπάρχει πρόβλημα χώρου. Όμως για να μην φλέγονται τα αυτοκίνητα κάτω από τον ήλιο, δημιούργησαν αυτό το χώρο (μαζί με αναψυκτήρια, εστιατόρια, καταστήματα) όπου παρκάρεις και παίρνεις μετά το αυτοκίνητό σου δροσερό-δροσερό. Ούτε να σκεφτώ τι τεράστιο κόστος θα είχε η κατασκευή αυτή μέσα στο καμίνι της ερήμου. Και η Μασάντα, όσο κι αν είναι ενδιαφέρουσα, πολύ απέχει από το να είναι Ακρόπολη.

Δρόμους στενούς και πυκνοκατοικημένους τους κόβουμε στην μέση.

Ποιος μεγαλοφυής, ποιος Αϊνστάιν είχε την έμπνευση να μετατρέψει την Χαριλάου Τρικούπη σε λεωφορειόδρομο; Το θέαμα είναι ξεκαρδιστικό. Δεξιά-αριστερά παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στην μέση της στενής μεσαίας λωρίδας μία φαρδιά διαχωριστική, με καρφιά και φωσφορίζουσα μπογιά. Πλατειά και αδαμαντοκόλλητη, σαν την Αγία Ζώνη. Ως διακόσμηση είναι ωραία – αλλά ακριβή. Και διακόσμηση μάλλον θα παραμείνει.

Διότι όποιος το έκανε αυτό θα έπρεπε πρώτα να κατασκευάσει θέσεις στάθμευσης για όλα τα αυτοκίνητα που (μόνιμα) φιλοξενεί ο δρόμος. Στο εξωτερικό, κάθε πεζοδρόμηση και άλλη παρόμοια ρύθμιση συνοδεύεται και από την δημιουργία υπόγειων ή άλλων πάρκινγκ. Εδώ υποθέτουμε πως οι κάτοικοι θα κρεμάσουν τα αυτοκίνητα από τα μπαλκόνια τους… Κι επειδή αυτό δεν γίνεται, οι πεζόδρομοι αυτό-ακυρώνονται και μεταμορφώνονται σε υπαίθρια γκαράζ.

Είναι αδιανόητο, τόσα εκατομμύρια ΙΧήδες να μην έχουν μία εκπροσώπηση. Εδώ οι κυνηγοί (μερικές δεκάδες χιλιάδες) και αποτελούν ομάδα λόμπι που την υπολογίζει κάθε κυβέρνηση. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν διαθέτει μία ισχυρή Λέσχη Αυτοκινήτου, μία οργάνωση οδηγών. Καλά να παθαίνουμε λοιπόν που είμαστε η μόνη κοινωνική ομάδα με άπειρες υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα.