Στέκομαι στο φανάρι και περιμένω το πράσινο. Ανάβει. Κάνω να ξεκινήσω αλλά από την διασταύρωση περνάνε ακόμα αυτοκίνητα. Βέβαια έχουν κόκκινο. Καρά-κόκκινο! Έχουν περάσει πέντε-δέκα δευτερόλεπτα. Οι πίσω κορνάρουν. Αλλά η ροή των παρανόμων συνεχίζεται. Και συνεχίζεται.
Μοιάζει με εφιαλτικό όνειρο - αλλά δεν είναι. Συμβαίνει κάθε μέρα στις διασταυρώσεις της Αθήνας (φαντάζομαι και των άλλων πόλεων). Το κόκκινο δεν το αγνοεί πια ένας ή δύο οδηγοί - αλλά πέντε και δέκα. Οι οποίοι μετά "νομιμοποιούν" τους απέναντι, που έχασαν πολύτιμο χρόνο, να κάνουν και αυτοί το ίδιο με την σειρά τους. Ο φαύλος κύκλος ολοκληρώνεται και συνεχίζεται επ΄ άπειρον. Ο κύκλος χρονισμού των φαναριών στην Ελλάδα έχει μετατεθεί. Το πράσινο ισχύει μερικά δευτερόλεπτα μετά την εμφάνισή του και παρατείνεται ανάλογα - κατά το δοκούν των οδηγών. Η χρονική διάρκεια των χρωμάτων είναι σχετική. Ένα φαινόμενο που θ' άξιζε να το μελετήσει ο Αϊνστάιν.
Προσπαθώ να μην περνάω ποτέ με κόκκινο - αλλά καμιά φορά, επειδή έχω φόρα, εξαντλώ το κίτρινο. (Να μην κάνω και κανένα απότομο φρενάρισμα και δεχθώ επίσκεψη από πίσω - όλα τα αυτοκίνητα δεν έχουν τέσσερις αεριζόμενους δίσκους και 225άρια λάστιχα…) Περνάω δηλαδή γρήγορα, στο όριο - την ώρα που πέφτει το κόκκινο.
Ε λοιπόν πάντα κοιτάω στον καθρέφτη και μετράω πόσα αυτοκίνητα περνάνε μετά από μένα. Με κόκκινο αυτά φυσικά. Όσο περνάνε τα χρόνια, ο αριθμός αυξάνεται. Κάποτε ήτανε δύο, ήτανε τρεις - τώρα είναι χίλιοι δεκατρείς.
Παλιότερα, όταν τύχαινε να είμαι πρώτος στα φανάρια, έφευγα με flying start - εκκίνηση φόρμουλα ένα. Όχι πια. Είναι σίγουρη μέθοδος αυτοκτονίας. Ξεκινάω λοιπόν σιγά κοιτώντας δεξιά και αριστερά (ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει…) Και μόνο όταν οδηγώ στην Δυτική Ευρώπη ενδίδω στον πειρασμό (που έγραφε και ο Πέτρος Κωστόπουλος) να ξεκινάω σαν χουλιγκάνος. Διότι ξέρω ότι εκεί ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ κάποιος να παραβιάσει το κόκκινο. Άλλες παραβάσεις γίνονται. Αλλά κόκκινο και προτεραιότητα - ποτέ.
Έγραψα προτεραιότητα και με πιάσανε τα γέλια. Απλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Εκτός κι αν είναι ο ένας στην Εθνική και ο άλλος σε καρόδρομο. (Και πάλι… και πάλι… Μου έχει βγει τρακτέρ από το πουθενά…) Αλλά ανάμεσα σε δρόμους ίσης σημασίας, την προτεραιότητα στην Ελλάδα την έχει ο θρασύτερος. Αυτός που θα προλάβει να μπει στην διασταύρωση (κι ας έχει πίσω τους ένα πολυγωνικό ΣΤΟΠ). Τι από δεξιά γράφει ο ΚΟΚ, τι σήματα και αηδίες. Ή μαγκιά έχει προτεραιότητα.
Εξ ου και οι ξένοι φίλοι, που έτυχε να οδηγήσουν στην χώρα μας, έφυγαν από δω με γκρίζα μαλλιά. What a nightmare! μου έλεγε προχθές ένας Ολλανδός. Εφιάλτης σκέτος. (Αλήθεια, με το 2004 τι γίνεται; Πόσους ανύποπτους ξένους θα χάσουμε στα φανάρια και τις διασταυρώσεις;)
Αναρωτιέμαι: γιατί είμαστε διαφορετικοί; Τι είναι αυτό που μας κάνει να παίζουμε τόσο επιπόλαια με κάτι θανατηφόρο, όπως ένα βλήμα ενός και ενάμισι τόνου που εκτοξεύεται με δολοφονικές ταχύτητες; Σημειώστε πως δεν είμαι κανένας συντηρητικός οδηγός που πάει αριστερά με εξήντα στην εθνική. Και τρέχω και μονομαχώ στους δρόμους. Πάω γρήγορα εκεί που αξίζει. Π. χ. στις δύσκολες στροφές (στις ευθείες ο κάθε μαλάκας μπορεί να πατήσει τέρμα). Αλλά βλακείες δεν κάνω. Και το να περνάς με κόκκινο είναι σκέτη βλακεία - ούτε μαγκιά, ούτε τίποτα.
Σημείο υπανάπτυξης, θα έλεγε κάποιος. Πραγματικά, αυτές τις συμπεριφορές τις μοιραζόμαστε με τους Τούρκους και τους Αιγυπτίους. Στο Κάιρο (όπως και στην Πόλη) τα φανάρια παίζουν ένα ρόλο καθαρά διακοσμητικό. Ομορφαίνουν τους δρόμους όπως τα πολύχρωμα φωτάκια στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά.
Αλλά κάπου μέσα μου είχα την ελπίδα πως έχουμε ξεφύγει από εκεί. Πως έχουμε οργανώσει την ζωή και την σκέψη μας κάπως περισσότερο - πως, κι αν δεν γίναμε δυτικοευρωπαίοι, είμαστε πιο ώριμοι από τους (συμπαθέστατους κατά τα άλλα) φελάχους.
Κι ας μην έρθει κανείς από τους "ελληναράδες" να μου πει πως εμείς δεν υποτασσόμαστε στον ψυχρό ορθολογισμό των Δυτικών και παραμένουμε αυθόρμητοι και απρόβλεπτοι. Διότι θα του απαντήσω πως τότε δεν θα έπρεπε να υιοθετήσουμε και τα προϊόντα των Δυτικών. Ας μέναμε στην βοϊδάμαξα. Εκεί, βέβαια, δεν χρειάζονται φανάρια…
