Τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά. Ξεκινάω για κάπου - δεξίωση, θέατρο, συνέδριο - και μετά από ώρες ταλαιπωρίας ξαναγυρίζω στο σπίτι μου άδοξα - χωρίς να έχω καν πλησιάσει τον στόχο μου.

Κάτι που σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο θεωρείται αυτονόητο - το να προϋπολογίζεις θέσεις στάθμευσης για όλα τα αυτοκίνητα των ανθρώπων που συμμετέχουν σε μία εκδήλωση - εδώ αγνοείται παντελώς.

Έτσι χτίζουμε θέατρα, μέγαρα, εμπορικά κέντρα, σουπερμάρκετ, ξενοδοχεία χωρίς πρόβλέψη για πάρκινγκ. Γνωρίζω ανθρώπους που δεν πάνε πια στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο Μουσικής γιατί δεν αντέχουν την ταλαιπωρία της στάθμευσης. (Να δούμε πότε θα τελειώσει το γκαράζ του Μεγάρου... Όσο για το Ηρώδειο - πόσο χρήσιμο θα ήταν ένα τεράστιο υπόγειο πάρκινγκ κάτω από την Ακρόπολη! Να φιλοξενεί και τα τουριστικά πούλμαν που μπλοκάρουν και ρυπαίνουν τα πάντα).

Υπάρχουν σουπερμάρκετ σε κεντρικές αρτηρίες της Αθήνας (π. χ. Σκλαβενίτης στην Πανόρμου) που μονίμως κλείνουν τον δρόμο με τα αυτοκίνητα των πελατών τους. Αν έχετε συνέδριο στο Κάραβελ ατυχήσατε. Το γκαράζ του σπάνια σας παίρνει (είναι γεμάτο με μόνιμα) και μπορεί να ψάχνετε ώρες για θέση.

Πριν λίγο καιρό, μεγαλοσχήμων επιχειρηματίας που ζει στην κορυφή του λόφου της Πολιτείας έδωσε μεγάλη δεξίωση. Κάλεσε τρεις χιλιάδες άτομα με την προσδοκία ότι θα έρθουν δύο χιλιάδες.

Και ήρθαν. Αυτό που επακολούθησε μόνο σε σενάρια τρόμου ή καταστροφής θα μπορούσε να φιλοξενηθεί.

Δύο χιλιάδες άνθρωποι σημαίνει τουλάχιστον χίλια Ι. Χ. (ναι, δεν έρχονται με πούλμαν). Οι στενοί ανηφορικοί δρόμοι της Πολιτείας δεν επαρκούν ούτε για τα αυτοκίνητα των κατοίκων. Ξαφνικά η δεξίωση έγινε πολεμική σύρραξη. Οι οδηγοί που προσπαθούσαν να προσπελάσουν την κορυφή βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους οδηγούς που κατέβαιναν ψάχνοντας απεγνωσμένα για χώρο πάρκινγκ. Οι δρόμοι είχαν ήδη μία σειρά σταθμευμένα αυτοκίνητα - άρα χωρούσε μόνον ένα να περάσει. Γενικό έμφραγμα. Οι πίσω κορνάριζαν (μη γνωρίζοντας τι τους περιμένει) οι ακόμα πιο πίσω, αφού περίμεναν επί ώρα, απελπίστηκαν και έφυγαν - όσοι τυχεροί μπορούσαν ακόμα να απεμπλακούν. Καυγάδες, νεύρα, βρισιές, μυρωδιές από καμένους δίσκους (πολλοί την άλλη μέρα χρειάστηκαν νέο συμπλέκτη) - μεγάλη διασκέδαση!

Ήταν χάρμα να βλέπει κανείς κυρίες με τις τουαλέτες και τα τσόκαρα (κοινώς mules) της Prada να κάνουν ορειβασία στα βραχώδη μονοπάτια και να φτάνουν επάνω κάθιδρες με το μακιγιάζ ρευστοποιημένο...

Άλλη σκηνή: στην περίφημη δεξίωση του ΟΠΕΚ, στα τέλη Ιουλίου. Τόπος, ο Ναυτικός Όμιλος στην Καστέλα. Αυτός βέβαια διαθέτει τεράστιο πάρκινγκ. Ναι, αλλά πριν καλά-καλά αρχίσει η δεξίωση, έδιωχναν τους καλεσμένους με την δικαιολογία ότι ήταν γεμάτο. (Μάλλον κράταγαν τις θέσεις για τους επίσημους και την νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ). Αποτέλεσμα: μετά από μισή ώρα μάταιη περιπλάνηση στα δρομάκια της Καστέλας, επιστροφή στο σπίτι. Αντί για δεξίωση, τρεις ώρες οδηγική ταλαιπωρία. Μεγάλη διασκέδαση!

Αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα. Πριν μερικά χρόνια με είχαν καλέσει να κάνω μία διάλεξη στο Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο μεγάλης επαρχιακής πόλης. Έφτασα στο ξενοδοχείο, όπου μου είχαν κρατήσει δωμάτιο, για να διαπιστώσω πως δεν υπήρχε καμία δυνατότητα στάθμευσης. "Για ψάξτε εδώ γύρω" μου είπαν στην υποδοχή. Το ξενοδοχείο ήταν στην κεντρική πλατεία, έβρεχε καταρρακτωδώς και εγώ έκανα μάταιες βόλτες σε μίαν άγνωστη πόλη. Μετά από μία ώρα βαρέθηκα και έφυγα. Τηλεφώνησα στο Δήμαρχο και του είπα: "Στην αφίσα αναγγελίας που βάλατε, κολλήστε ένα χαρτάκι: 'Ματαίωση λόγω πάρκινγκ'".

Εκατό χρόνια μετά την εφεύρεση του αυτοκινήτου, ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως ζούμε στον αιώνα του. Ούτε σε δημόσιο επίπεδο (απόδειξη - όλα τα έργα που αναγγέλθηκαν αλλά ΔΕΝ έγιναν στις πόλεις μας τα τελευταία σαράντα χρόνια) αλλά ούτε και σε ιδιωτικό. Και καλά το γενικό κυκλοφοριακό, θέλει χρόνο και χρήματα. Αλλά να καλείς κόσμο για να τον περιποιηθείς, ή για να σου μιλήσει, και να μην σκέπτεσαι από πριν πού και πώς θα βολέψει το αναγκαίο κακό με τις τέσσερις ρόδες, αυτό δεν είναι καν ευγενικό...