Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.

Σφίγγα, αρχαία τίγρη της βίας, τώρα σιωπηλή, αλλά
με διάτορους εκκεντροφόρους να μαστιγώνουν την σιγή
μεγάλη συνουσία κυλίνδρων με πιστόνια - φλάουτο
άπειρων πλήκτρων, μεταλλική μουσική,
τι, ατσάλινη εσύ, τέλεια, καραδοκείς
εμένα τον ατελή;

Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.

Ένωση μυστική, αμάλγαμα τέχνης και βίας,
άγρια στις ευθείες, κεντρόφυγη κεντρόμολη, χορεύοντας στις στροφές,
σκληροί επιβήτορες, στυγνοί, ασκήτεψαν
στη μάθηση της πειθαρχίας κοντά σου. Όμως γιατί
διπλοκάπουλη, σιωπηρή, παραμονεύεις
εμένα τον ενδεή;

Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.

Έτσι λοιπόν ο φθαρτός γίνεται άλλος
στο μέταλλο. Όταν τραγουδάς
επτά χιλιάδες στροφές στο άπειρο
διχοτομώντας το τοπίο με ακρίβεια νυστεριού,
αλλάζοντας την μάζα σε ενέργεια, την ενέργεια
σε δύναμη, σε κίνηση, σε ομορφιά,
ξεχνώ την νύχτα και την ένδεια του Καλού.
Ομολόγησα. Τι άλλο περιμένεις
από εμέ τον υποτελή;

Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.