Είμεθα ΄Εθνος Αδιόριστον

Στις 21 Ιουνίου του 1998 (κρατούσα τότε μία στήλη στο Κυριακάτικο Έθνος) είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο με τίτλο «Είμεθα Έθνος Αδιόριστον». Τότε ήταν πάλι εποχή αναταραχής στην παιδεία, με απεργίες εκπαιδευτικών – κυρίως των αδιόριστων καθηγητών και των αναπληρωτών.

Ξαφνικά τις τελευταίες μέρες άρχισαν να μου έρχονται email από δασκάλους και καθηγητές με σχόλια και αντιδράσεις στο προ οκταετίας κείμενό μου. Προφανώς, κάποιος το ξέθαψε και το αναδημοσίευσε κάπου (δεν βρήκα ακόμα που και πότε).

Ε λοιπόν το ξέθαψα κι εγώ και σας το παραθέτω:

Αγαπητοί συνάδελφοι (θα δείτε γιατί σας αποκαλώ έτσι...)

Την έκφραση «αδιόριστοι καθηγητές» την έχω ακούσει γύρω στις δύο χιλιάδες φορές τον τελευταίο καιρό. Κάπου γύρω στην 1960στή φορά με έκανε να αναπηδήσω. Κατάλαβα πως, στις δύο αυτές λέξεις, κρύβεται η ταυτότητα όλων μας.

Φυσικά, «αδιόριστοι καθηγητές» δεν υπάρχουν. Πρόκειται απλά για πτυχιούχους Ανωτάτων Σχολών που θα ήθελαν να διοριστούν. Που ελπίζουν κάποτε να γίνουν καθηγητές. Αλλά σήμερα δεν είναι καθηγητές - ούτε διορισμένοι, ούτε αδιόριστοι.

Με την ίδια λογική και εγώ είμαι αδιόριστος Διοικητής Κρατικής Τράπεζας, Πρόεδρος Οργανισμού, Καθηγητής Πανεπιστημίου και ό,τι άλλο επιθυμήσω. (Έχω τα τυπικά προσόντα).

Με την ίδια λογική όλοι οι απόφοιτοι - Λυκείου μέχρι ΑΕΙ - είναι αδιόριστοι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Οι πτυχιούχοι ιατρικής αδιόριστοι Επιμελητές του ΕΣΥ. Όλοι κατά βάθος ελπίζουν να προσληφθούν. Αλλά δεν μπορούν να αυτοαποκαλούνται «αδιόριστος τμηματάρχης Β'»!

Όταν οι νυν «αδιόριστοι καθηγητές» αποφάσισαν να σπουδάσουν φιλολογία, φυσική, θεολογία, είχαν άραγε την σιγουριά ότι θα διοριστούν; Είχαν κάνει κάποια προκαταρκτική συμφωνία; Τότε, πού θεμελιώνουν την απαίτηση και την ονομασία τους;

Μα που αλλού παρά στην ενδόμυχη πεποίθηση κάθε Έλληνα ότι το κράτος, η κοινωνία, ο κόσμος όλος, μας χρωστάει. Ότι και μόνο διότι υπάρχουμε, δικαιούμεθα να σιτιζόμαστε στο Πρυτανείο. Άσε πια αν έχουμε πάρει και ένα πτυχίο. Τότε το δικαίωμά μας είναι απαρασάλευτο.

O κόσμος όλος μας χρωστάει... Έτσι νιώθουμε και στις διεθνείς μας σχέσεις. Περιμένουμε κι από εκεί ένα «διορισμό», μία επιβεβαίωση. Περιμένουμε πάντα κάτι από τους άλλους – χωρίς να σκεπτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Κι επειδή κανείς δεν μας χαρίζεται, αισθανόμαστε αδικημένοι, ριγμένοι, προδομένοι.

Είμαστε όλοι, μόνιμα, υπαρξιακά, αθεράπευτα, αδιόριστοι. Να από που ξεκινάει η αξίωση του κάθε Έλληνα υπηκόου. Να γιατί δεν μας φαίνεται περίεργη η έκφραση «αδιόριστοι καθηγητές».

Και δεν μιλάω για τους αναπληρωτές (αυτοί είναι οι μόνοι που έχουν δίκιο). Μιλάω για όλους τους άλλους, που ζώντας σε έθνος ανάδελφον, αδιόριστον (και αόριστον) μεταβάλλουν αδιαμαρτύρητα την επιθυμία τους σε αξίωση.