Μεταμορφώσεις του φωτός
Αγγελικό και μαύρο, φως.
Γιώργος Σεφέρης
Εάν εντείνετε το λευκό θα φτάσετε στο μαύρο.
Οδυσσέας Ελύτης
Από «Το Φως των Ελλήνων» :
Να λοιπόν τι δίνει αυτό το φως: το μόνο αισθητό, συγκεκριμένο Απόλυτο.
Όταν έχεις αυτό το φως δεν χρειάζεσαι πίστη, απόλυτο – ούτε μεγάλες αλήθειες.
Η φυσική κατάσταση του Έλληνα είναι ο σκεπτικισμός. Η νόηση χαμογελάει, γιατί ή αίσθηση εξαρκεί.
Το Είναι, εδώ δεν χρειάζεται να στο εξηγήσουν. Το βλέπεις. Οι ερμηνείες μοιάζουν ειρωνείες.
Και θα ’θελες πολύ να υπάρχει ένα Μετά. Όσο όμως κι αν προσπαθούν να σου ζωγραφίσουν έναν κόσμο ωραιότερο, δεν μπορείς να τον φανταστείς.
Το όραμα κάθε παράδεισου εξατμίζεται στον ελληνικό ήλιο.
Το τέλειο επέκεινα θα ήταν προέκταση του παρόντος στο άπειρο.
Αιγαίο. Στο ταβερνάκι μιας αιώνιας παραλίας: Άλλη μία από τα ίδια!
Και πάλι.
Το νυν να γίνει αιέν!
49 Comments:
Πρόταση για την μεγάλη παρουσίαση του Αιγαίου στην φετινή Biennale της Βενετίας.
"Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική και το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου..."
Απέραντο γαλάζιο !
This I do understand - the photographs are very eloquent - how the light is reduced to its primeval elements - white and black.
Φεύγω - με το καλό να σας ξαναβρώ.
Ούτε μιά αναφορά στο βιβλίο του κυρίου Γ.Γραμματικάκη "Η αυτοβιογραφία του φωτός";
Καλημέρα
Καλό και ασφαλές ταξίδι ΝΔ γεμάτο εντυπώσεις όμορφες που θα μοιραστούμε.
Πολύ "γερό" κείμενο.
Biennale: Καιρός είναι να "μαρκετάρουμε" δυναμικά το Αιγαίο σε όλο τον κόσμο. Βάζοντας και Φιλοσοφία Ζωής στο product mix.
Το φως που μας δίνεις... πόσο μεταμορφώνεται μέσα στον καθένα μας και πόσο αλλιώτικο βγαίνει...
Με το καλό να γεμίσεις κι άλλο φως, κι ας μας το στέλνεις μονοχρωμο, σε ασπρόμαυρο bitmap!!!
χχχχχχχχχχχ
Αφροδίτη
Kαλο ταξιδι...να σας προσεχετε.
Ευχαριστουμε για το φως που μοιραζεστε μαζι μας.
Φωτο,να μας στειλετε φωτο απο το ταξιδι
Καλό ταξίδι.
Ψάχνω για νέα δουλειά. Σε 15 μέρες κλείνω 3 μήνες στην τράπεζα κι έχει αρχίσει να με εκνευρίζει η καθημερινή επανάληψη, δίχως ίχνος δυνατότητας για κάποιας μορφής δημιουργική παρέμβαση.
Συγνώμη για την κατάχρηση της φιλοξενίας. Αλλά όντας από Θεσσαλονίκη, δεν γνωρίζω πρακτικά κανέναν στην Αθήνα. Οπότε...
Αν θεωρείτε το παρόν μήνυμα λάθος, μην το δημοσιεύσετε.
Όσον αφορά το θέμα, είναι ενδιαφέρον αλλά ταυτόχρονα ευχάριστο και ωραίο το ότι, ανήμερα της συμπλήρωσης 5 χρόνων από το (απόλυτο)τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, εσείς απαντάτε με ένα όμορφο αφιέρωμα στο ελληνικό φως.
Καλές βόλτες.
Αααα... Το φως, το δικό μας φως...
Κοφτό στις γωνίες, όλο αχλή στις στρογγυλάδες...
Για μας ένα με τη ζωή.
Του ανοίγει την πόρτα η Ιω...
Δε θα μπορούσε το θεϊκό να λείπει...
Σε κάθε πλήρες του λευκό, καμπανίζει ένα γαλάζιο...
Και σε κάθε κορεσμένο γαλανό του, ένα φουρνέλο άσπρο!
Μαγεία!
(Γάτε, έβαλες και στις τσέπες?)
Από τοτε που θυμαμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το μέγα παθος μου για τον ήλιο και τη θάλασσα.
Γι΄αυτό και ο δικός μου παράδεισος ταίριαζε περισσότερο σε μια ατελείωτη αυγουστιάκη παραλία στο καταμεσήμερο, με ηλιακτίδες που λικνίζονται στο πελαγο και με κορμιά που χαίρονται την ζέστη στο δέρμα και στα χείλη, εκεί κοντά στο φλοίσβο των ανέμελων κυμάτων και οραμάτων...
"(...) και με τον φλοίσβον των κυμάτων, ψιθυρισμούς γλυκείς θα στέλλω (...)"
Δυστυχώς, η ζωή το έφερε να απαρνηθούμε το μεγάλο μας έρωτα: τη μαγεία του φωτός και του μεσογειακού μας ήλιου. (Η ζέστη και η έντονη ακτινοβολία είναι εκλυτικός παράγοντας στα άτομα με επιληψία.)
Τότε με μιας η χαρά της φωταύγεια έπαψε νά ΄ναι παραδείσια υπόσχεση και ευλογία, αφού δεν έχουμε πλεον άλλη έγνοια: πώς να κρυφτούμε από το φως και τη φωτιά του! Πώς να χαθούμε από μπροστά του μη τύχει και κάψει με την ομορφιά του της καρδούλας μας το νου...
Και "καταντήσαμε" να ζουμε πια στις ανήλιαγες σκιές της αγωνίας μας, απρόθυμοι αντάρτες που αποσκίρτησαν και μάχονται το φώς παρά τη θέλησή τους...
Έχουμε σκεφτεί επανειλημμένα να φύγουμε κατά το βορρά, αφου εδώ πια το "τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως...Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου. Ακόμα κι ο βράχος [της απαντοχής μας] λαχανιάζει..."
Με αγάπη
Παράγραφος
ΥΓ. Ελπίζω να μου συγχωρεθεί αυτό το αιρετικό σχόλιο που βρήκε παρηγοριά στο Ριτσο.
1. Sinon e vero, e (molto) bene trovato.
2. Καλό ταξίδι
(γνωρίζετε ότι τελευταία έχουν φτιάξει πολλούς συλλόγους φίλων του ελληνικού ρεμπέτικου οι σκανδιναυοί;).
Αφροδίτη Σχόλιο Δευ Σεπ 11, 01:25:58 μμ
Μου αρεσει που αρχισες να προσθετεις και visuals στο κειμενο σου! (σοβαρα το λεω)
Καλά να περάσετε & καλή επάνοδο!
Καλό ταξίδι και καλά να περάσετε.
ΚΥΡΙΑΚΗ
Είναι κάτι καφετέριες, εκεί στα Άνω Πατήσια, που έχουν μιά ιδιομορφία:
Βλέπουν την Πατησίων, και το πρωϊ έχουν τον ήλιο φάτσα.
Πήγα χτές Κυριακή το μεσημεράκι νωρίς, και «την έπεσα» σ’ ένα τραπέζι γωνιακό, με την εφημερίδα.
Αλλα δέν διάβασα τίποτα.
Έμεινα καθηλωμένος απο τη ΜΑΓΕΙΑ αυτού, του λαμπερού φωτός!
Που έκανε τα μαλλιά των περαστικών γυναικών να χρυσίζουν, σάν να είχανε φωτοστέφανο..
Τί είναι οι άνθρωποι, ώρες-ώρες!
Γεμάτα τα τραπέζια γύρω μου, αλλα δέν ακουγότανε φωνή καμμία! Μόνο χαμόγελα κατανόησης του ενός για τον άλλο.. Αραλίκι, ξεκούραση, ομορφιά, απόλαυση...
Μεγαλείο!
Νά ‘μουνα καλλιτέχνης, να την έδειχνα αυτή τη «σκηνή» στο σινεμά, να σάστιζε η ανθρωπότητα, με τον εαυτό της..
Ώσπου, πέρασε το τρόλλεϋ και μ’ έβγαλε απ’ τις σκέψεις.
Γιατι μου φάνηκε ...ακόμη ομορφότερο κι’ απ’ τους ανθρώπους!
Kε ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ
...ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ
ΙΣΩΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ POST ΣΑΣ...
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΩ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ...
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΙΔΙΚΑ ΑΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΕΔΩ ΣΤΟ ΧΑΡΑΜΑ Ή ΣΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ.
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΩΣ ART PROJECT:
NA MHN ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΑΣ.
ΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ.
kato patissia
Eυχαριστω για την ωραια περιγραφη, αποδειξη οτι τα φαινομενικά "απλα" πραγματα στη ζωη (το φως, η ζεστη του ηλιου, η τύχη) ειναι αυτα που δινουν νοημα στην πεζη καθημερινοτητα.
Μαγευτικα ειναι και τα ηλεκτρικα φωτα το βραδυ.
Το είχα γράψει και κατ’ ιδίαν: η φράση «Στο ταβερνάκι μιας αιώνιας παραλίας: Άλλη μία από τα ίδια!» είναι μια από τις αγαπημένες μου. Μυρίζει ζωή.
Από την άλλη, θεωρώ μάλλον ιδεαλιστικό το ότι «Η φυσική κατάσταση του Έλληνα είναι ο σκεπτικισμός.» Εάν το δεχόμουν, θα κατέληγα αναγκαστικά στο ότι είμαστε «Έλληνες παρά φύση». Γιατί σίγουρα, ο νεοέλληνας μόνο σκεπτικιστής δεν είναι.
Καλό ταξίδι – και ευχάριστη επάνοδο!
Δεν νομίζω οτι ήταν στην πρόθεση του οικοδεσπότη οποιαδήποτε αναφορά εδώ στην τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου.
Στον νού του μάλλον είναι το ταξίδι στην συννεφιασμένη Σκανδιναυία και τι αφήνει πίσω του.
Προσπαθεί να κάνει μια απόδραση στην εξάρτηση, το Ελληνικό φώς, το blog και το block.
Στην σκέψη πολλών συνανθρώπων σας σήμερα όμως είναι η τραγική επέτειος και επειδή "ήθους δε βάσανος εστιν ανθρώποις
χρόνος" θα ήθελα να μάθω πως θεωρείτε την εξέλιξη του ανθρωπίνου γένους μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Πού βλέπουμε ακτίνες φωτός όταν επικρατούν και μερικοί επικροτούν τέτοια ζοφερά σκοτάδια, όπως τις τρομοκρατικές επιθέσεις;
Καλό ταξίδι στα αθώα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Αν περάσετε από Σουηδία μη ξεχάσετε να πάρετε και το Νόμπελ!!! (αστείο...)
Μικρή, θερμή, ΘΕΡΜΟΤΑΤΗ παράκληση:
Η σημερινή ημέρα είναι φορτισμένη, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Και φυσικά δεν θα είμαστε ποτέ πια οι ίδιοι. Και δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ο καθένας ξέρει.
ΟΠΟΤΕ:
Ας παραμείνουμε στα του φωτός και ας στείλουμε αισιόδοξα μηνύματα στον Γάτο. Τι καλύτερο, ν'ανοίξει το blog και να μας δει παρεούλα... Οσους γράφουν κι όσους διαβάζουν.
Μην κάνουμε ανάξιο του νοήματος του μπλογκ ένα τέτοιο λαμπρό ποστ!
:))))
Εμ, τώρα θα το παίξω εθνικιστής, αλλά το πιστεύω: οι Έλληνες χορεύουνε και στο φως, διότι τους αρέσει η αλήθεια και δεν έχουν να ντραπούν για ότι κάνουν. Οι αγγλοσάξωνες πίχτρα σκοτάδι όταν χορεύουν, διότι είναι άσχημοι (από τη μία, φακίδες και χρώμα γιαουρτιού) κι από την άλλη ντρέπονται για ότι κάνουν.
Στον ΣΩΣΤΟ
Η σκέψη μου είναι μαζί σου. Αυτούς θυμάμαι σήμερα. Για τη θάλασσα και τον ήλιο αύριο. Επ'ουδενί, ποτέ, σήμερα.
Στην Ελλάδα έχεις όρεξη να κολυμπήσεις στον ουρανό (H.Miller)
Βλέποντας το σημερινό ποστ και νομίζοντας πως εχει σταλεί από τη Σκανδιναβία, ανέκραξα:"Πότε πρόλαβε να γεμίσει τόση νοσταλγία ο Νίκος!"
Αλλά ήταν ακόμα εδώ!
Η Ελλαδα ειναι μια φυσικα ευλογημενη χωρα. Ο ηλιος, η λευκη πετρα, η σταχτια αμμος, η θαλασσα με τις απειρες αποχρωσεις του γαλαζιου. Αυτα δεν τα συναντας μαζι πουθενα στον κοσμο. Περυσι διαπιστωσα εντονοτερα απο ποτε αυτο που συχνα λεμε "Εκτιμας κατι οταν το χασεις". Μετακομισα σε μια περιοχη του κοσμου με λιγοτερες απο 50 ημερες ηλιοφανεια το χρονο. Ειχα χαμογελασει πικρα οταν, λιγες μερες μετα την ελευση μου στο συννεφιασμενο Seattle, περιπλανωμενος βρεθηκα τυχαια εξω απο ενα σινεμα και αποφασισα να μπω--ειδα την ταινια "Καληνυχτα και καλη τυχη".
@ Πανάσχημη & Σωστό
Η 11/9/2001 ήταν μία αποφράδα ημέρα όχι μόνον για στις ΗΠΑ, αλλά για όλο τον κόσμο, διότι αυτόν είχαν στόχο οι τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν (διάφορες εθνικότητες σκοτώθηκαν στους Πύργους εκείνη την ημέρα και τα αεροπλάνα, ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ).
Όμως αρνούμαι πεισματικά να "παίξω"/παρασυρθώ στο τρομοκρατικό παιγνίδι των τρομοκρατών αυτών και να κάνω επέτειο την κάθε 11/9 κάθε χρόνο. Διότι αυτό ακριβώς θέλουν! Να κερδίσουν το ψυχολογικό παιγνίδι!! Όχι, δεν θα το πετύχουν!
Δεν σβύνουμε από την μνήμη μας αυτούς που πέθαναν και τους ήρωες (της πτήσης της Γιουνάιτεντ, τους πυροσβέστες, κ.α.). Αντλούμε δύναμη από αυτούς. Δεν χρειαζόμαστε όμως μία ειδική ημέρα τον χρόνο για να θυμόμαστε αυτούς και τον ηρωισμό τους. Κάθε μέρα τους έχουμε μέσα μας, τους νεκρούς των Πύργων και των πτήσεων και τους ήρωες. Οι αποκεφαλισμοί στο Ιράκ και άλλα τα πονηρά ψυχολογικά επιλεγμένα κτυπήματα των τρομοκρατών δεν θα περάσουν. Μόνον όταν η τρομοκρατία παταχθεί, μόνον τότε έχει νόημα η 11/9 να γίνει "επέτειος". Έως τότε, όχι.
Μέχρι τότε, "πολεμάμε" τον ψυχολογικό πόλεμο των τρομοκρατών με φυγή εμπρός, προς το φως, σαν το φως του Αιγαίου! Μακριά από τους τρομοκράτες ζηλωτές του σκότους της 11/9/2001.
Το φως του Αιγαίου και το άρθρο, σήμερα 11/9/2006 του ΝΔ είναι, θεωρώ, και αυτά μία πρώτης τάξεως "απάντηση" ανυπακοής στις επιταγές/βουλήσεις των τρομοκρατών της 11/9. Η τρομοκρατία δεν θα κερδίσει διότι δεν θα παίξουμε το παιγνίδι που αυτή θέλει να μας αναγκάσει να παίξουμε. Να ορίσει την ατζέντα! Όχι!
Εμπρός προς στο φως! Έτσι θα νικήσουμε χωρίς να παίξουμε το πονηρό "παιγνίδι" τους, θεωρώ.
Μιλούσε για το φως.
Το φωτο-γραφιζε.
Τόδειχνε να το δουν κ' οι άλλοι.
Όχι το φως της πυρκαγιάς.
Όχι το φως της έκκρηξης.
Ούτε το φως τ' ανακριτή.
Ή των δογματικών των παραδείσων.
Αλλά το φως της μέρας
Το φως που δίνει τη ζωή
Το φως που ξυπνά και ζεσταίνει
Το φως που μπροστά του σκύβεις το κεφάλι,
Ή που το βλέπεις μόνο με κλειστά τα μάτια.
Τι κι αν μερικοί ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως.
Τι κι αν μερικοί αντί να δουν το φως που έδειχνε, κοίταζαν κι ανέλυαν το δάκτυλο ;
Εκείνος ταξιδευτής και οδοιπόρος, τράβηξε για τις χώρες όπου το φως σπανίζει. Όπου το φως δεν τυφλώνει αλλά χρωματίζει, γκρίζα, κοκκινωπά και κίτρινα. Όπου παιχιδίζει ανάμεσα σε σύννεφα, και φύλλα που πέφτουν, και κλαδιά που θροΐζουν, και δάση σκιερά σε σκούρο πράσινο.
Γιατί το φως τ'αγαπάς πιό πολύ όταν το σκοτάδι και οι προπομποί του περάσουν πάλι σαν ίσκιοι δίπλα σου.
Καλό ταξίδι Νίκο και καλή επάνοδο.
"Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες μες στο καταχείμωνο δεν είναι παρά οι προσπάθειες που κάνει ένα παραπλανημένο περσινό τζιτζίκι να ξαναβρεί τον προσεχή
Ιουλίο"(Ελύτης)
Να βρείς το προσεχές καλοκαίρι Νίκο στο βορρά και να το μεταγγίσεις!
This post has been removed by the author.
To slightly paraphrase Edward R. Murrow: To those who say people wouldn't react; they wouldn't be interested; they're too complacent, indifferent and insulated, I can only reply: There is, in one commenter’s opinion, considerable evidence against that contention. But even if they are right, what have they got to lose? Because if they are right, and this instrument is good for nothing but to entertain, amuse and insulate, then the tube is flickering now and we will soon see that the whole struggle is lost. This instrument can teach, it can illuminate; yes, and it can even inspire against evil. But it can do so only to the extent that humans are determined to use it to those ends. Otherwise it is merely wires, lights, and a disk drive in a pair of boxes. Good night, and good luck.
Επικοινώνησα με τον don πριν από λίγο.
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, έφτασε καλά, βολεύτηκε στο ξενοδοχείο, δεν κατάφερε όμως να συνδεθεί με το δίκτυο, θα ξαναπροσπαθήσει αύριο.
Σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του.
Καλή διαμονή και καλή επάνοδο
Καλημέεεραααα!
Κρυστάλλινο φως, όπως λέμε κρυστάλλινο νερό...
Xωράει κι άλλα χρώματα?
Ξεχύνεται με ορμή, πάει μέχρι απέναντι και πάλι πίσω, μπαίνει στο νερό και χάνεται ο ορίζοντας...
Πού τελειώνει ο ουρανός, πού αρχίζει η θάλασσα, πού τελειώνουμε εμείς, πού αρχίζουν οι απέναντι...
Φως για να ενώνει, κι όχι να χωρίζει... Ωωωωω, γεμίζει η καρδιά σου.
Να βλέπεις να στραφταλίζουν στον ήλιο!
Λες και τα ζωντανά γαλάζια ξέρουν από σύνορα....
;)
Ωραία, ξεκίνησε, έλα φέρε...
Ηλιε μου Ηλιάτορα...
Εμείς σε βλέπουμε με το πύρινό σου άρμα, εσύ από ψηλά, πώς βλέπεις το Αιγαίο?
Και το φως του πενταδιάφανο, ε?....
Το παιχνίδι σου, με σκόρπια τα πέτρινα τα leggo…
(Μη τα μαζέψει στο κουβαδάκι καμμιά Ηρα μόνο).
(Πρόσεχε και τον Εγκέλαδο μην τα κλωτσήσει..)
Συνέχισε – έξω έχεις μια λαμπρή μέρα, για όλους εύχομαι!
;)))
Συγγνώμη και πάλι.
Παράγραφε, συνεχίζεται η κουβέντα στα ασφαλιστικά, αλλά άμα θες kritikakis@sbcglobal.net
Ευχαριστώ
Λευτέρης
Καλό ταξίδι!
Τέλειες οι φωτογραφίες!
Η πρώτη κακή νύχτα
Οι πρώτες μου φορές σπάνια πάνε καλά. Είτε είναι στον έρωτα, είτε στον ύπνο. Αυτή ήταν από τις χειρότερες. Το δωμάτιο υπέροχο, δανέζικα μοντέρνο, όλο Bang and Olufsen, ύσυχο κι ας βλέπει πάνω στο αεροδρόμιο. Αλλά εμένα μου φάνηκε σαν την Air-Conditioned Nightmare του Henry Miller. Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα παρά μόνο λίγο το πρωί αφού χαπακώθηκα ως τον λαιμό. To Ιντερνετ εδώ είναι «Η» εκμετάλλευση: λεπτό και τάλιρο! Έχεις όλες τις δυνατότητες σύνδεσης: Wi-fi, Ethnernet, αλλά σε πακέτα που μάλιστα δεν διαιρούνται. Μου πούλησαν 24 ώρες (είπα πως θα με φτάσουν για μία εβδομάδα) και ευτυχώς που κατάλαβα πως ήταν αδιαίρετες: μετρούσαν από το log in συνέχεια. Ποιος θέλει να ξενυχτήσει 24 ώρες; Τώρα πήρα 7 πακέτα της μία ώρας (και αυτή αδιαίρετη...)
Σας γράφω πριν να βγω από το δωμάτιο και χωρίς να έχω διαβάσει το blog. Συνδέομαι με κινητό (για σύντομα, συμφέρει). Θα επανέλθω με post όταν συνέλθω και μαζέψω υλικό.
Καλημέρα!
Φώς,
ήλιος,
μα σκοτάδι.
Με αγωνία
γύρευες
το τελευταίο χάδι.
Είχατε δίκιο πως το χθεσινό θέμα ήταν λάθος σε timing - το είχα ετοιμάσει από μέρες χωρίς να προσέξω την ημερομηνία.
Για να επανορθώσω ανεβάζω αμέσως - χωρίς ετοιμασία - Post με ερωτήματα σχετικά με το 9/11.
Έστω και εκ των υστέρων.
Ίσως η χθεσινή καταιγίδα από ειδικά προγράμματα και αναμνηστικά θα σας έχει δώσει νέες ιδέες...
Lefteris Kritikakis said...
Συγγνώμη και πάλι.
Παράγραφε, συνεχίζεται η κουβέντα στα ασφαλιστικά, αλλά άμα θες kritikakis@sbcglobal.net
Ευχαριστώ
Λευτέρης
----------------------------
Φίλτατε Λευτέρη,
δεν χρειάζεται να το θυμίζεις εδώ συνέχεια (στο τέλος θα φάμε ξύλο) επειδή συνεχώς παρακολουθώ τις "εκκρεμότητές" μου!
Με αγάπη και εκτίμηση
Παράγραφος
@ ND
"...To Ιντερνετ εδώ είναι «Η» εκμετάλλευση: λεπτό και τάλιρο! Έχεις όλες τις δυνατότητες σύνδεσης: Wi-fi, Ethnernet, αλλά σε πακέτα που μάλιστα δεν διαιρούνται...."
Κάνετε αναφορά σε ένα μεγάλο θέμα που αφορά την χρηστικότητα των διαφόρων telecoms και τον μύθο ή πραγματικότητα (για τον απλό χρήστη) στην Ευρώπη της κινητικότητας και των mobile telecoms!
Τεχνολογίες υπάρχουν και υπηρεσίες υπάρχουν. Πως βρίσκει ο κινητός πολίτης στην Ευρώπη σήμερα λύσεις που να τον εξυπηρετούν Πανευρωάικά ή παγκόσμια, αυτό είναι ένα ενδοαφέρον θέμα.
Στην Λιθουανία νομίζω πολλοί δεν έχουν πλέον σταθερό και σε αυτή ή στην Λάτβια πληρώνεις λογρασισμούς και από το κινητό! ΄
ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΛΑΥΚΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ - Ελύτης
Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ως τη θύμηση
Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο
Με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη στην ειρήνη
του κόλπου των νερών Έχει ο Θεός
Περάσανε τα χρόνια φύλλα ή βότσαλα
Θυμάμαι τα παιδόπουλα, τους ναύτες που έφευγαν
Βάφοντας τα πανιά σαν την καρδιά τους
Τραγουδούσαν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Κι είχαν ζωγραφιστούς βοριάδες μες στα στήθια.
Τι γύρευα όταν έφτασες βαμμένη απ' την ανατολή του ήλιου
Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια
Και με την υγεία του ήλιου στο κορμί - τι γύρευα
Βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μες στα ευρύχωρα όνειρα
Όπου άφριζε τα αισθήματά του ο άνεμος
Άγνωστος και γλαυκός, χαράζοντας στα στήθια μου
το πελαγίσιο του έμβλημα
Με την άμμο στα δάχτυλα έκλεινα τα δάχτυλα
Με την άμμο στα μάτια έσφιγγα τα δάχτυλα
Ήτανε η οδύνη -
Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωσα πρώτη φορά το ανθρώπινο
βάρος σου
Το ανθρώπινο σώμα σου πηλό κι αμαρτία
Όπως την πρώτη μέρα μας στη γη
Γιόρταζαν τις αμαρυλλίδες - Μα θυμάμαι πόνεσες
Ήτανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια
Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που χαράζεται παντοτινά του
ο χρόνος
Σ' άφησα τότες
Και μια βουερή πνοή σήκωσε τ' άσπρα σπίτια
Τ' άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω
Στον ουρανό που φώτιζε μ' ένα μειδίαμα.
Τώρα θα 'χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό
Θα 'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει
Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο Έρωτας
Κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ' αντηχεί το Αιγαίο.
ΦΩΤΕΙΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ,
ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΦΩΣ
Σήμερα Πέμπτη, είχε άλλη μιά σπουδαία λιακάδα το μεσημέρι.
Τα παράτησα όλα, και πήγα στην πλατεία του Αγίου Νικολάου, να το ευχαριστηθώ. Πήρα εφημερίδες, και άραξα έξω απο μιά καφετέρια, φάτσα στην πλατεία. Μιά πράσινη ζούγκλα απλώθηκε στα μάτια μου, με μικρά παράθυρα απ’ όπου φαινότανε ο ήλιος να λάμπει τις πολυκατοικίες στο βάθος, ψηλά στον ουρανό... Ησυχία, δροσιά, και πού και πού καμμιά περαστική κούκλα να μου τραβάει την προσοχή.. Τί άλλο θέλω; «Νά, ο Παράδεισος...» σκεφτόμουνα...
Πέρα, στο βάθος, στην άλλη μεριά της πλατείας, είδα δύο κοπέλλες να περπατάνε αργά, λουσμένες στον ήλιο. «Σήμερα, είμαι τραβηγμένος μακρυά απ’ την ομορφιά..» σκέφτηκα. Εδώ, σε μένα, υπήρχε περισσότερο η σκιά των δέντρων, παρά το φώς του ήλιου. Και, απέναντί μου, χωμένη βαθειά στη σκιά αυτή, ήταν η μοναδική παρέα του μαγαζιού : δύο άντρες, μιά γυναίκα, κι’ ένα μωρό στην κούνια.
Η γυναίκα, ξανθειά με τα μαλλιά σε «αλογοουρά», θύμιζε τουρίστρια στην παραλία. Ντυμένη στ’ άσπρα, σέξυ, ο ορισμός της ομορφιάς.. Ο άντρας της, ένας παιδαράς, έπαιζε χαμογελαστός με το μωρό, σηκώνοντάς το στον αέρα. Τους ζήλεψα. «Γιατί προτίμησαν να χωθούν στο σκοτάδι, και δέν κάθησαν στον ήλιο;», απόρησα...
Κι’ άνοιξα την εφημερίδα μου. Το «φώς των σπόρ». Ο Αλέφαντος, μιλάει για το κάζο του Ολυμπιακού... Μου σφίχτηκε η καρδιά. «Αυτοί με το μωρό, κι’ εγώ με τον Αλέφαντο..» είπα μέσα μου, «..αυτοί στο σκοτάδι, κι’ εγώ στο φώς...».
Και ο Αλέφαντος ξεκίνησε : «Η λάθος τακτική που παίζει ο προπονητής ευθύνεται και οι εμμονές του. Άλλο το ελληνικό πρωτάθλημα και άλλο το Τσάμπιονς Λίγκ...»
Hermosas imagenes ...
ΑΙΩΝΙΑ ΚΛΗΣΗ
ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ… 1/2
Γύριζα με τον ηλεκτρικό σήμερα, απο Πειραιά. Καθισμένος στο βάθος του βαγονιού χάζευα, ώσπου κάποια στιγμή είδα έναν ηλικιωμένο κάπως παράξενο, αλλιώτικο! Καθότανε σκυφτός δυό καθίσματα δίπλα μου, λεπτός, με «Αμερικάνικο στύλ» που θύμιζε Τσόμσκι. Με τις μασέλες του να παίζουν ανεξέλεγκτα πάνω-κάτω, και τα άσπρα του μαλλιά να πετάνε άτσαλα στο μέτωπό του, είχε φέρει ένα δισέλιδο σχεδόν κολλητά στα μάτια του, πολεμώντας να το διαβάσει. Αλλά… ΤΙ δισέλιδο ήταν αυτό!
Ήτανε το δισέλιδο απο το «πάμε ΣΤΟΙΧΗΜΑ», με τους αγώνες ποδοσφαίρου, και τις αποδόσεις τους! Εντυπωσιάστηκα! Τί τό ‘θελε το «στοίχημα» ο γεράκος; Μάλλον ζούσα κάτι ασυνήθιστο, που άξιζε να το προσέξω περισσότερο..
Καλοντυμένος, ή μάλλον προσεγμένος, φόραγε ένα πουκάμισο βυσσινί ανοιχτό, και τζήν παντελόνι. Στο δεξί του χέρι κρεμότανε ένα κομπολόϊ με χοντρές μαύρες χάντρες. Τον καρπό του στόλιζε ένα κομποσκίνι (!) κι’ ένα ρολόι με μαύρο λουρί. Στο αριστερό χέρι κρατούσε τα γυαλιά του, κοκκάλινα καφεκίτρινα. Δέν ήτανε κανένας κουρελής, ή ζητιάνος.. Κι’ όμως, ακόμα ήτανε «αφοσιωμένος» στο να διαβάζει το «στοίχημα» με τεράστιο ενδιαφέρον, λές και διάβαζε ποίηση! «Άραγε ξέρει τί διαβάζει;» αναρωτήθηκα, κι’ έσκυψα να δώ τα παπούτσια του. Σπόρ αθλητικά, γκρίζα..!
Δέν τον καταλάβαινα.. Κοίταξα έξω, και πολύ αργότερα όταν ξαναγύρισα, είδα πως είχε σηκωθεί όρθιος τώρα πιά, στην άκρη της πόρτας.. Μου είχε γυρισμένη πλάτη, και σχεδόν είχε κολλήσει τα μούτρα του στη γωνιά της πόρτας, στη λαμαρίνα, όχι στο τζάμι για να πείς πως κοίταζε έξω.. Δέν κοίταζε πουθενά. Απλώς περίμενε, χωμένος στη γωνιά του, παίζοντας τις μασέλες του..
Δέν κατέβηκε στην Ομόνοια. Αλλά ..μπήκε εκεί μιά μαντάμ, άλλη ιστορία αυτή! Νταρντανογυναίκα στα πενηνταφεύγα, διέσχισε το βαγόνι και ήρθε και σταμάτησε ακριβώς δίπλα στον δικό μου, τον «Τσόμσκι!» όπως τον βάφτισα μέσα μου..
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΑΙΩΝΙΑ ΚΛΗΣΗ
ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ… 2
Η γυναίκα είχε εμφανείς ρυτίδες στο πρόσωπο, αλλα έμοιαζε νέα, νεότερη απ’ όσο ήτανε πραγματικά.. Ξανθειά, με αχνοκίτρινα ίσια μαλλιά ριχτά στους ώμους της, φόραγε ένα «κολλητό» φανελλάκι γαλάζιο, με βαθύ ντεκολτέ.. Χοντρή ζώνη, τζήν παντελόνι, μιά άσπρη γυναικεία τσάντα κρεμασμένη στον ώμο, και μιά μαύρη σακκούλα απο κατάστημα ρούχων στο χέρι. Το μαυρισμένο της κορμί, εντυπωσιακά ογκώδες, με τάραξε ακόμα κι’ εμένα, σε μιά στιγμή που γύρισε το κεφάλι της αλλού, ανεμίσανε τα μαλλιά της στο στήθος της, και φάνηκε σάν σαραντάρα σεξοβόμβα..
Κάτι μου είπε, να προσέξω τον «Τσόμσκι». Κι’ έπεσα ακριβώς στη στιγμή που αυτός γύρισε αργά το καμπουριασμένο κεφάλι του, και την κοίταξε. Για λίγο. Αυτή, μάλλον ΤΟΝ ΕΙΔΕ, αλλά, «ασυγκίνητη», σκληρή, κάρφωσε τη ματιά της σ’ ένα σημείο του τραίνου κοντά στο πρόσωπό του, αλλα ξώφαλτσο απ’ αυτόν.. Ο «Τσόμσκι» ξαναγύρισε το κεφάλι στη γωνιά του, αλλά, αμέσως μετά το επανέφερε αργά προς το μέρος της, κι’ απο τότε δέν πήρε το βλέμμα του απο πάνω της..
Αυτή, σκληρή γυναίκα, δέν τον κοίταξε ποτέ. «Ενοχλημένη» και σοβαρή, έμεινε καρφωμένη εκεί, στο μισό μέτρο απ’ τη ματιά του, κοιτάζοντας «αλλού», και τεντώνοντας το κορμί της σάν κόμπρα έτοιμη να επιτεθεί.. Συγκινήθηκα.. Κοίταζα τις μασέλες του «Τσόμσκι» να ανεβοκατεβαίνουν απο τη μιά, και τη γαλάζια κορμάρα-ποίημα της γυναίκας να ορθώνεται απο την άλλη.. Κι’ έμειναν έτσι για πολλή ώρα, σε μιά χορευτική φιγούρα δίχως κίνηση, δίχως νόημα, δίχως χρόνο και αξία…
Ώσπου άνοιξαν οι πόρτες στη Βικτώρια, και κατέβηκαν και οι δύο μαζί με τον κόσμο.. Τους κοίταζα απ’ το παράθυρο να περπατάνε δίπλα-δίπλα, σχεδόν σάν αντρόγυνο, για λίγο.. Μ’ έναν δικό τους ρυθμό, εντελώς άσχετο με τα βιαστικά περπατητά των άλλων γύρω τους.. Δέν μιλούσαν. Ούτε κοιταχτήκανε. Μέχρι που, κάποια στιγμή η γυναίκα επιτάχυνε, κι’ έφυγε προς τις σκάλες μπροστά..
Ο «Τσόμσκι», αφού έμεινε για λίγο αρκετά πίσω της, προχώρησε κι’ εκείνος ελαφρά πιό γρήγορα, προς τη σκάλα…
Ανακοίνωση Σχολίου
<< Home