Send As SMS

Τετάρτη, Αύγουστος 16, 2006

New kid in town



Νέα από το γατοκομείο των Κιούρκων

(Γατοκομείο: σύνθετος νεολογισμός. Παραπέμπει σε τρελοκομείο (τα μικρά), νοσοκομείο (τα άρρωστα), γηροκομείο (τα γέρικα).

Έχουμε νέα γενεά γατάκια. Παιδιά του Φουντοτάκι και του Άσπρου και εγγόνια του Ντονάκι.

Είναι τόσο άγρια, που δεν πλησιάζονται ούτε στα είκοσι μέτρα. Για να φωτογραφίσω το ένα πίσω από τα κάγκελα, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω φακό ζουμ 12Χ με σταθεροποιητή.

Προφανώς ο εικονιζόμενος επονομάστηκε Αδόλφος. Αλλά μπορεί να είναι και Αδολφίνα.

Εκτός από αυτόν, στις φωτογραφίες βλέπετε την γιαγιά μέσα σε ψάθινο καλάθι, σκηνή γεύματος επί του barbecue όπου τρώει η μαμά με την αδελφή της, ενώ ο κατά τα άλλα άγριος και τρομοκρατικός πατέρας περιμένει υπομονετικά την σειρά του και τέλος τον μόνιμο κάτοικου του σπιτιού (και ουσιαστικά αφέντη του) τον κύριο Emmerich Kalman ενώ ετοιμάζεται να πηδήξει.

(Γιατί Έμμεριχ Κάλμαν; Διότι, όταν εμφανίστηκε στην αρχή – από άλλη γενιά αυτός, και μόνος επιζών – ήταν το πιο ήμερο γατάκι και η σύντροφός μου το βάφτισε «Κάλμα». Έλα όμως που βγήκε αρσενικός και «Ο» Κάλμα ήταν παράταιρο. Τότε θυμήθηκα εγώ έναν αγαπημένο συνθέτη της μητέρας μου. Ίσως έχετε ακούσει για την «Πριγκίπισσα της Τσάρντας» και την «Κοντέσα Μαρίτσα»...).

Δυστυχώς ο Κάλμαν – σύμφωνος με το αρχικό του όνομα – είναι ειρηνιστής και οπαδός της μη βίας. Έτσι, μόλις βγει από το σπίτι, τις τρώει άγρια από τον Άσπρο.
Το αποφεύγει λοιπόν, όσο γίνεται. Σπιτόγατος.

Όσο για τον μικρό Αδόλφο, αυτός κοιτάει από μακριά. Ξέρει ότι οι ταΐστρες είναι πάντα γεμάτες. Ακόμα όμως δεν έχει μάθει ποιος τις γεμίζει...

71 Comments:

Walter said...

Όλη αυτή η ιστορία γιατί θέλετε να μας φορτώσετε τα γατάκια;

Τετ Αυγ 16, 10:40:05 πμ  
doctor said...

Αδόλφος;

Γιατί όχι .... Μπενίτο ή έστω Χάινριχ?

Πάντως το Adolf είναι ένα όνομα το οποίο κακώς έχει στιγματιστεί και πλέον θεωρείται -κακώς- ντροπή.

Σκεφτείτε πόσοι έχουν το ονοματεπώνυμο "Γεώργιος Παπαδόπουλος" σήμερα στην Ελλάδα.
Ε,και;

Μου αρέσει που κάποιος έλληνας τουρίστας στην Σουηδία διαμαρτυρήθηκε για το άγαλμα του βασιλιά Gustav Adolf!
Βέβαια το ότι ήταν βασιλιάς κατά τα έτη 1611-1632 ήταν λεπτομέρεια για τον υποτίθεται προοδευτικό τουρίστα...
Όταν του απάντησα για το πότε έζησε, μου είπε ότι το όνομα Αδόλφος δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά...

doctor

Τετ Αυγ 16, 10:48:54 πμ  
Yannis H said...

Μάλλον: New Kitten in Town. The Cat-Town. Κι ελπίζω όχι the Final Catown.

Τετ Αυγ 16, 10:54:20 πμ  
andy dufresne said...

E, πρέπει να τιμήσουμε και το επάγγελμά μας, έτσι δεν είναι NΔ;

(Περιποιητής Γάτων δηλώνει...)

Νομίζω ότι χρειάζεται ένα γενεαλογικό δέντρο του Γατοκομείου των Κιούρκων, διότι έχω μπερδευτεί.

Το Ντονάκι έχει σχέση με το don?

Τετ Αυγ 16, 10:59:34 πμ  
Nikos Dimou said...

Walter said...
Όλη αυτή η ιστορία γιατί θέλετε να μας φορτώσετε τα γατάκια;

"Να φορτώσω γατάκια". Τι άκομψη έκφραση!

Ούτε φορτώνω ούτε εμπορεύομαι γάτες. Ας αφήσουμε που οι περισσότερες από αυτές είναι άγριες και δεν πιάνονται.

Τετ Αυγ 16, 11:56:08 πμ  
Nikos Dimou said...

doctor said...
Αδόλφος;

Γιατί όχι .... Μπενίτο ή έστω Χάινριχ?

ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ! ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ! Τώρα είναι μισοκρυμένο αλλά σε πλήρη εμφάνιση είναι 100% Χίτλεράκι.

Τετ Αυγ 16, 11:57:37 πμ  
Nikos Dimou said...

andy dufresne said...
Νομίζω ότι χρειάζεται ένα γενεαλογικό δέντρο του Γατοκομείου των Κιούρκων, διότι έχω μπερδευτεί.
Το Ντονάκι έχει σχέση με το don?

ΤΟ Ντονάκι είναι ένα αντίτυπο του Don σε μικρογραφία (ζυγίζει 7 κιλά λιγότερο). Είναι πολλά χρόνια στα Κιούρκα - γύρω στα έξη. Πέρισυ στειρώθηκε αλλά οι απογονοί δεν πιάνονται και πολλαπλασιάζονται.

Γενεαλογικό Δέντρο... Θέλει πολλή δουλειά. Πάντως ενημερωτικά: η τελευταία γέννα του Ντονάκι έφερε 4 γατιά - το ένα ήταν ο (μακαρίτης) Τσιρίδας. Τα δυο άλλα στειρώθηκαν και το τέταρτο, το Φουντοτάκι, άγριο και άπιαστο, γέννησε τρία - το ένα ο Αδόλφος...

Τετ Αυγ 16, 12:06:07 μμ  
zizugataki said...

κ. Δήμου γιαυτό σας συμπαθώ τόσο πολύ. Γιατί είστε φιλόζωος και κυρίως φιλόγατος. Η γάτα στην 3η φωτογραφία δεξιά μοιάζει με τον δικό μας καταπληκτικά. Κι εμείς νομίζαμε ότι είναι θηλυκό και τον φώναζα Ζουζού και όταν καταλάβαμε ότι είναι αρσενικός του δώσαμε το όνομα Ζιζού από το Zidane.
Πρόσφατα στείρωσα μια γατουλίτσα που ήταν ήδη έγκυος γιατί φοβόμουν τις φόλες και αυτή υιοθέτησε 3 γατάκια από 3 διαφορετικές γάτες που τις είχαν δηλητηριάσει. Και είναι ένα χάρμα να τα βλέπεις. Κι αυτή θα περάσει τη στείρωση εντελώς ανώδυνα και τα γατάκια δεν θα αισθάνονται ορφανά.

Τετ Αυγ 16, 12:21:37 μμ  
Debby said...

Πάρα πολύ ωραία!
Μάλλον είναι η εποχή με τα γεννητούρια τώρα γιατί εχθές μόλις μου γέννησε μια δικιά μου στο χωριό τρία, μια άλλη μας φανέρωσε πέντε γατάκια ενάμισυ μηνών και περιμένουμε άλλη μία!
Ζωή να έχουν όλα!

Τετ Αυγ 16, 12:43:35 μμ  
Stavros Katsaris said...

Καλημέρα
Εκτος του οτι τρελένομαι για τις γάτες μου αρέσει να παρατηρώ φωτογραφίες.
Λοιπόν ο κισσός ο πανασεντ είναι εξαιρετικός. Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί έχει αυτή την ιδιαίτερη διχρωμία. (επαγγελματική διαστροφή είναι αυτό που έχω?)
Επίσης καταπληκτικό το χτίσιμο της πέτρας. Πολύ καλή δουλειά!

Τετ Αυγ 16, 12:46:13 μμ  
svensken said...

Walter said...
Όλη αυτή η ιστορία γιατί θέλετε να μας φορτώσετε τα γατάκια;

___________________________________

Μα τόση ασχετοσύνη σχετικά με το ποιός είναι ο Ν.Δ? TOΣΗ? Μάλλον όχι.......Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου....Ας σταματήσω καλύτερα εδώ.......

Τετ Αυγ 16, 01:10:41 μμ  
paragrafos said...

Το "γατοκομείο των Κιούρκων" είναι χαρά θεού!

Μα πιο πολύ χαίρομαι όταν σας "ακούω" να μιλάτε για τα γατάκια σας.

Δεν ξέρω αν φταίει η "προκατάληψή μου" απέναντί σας, αλλά ακόμα κι όταν προφέρετε το "αδόλφος" και το "αδολφάκι" διακρίνω πίσω από τα σύμφωνα και τα φωνήεντα μια συγκινητική τρυφερότητα.

Ίσως πάλι να φταίει που έχω συνεχώς στο μυαλό μου "το βιβλίο των γάτων"...

Με αγάπη

Α.



ΥΓ. με τα λόγια του Ελύτη:


Αγαπητέ Δήμου,

Παλαιός φίλος εγώ και μελετητής και συνομιλητής κεραμιδόγατων, καταλαβαίνω πόσο τους έχει ζήσει και αγαπήσει, πόσο τους έχεις νιώσει. Όλοι οι "τύποι" σου είναι αληθινοί και υπέροχοι.

Ζηλεύω που δεν αξιώθηκα ως τώρα να κάνω κάτι ανάλογο γι'αυτά τα περήφανα και αυτάρκη πλάσματα. Και μετά το δικό σου βιβλίο αυτό θα'ναι δύσκολο για να μην πω αδύνατον.

Να'σαι καλά. Σ'ευχαριστώ και σε χαιρετώ

Με όλη μου την αγάπη, Οδυσσέας Ελύτης

Τετ Αυγ 16, 01:52:36 μμ  
Walter said...

svensken said…
walter said... Όλη αυτή η ιστορία γιατί θέλετε να μας φορτώσετε τα γατάκια;
___________________________________

Μα τόση ασχετοσύνη σχετικά με το ποιός είναι ο Ν.Δ? TOΣΗ? Μάλλον όχι.......Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου....Ας σταματήσω καλύτερα εδώ.......

Ναι καλύτερα να σταματήσεις εδώ αφού δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το αστείο από το σοβαρό...

Τετ Αυγ 16, 02:03:01 μμ  
andy dufresne said...

Ηταν στρατιώτης, λανσκενές, σολδάτος,
...


@don,
τι σημαίνει "λανσκενές";
(από τον Εγκληματία)

Τετ Αυγ 16, 02:21:46 μμ  
Πολυχρoνης said...

Τι τον νιάζει τον Αδόλφο ποιος γεμίζει τις ταΐστρες; Αυτός μένει εκεί επειδή έχει να φάει...
Σιγά μην το αναγνωρίσει.
Έχετε δει ποτέ καμιά ευγνώμονα γάτα;

Τετ Αυγ 16, 02:28:44 μμ  
Nikos Dimou said...

andy dufresne said...
τι σημαίνει "λανσκενές";
(από τον Εγκληματία)

Μισθοφόρος - από το Γερμανικό Landsknecht. Σημαίνει το ίδιο με τον σολδάτο (soldat) που πληρώνεται με σόλδια και τον στρατιώτη (stradiotti).

Τετ Αυγ 16, 02:36:27 μμ  
Nikos Dimou said...

Πολυχρoνης said...
Έχετε δει ποτέ καμιά ευγνώμονα γάτα;

Πολύ περισσότερες από ευγνώμονες ανθρώπους. Κατά το Harvard Study και από ευγνώμονες σκύλους. Η γάτα δένεται περισσότερο με τον άνθρωπό της, αλλάζει πιο δύσκολα "αφεντικό" και πεθαίνει πιο συχνά από μαρασμό αν το χάσει.

Τετ Αυγ 16, 02:39:35 μμ  
takis vasilopoulos said...

O ΕΜΜΕΡΙΧ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ...

Χθες ήταν μια απο τις πιο δυσκολες μερες για εμενα.... ( και ακομα προσπαθω να απουλώσω την πληγη )

Εζησα έναν χωρισμο ( ή αλλιως ενα μικρο θανατο οπως έχουμε πει )

Εδωσα τον γατουλη ( 4μηνων ) στη γιαγια και τον παππου...έχουν μεγάλη αυλη,μια μικρη γατουλα ( το ψινακι ) και θα τον αγαπουν...

Ηταν οτι πιο καθαρο και λευκο έχω γνωρίσει τα τελευταια χρόνια....

Τον αγαπω πολυ αλλα δεν ηθελα να προβάλλω τη δικη μου αναγκη πάνω του....σκεφτηκα πολυ και αποφάσισα για το δικο του καλό...στο διαμερισμα καταπιεζόταν ( αχ πως κοιταζε τα άλλα γατακια απο την σχισμη του μπαλκονιου! ) ,οι συνεχεις μετακινησεις τον ενοχλουσαν και ηταν και το θεμα του ευνουχισμου ( τα έχουμε ξανασυζητησει στο μπλογκ ) .

Κ.Νικο να τα αγαπατε και να τα προσεχετε...η αγαπη που έχετε για τα ζωα με κάνει και σας εκτιμω χιλιες φορες πιο πολυ

Αχ πως λυπάμαι τους ανθρωπους που λένε << καλα για ένα γατακι κάνεις ετσι?εδω τόσα παιδια πεινανε... >>

Μονο που αυτοι οι ανθρωποι δεν θα ενδιαφερθουν ουτε για τα παιδια που πεινανε ουτε για τιποτα

Τετ Αυγ 16, 03:09:35 μμ  
Nikos Dimou said...

Τάκη τι να πω...

απλώς διαφωνώ...

Τετ Αυγ 16, 03:28:11 μμ  
Άρναρος said...

Μιάου!

Εδώ και καιρό παρακολουθώ τις συζητήσεις σας, χωρίς να συμμετέχω. Σήμερα που γίναμε γατοπαρέα είναι μια πολύ καλή αφορμή να δώσω το παρόν.

Είμαι νέος, ανεξάρτητος έχω καλή ψυχή και.. άλλες έξι!

Και ΝΑΙ, είμαι ευγνώμων κι ας μην το πιστεύετε.

Τετ Αυγ 16, 03:51:38 μμ  
zizugataki said...

Αυτό με τα παιδάκια που πεινάνε είναι απλώς ένα άλλοθι και μάλιστα σαθρό. Αν δεν φροντίζουμε τα ζώα δηλαδή θα πάψουν να πεινάνε και να πεθαίνουν τα παιδάκια; ΄Ελεος! Λογική του παραλόγου.
΄Εχω ένα γείτονα που λέει ότι δεν μπορείς να αγαπάς τους ανθρώπους αν δεν αγαπάς τα ζώα. Γιατί τα ζώα και στην περίπτωσή μας, οι γάτες, δεν μπορούν να σε βλάψουν. Ενώ οι άνθρωποι και μπορούν και το επιδιώκουν πολλές φορές.
Νομίζω ότι κακώς το αποχωριστήκατε το γατούλι σας. Θα συνήθιζε και στο διαμέρισμα και η αγάπη σας θα αναπλήρωνε το χώρο. Αλλά αυτά βέβαια είναι προσωπικά πράγματα.
Εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς ένα ζωάκι να τριγυρνά στο σπίτι. Και οι γατούληδες είναι και τόσο αυτάρκεις. Μόνο λίγα χάδια και τροφή. ΄Αντε και λίγα παιχνίδια.

Τετ Αυγ 16, 03:52:23 μμ  
zizugataki said...

Να σας πω και κάτι. Προσπαθώ να συνεννοηθώ με το γατούλι μας για να τον πάρουμε μαζί μας διακοπές. Πολύ δύσκολο το βλέπω. Μπορούμε να τον αφήσουμε στο σπίτι μας υπό την επίβλεψη των δικών μας αλλά δεν μπορούμε και πολύ μακριά του. Ούτε και αυτός. Και τώρα ξέρετε τι κάνω; Μαγνητοφωνώ τη φωνή μας όταν τον παίζουμε και τον χαϊδεύουμε για να μας ακούει όταν θα λείπουμε. Μιλάμε για μεγάλη τρέλλα με τα ζώα!!!

Τετ Αυγ 16, 03:58:00 μμ  
takis vasilopoulos said...

Κ.Νικο συμφωνω πολυ μαζι σας στο θέμα της στειρωσης αλλα συμφωνω και με την άλλη αποψη που ειναι κατα.... θέλω να πω οτι ισσοροπουσα αναμεσα σε δυο αποψεις....ή αλλιως ισοσθενεια..

Ετσι επελεξα το δρομο που θα ειχε τη λιγοτερη επεμβαση απο μερους μου...

Μπορει το θεμα να φαινεται σε αλλους που μας διαβαζουν απλο ή αμελητεο αλλα εγω ηρθα αντιμετωπος με τεραστια διλληματα...επρεπε να επεμβω σε ένα ξένο σωμα,το οποιο μαλιστα υπεραγαπω...

Αλλα δεν ηταν μονο ο ευνουχισμος...επρεπε να μετακινουμαι απο Καλαματα-Κρητη και ηταν δυσκολο για το γατακι....

Ελπιζω να ζησει ευτυχισμενο....εκει που το άφησα εχει πολλες ανεσεις και αγαπη.

Εγω ευχομαι να με συμπονεσει η μνημη και κάποιες φορες να με επισκεπτεται και να μου φερνει κάποιες απο τις πολυτιμες στιγμες που ζησαμε μαζι...οπως λέει και ο Καβαφης << Μνημη,οτι μπορεις !! >>

Τετ Αυγ 16, 04:16:44 μμ  
museologist said...

Εδώ και λίγο καιρό αποφάσισα να συγκατοικήσω με ένα γατάκι. Το σκεφτόμουνα χρόνια, αλλά διαβάζοντας τα posts σας τους τελευταίους μήνες αποφάσισα να προχωρήσω και στην πράξη.

Μίλησα και με τη σύντροφο και τρελάθηκε από τη χαρά της. Βέβαια το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι ότι η σύντροφος έχει άπειρες αλλεργίες και παρόλο που δεν έχει πρόβλημα όταν βρισκόμαστε για λίγο στον ίδιο χώρο με γάτα, είναι πιθανόν η καθημερινή συγκατοίκηση να της φέρει αλλεργία. Προσανατολιζόμαστε αρχικά σε μια δοκιμαστική φάση με γατάκι φίλων και αν πάει καλά...

Ξέρει κανείς κάποιο breed (συγνώμη δεν μου έρχεται το ελληνικό) γάτας που να είναι πιο κατάλληλο για όσους έχουν αλλεργία; Κάποιος μου ανέφερε τη russian blue.

Τετ Αυγ 16, 04:19:39 μμ  
Nikos Dimou said...

takis vasilopoulos said...
Κ.Νικο συμφωνω πολυ μαζι σας στο θέμα της στειρωσης αλλα συμφωνω και με την άλλη αποψη που ειναι κατα....

Βλέπω τους μη στειρωμένους γάτους πόσο φθείρονται από τους συνεχείς καυγάδες, πόσο υποφέρουν που δεν μπορούν να ζήσουν μέσα σε σπίτι (λόγω μυρωδιάς) και πόσο γρήγορα χάνονται από την συντροφιά μας. (Ο μέσος όρος ζωής τους είναι το ένα τέταρτο των στειρωμένων). Κι όλα αυτά για να υπηρετήσουν ένα τυφλό ένστικτο αναπαραγωγής.

Ούτε την συζητάω την άλλη άποψη.

Τετ Αυγ 16, 04:31:14 μμ  
Nikos Dimou said...

Museologist δεν υπάρχουν ράτσες αντιαλλεργικές - πάρτε ένα κεραμιδόγατο. Είναι πιο έξυπνο και πιο καλή παρέα από οποιαδήποτε ράτσα.

Τετ Αυγ 16, 04:32:44 μμ  
zizugataki said...

Συγγνώμη είναι το τελευταίο σχόλιο και φεύγω κ. Δήμου είμαι μαζί σας υπέρ της στείρωσης.
Δείτε κι αυτό. http://www.gatoselida.gr/arth19.html

Τετ Αυγ 16, 04:46:32 μμ  
scalidi said...

Γατοκομείο,ε; Θα περνάτε ώρες ατελείωτες παρατηρώντας τη ζωή τους. Γιατί δεν γράφετε κανένα ποστ με τίτλο: "Η ζωή μου ως γάτα ή γάτος"; Εκ των έσω, να μάθουμε τι σκέφτονται κι αυτές οι ζωούλες οι εφτάψυχες

Τετ Αυγ 16, 04:53:39 μμ  
Lefteris Kritikakis said...

Τις περισσότερες αποφάσεις στη ζωή μου, οσον αφορά "προστασία", τις πήρα με γνώμονα την προστασία από ανθρώπους. Τα ζώα δεν είναι άγρια.

Anne: Villain, thou know'st nor law of God nor man:
No beast so fierce but knows some touch of pity.

Gloucester: But I know none, and therefore am no beast.

(William Shakespeare - Richard the III)

Τετ Αυγ 16, 05:35:08 μμ  
andy dufresne said...

Ο Σέξπηρ κι ο Νεγκρεπόντε

Μέρος Α.

Oι δύο μοναδικοί σύντροφοι της Virgola μέχρι σήμερα είναι ο Romeo κι ο Negreponte.

Έχουν ένα μόνο κοινό χαρακτηριστικό:
δεν γνωρίζουν τι σημαίνει φόβος.
(ίσως γι' αυτό υπήρξαν σύντροφοι της σούπερ φοβικής Virgola...)

Κατά τ' άλλα είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι.

Ο Romeo μοιάζει με τον Εγκληματία του Νίκου Δήμου.
Μοιάζει στο χαρακτήρα, στην κορμοστασιά και στο ύφος, όχι στο χρώμα – ο Romeo είναι άσπρος με γκρίζα ουρά και δυο ασύμμετρες γκρι βούλες στο στήθος.

Αφοσιωμένος πολεμιστής,
κομάντο ειδικών αποστολών,
ακούραστος επιβήτορας,
ταχύτατος και κυρίως θρασύς κλέφτης.

Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν κοιμάται ποτέ.

Του προσφέραμε φαγητό,
δεν το δέχθηκε,
η αποστολή του ήταν να το κλέβει.

Τις πρώτες μέρες που πήγαμε στο σπίτι, τον βρήκαμε στον κήπο να μας κοιτάει στο μπαλκόνι - από κει και τ' όνομά του, νομίζαμε ότι ξεροστάλιαζε για την Ιουλιέτα του...

Αποδείχθηκε ότι έκανε κατασκοπεία, καταγράφοντας τις συνήθειές μας, για να μπορεί να κάνει τον κλεφτοπόλεμό του.

Το θράσος του ήταν απίστευτο.

Παραμόνευε στον κήπο και μόλις μας έβλεπε να φεύγουμε από την κουζίνα, όρμαγε και άρπαζε ό,τι έβρισκε, χωρίς να προσέχει να είναι αθόρυβος!

Μόλις ακούγαμε θόρυβο στην κουζίνα, μπαίναμε και τον βλέπαμε συνήθως πάνω στο τραπέζι, ατάραχο, να περιμένει την επόμενη μας κίνηση.

Αν δεν πλησιάζαμε σε απόσταση ενός μέτρου, δεν κουνιόταν.

Όταν φτάναμε στο ένα μέτρο, με μια αστραπιαία κίνηση έπαιρνε το λάφυρό στο στόμα και απομακρυνόταν ένα μέτρο.
Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει χωρίς κάποιο λάφυρο, προτιμούσε να ρισκάρει μια σφαλιάρα, παρότι δεν καταφέραμε να τον αγγίξουμε ποτέ.

Αν κάναμε ένα βήμα πίσω, ξαναπήδαγε πίσω στο τραπέζι, με το λάφυρο στο στόμα (!), για να κλέψει και κάτι παραπάνω.

Οι φωνές μας, οι γκριμάτσες μας, το σκουπόξυλο στο χέρι έμοιαζαν να τον διασκεδάζουν αντί να τον φοβίζουν.

Μια φορά, αφήσαμε ένα ολόκληρο κοτόπουλο στο τραπέζι, αχνιστό, μόλις είχε βγει απ' το φούρνο, βρήκε ευκαιρία και προσπαθούσε να το βουτήξει ολόκληρο. Εκτός από τα δόντια χρησιμοποιούσε και τα χέρια του για να το ρίξει απ' το τραπέζι, ενώ μας κοιτούσε με την άκρη του ματιού του, έτοιμος για οπισθοχώρηση.

Ένα βήμα μπρος εμείς, ένα εκείνος πίσω.
Ένα βήμα πίσω εμείς, ένα εκείνος μπρος.

Τέτοια καζούρα νόμιζα ότι μόνο σε καρτούν συμβαίνει…

To be continued...

Τετ Αυγ 16, 08:04:12 μμ  
andy dufresne said...

Ο Σέξπηρ και ο Νεγκρεπόντε

Μέρος Β.

Ο Negreponte επίσης δεν γνωρίζει τι σημαίνει φόβος, αλλά πόσο διαφορετικά…

O Negreponte είναι «χαζό παιδί, χαρά γεμάτο», έχει πλήρη άγνοια του φόβου.
Ήρθε απ’ την πρώτη μέρα και άρχισε να τρίβεται, να αναποδογυρίζει προσφέροντας την κοιλιά του για χάδια.
Είναι μαύρος, κατάμαυρος (negro) και τεντώνεται συνέχεια στο σχήμα της γέφυρας (ponte) – εξού και το όνομα.
Του ’χουμε δώσει και το παρατσούκλι «ο Πλαστελίνης», διότι πλάθεται όπως μπορείς να φανταστείς: τον τεντώνεις, τον κουλουριάζεις, τον κάνεις φιόγκο κι αυτός κάααααθεται κι απολαμβάνει.
Επικούρειος, εκλεκτικός (ή μίζερος αν είσαστε μίζεροι), παιχνιδιάρης, φωτεινός μες στην αστραφτερή μαυρίλα του.

O Romeo είναι ο θεός του πολέμου κι ο Negreponte δεν μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει πόλεμος!

....................................................................

Δυο διαφορετικοί κόσμοι σε μια γειτονιά.
Αδύνατον να συνεννοηθούνε, πόσο μάλλον να τα βρούνε, δεν συζητάμε για ν’ αγαπηθούνε...

Και δεν είναι οι μόνοι κόσμοι, σ’ αυτή τη γειτονιά.
Κάθε γάτος κι ένας παράλληλος κόσμος.

Ας ελπίσουμε να κρατήσει η εκεχειρία όσο γίνεται περισσότερο...

Τετ Αυγ 16, 08:06:13 μμ  
classical chaos said...

δεν μπορείς εσύ ένας Έλληνας να μην αναφέρεσαι παρά μόνο σε όλα αυτά που δεν σε αφορούν και δεν σε ενδιαφέρουν και ο Σέξπιρ άμα μιλάμε λογικά μεγάλος θεατρολόγος γιατί όλοι οι άνθρωποι παίρνουν ναρκωτικά και γράφουν διάφορες τέχνες και εμείς αναφερόμαστε γιατί δια της τραγικής αναφοράς κερδίζει η ψυχή μας το σαντούρι της το απαραίτητο και τα ζωτικά πεπόνια δεν είναι πια όπως παλαιά που δεν ξέραμε beast, beat και bliatch

Τετ Αυγ 16, 08:36:36 μμ  
paragrafos said...

Για την αφοσίωση των γάτων και των σκύλων
------------------------

Ημουνα στο Δημοτικό όταν ένα βραδάκι πήγα να βγάλω τα σκουπίδια στον κάδο κι όπως τον άνοιξα πετάχτηκε μια τομοκρατημένη γάτα και κόλλησε στο ώμο μου δεξιά. Με καταγρατσούνησε αλλά ράμματα δεν χρειάστηκαν. Ηταν χειμώνας και με προστάτευσαν τα ρούχα.

Με τόσες φοβίες που είχα από μικρή (και έχω ακόμα), κανονικά θα έπρεπε να προστεθεί κι άλλη μια: η γατοφοβία, σύμφωνα με τη θεωρία των τραυματικών εμπειρίων. Κάτι που δεν έγινε ποτέ. Απεναντίας εξακολουθώ και λατρεύω και τις γατούλες και τα σκυλάκια.

Δεν θέλω να θίξω κανεναν κι ελπίζω ότι θα με συγχωρέσει όποιος αισθανθεί θιγμένος με αυτό που θα πώ:

συνήθως όσοι αναφέρονται απαξιωτικά ή με κάποια προκατάληψη (αρνητική) στην αφοσίωση της γάτας και γενικά όσοι την στολίζουν με τα γνωστά στερεότυπα, απλώς δεν έζησαν και δεν αγάπησαν γατούλα (άρα δεν αγαπηθηκαν από γατούλα).

Απ΄όσες γατούλες είχαμε στο σπίτι (και με όλες είχα πάθος - ώς και κηδείες τους έκανα όταν ήμουν μικρούλα) καμία δεν ήταν ίδια με τις άλλες. Ολες είχαν το χαρακτήρα τους, τις ιδιαιτερότητές τους και κατ΄΄ επέκτασιν και μια διαφορετική στάση απέναντί μου.

Τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα την επέδειξε ο τωρινός μας στειρωμένος από ένος έτους(8χρονος) γάτος. Αν και υπερ-φοβικός (του κόλλησα τις φοβίες μου με τους θορύβους;) κατάφερε και έγινε φίλος ,σε πολύ μεγαλη ηλικία, με το σκύλο μας που τώρα είναι ενός έτους και κάτι: όταν τον κυνηγάνε άλλα γατιά πάει δίπλα του, μυρίζονται μύτη-μύτη και μένουν εκεί.

Για τις γατούλες μας θα μπορούσα να μιλάω μια ολόκληρη ζωή... Μόνο που δεν νομίζω ότι θα είχατε όρεξη να ακουτε.

Συντομεύω λοιπόν: Πριν χρονια μια συνάδελφος μου είχε πει ότι μόλις κάνεις παιδί θα καταλάβει ότι η γάτα σου (τότε ήταν ο Σωκράτης) είναι απλώς μια γάτα... (Πόσο έξω έπεσε!)

Να όμως που δεν συνέβη κάτι τέτοιο: η γατούλα μας είναι αυτή που ήταν για την καρδούλα μας, όπως και το σκυλάκι μας.

Κακώς πολλοί φαντάζονται πως η αγάπη προς μια κατεύθυνση κλέβει αγάπη από άλλη.

Η θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων δεν ισχύει στη αγάπη. Φτάνει να δώσεις την ευκαιρία στο εαυτό σου να αφοσιωθεί και εδώ και εκεί, όχι με μισή καρδιά.

Με αγάπη

Παράγραφος

Τετ Αυγ 16, 10:12:28 μμ  
somebody said...

@Museologist:
Ενα καλό νέο:
Είδα προ ημερών ένα ντοκιμαντέρ σχετικό για τα την αλλεργία και τα γατάκια.
Εμαθα λοιπόν ότι όταν κάποιος με αλλεργία έρχεται συχνά σε επαφή/συζεί με τη γάτα του (συγκεκριμένη), τότε τα συμπτώματα σιγά σιγά υποχωρούν.
Με λίγα λόγια, ο οργανισμός 'μαθαίνει' ή συνηθίζει.

Η απορία μου:
Είναι ο οργανισμός που συνηθίζει ή η αγάπη προς το ζώο που υπερνικά το πρόβλημα και 'επιβάλλεται' επάνω στο σώμα μας;

@ΝΔ, all: Πρόσφατα έζησα μία γέννα όπου από τα 4 γατάκια το ένα είχε πρόβλημα, δεν αναπτυσσόταν, ούτε τρίχες δεν πρόλαβε να βγάλει και έφυγε. Σκέφτηκα λοιπόν μήπως ο λόγος είναι ότι σε μία κλειστή κοινωνία ζώων, αναπόφευκτα υπάρχει και το θέμα αιμομιξία. Υπάρχει λοιπόν τέτοια περίπτωση ή ήταν κάτι που απλώς έτυχε;

Τετ Αυγ 16, 10:12:47 μμ  
Nikos Dimou said...

somebody

συμβαίνει αυτό - συνήθως όταν η γάτα είναι πολύ νέα και πρωτάρα...

Τετ Αυγ 16, 10:19:43 μμ  
somebody said...

Νίκο, συγγνώμη, αυτό το ξέχασα να το αναφέρω.
Η γάτα είναι 6 ετών και έχει κάνει ήδη πολλές γέννες.
Οπότε μένω στο ότι απλά, συμβαίνει.
Σε ευχαριστώ!

Τετ Αυγ 16, 10:30:51 μμ  
Το σωστό να λέγεται said...

Οι γάτες είναι οι καλύτεροι κυνηγοί μέσα κι έξω απο το σπίτι.
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες τους στο κυνήγι γίνονται μέσα στην κουζίνα.

Όταν είναι άγριες εκει βρίσκουν να κλέψουν τα καλύτερα κοψίδια, αν είναι εξημερωμένες θα σε προστατέψουν απο άλλους άγριους επιδρομείς.

Στην πρώτη συνάντηση επισκέπτη και γάτας υπάρχει ένα πρωτόκολλο που πρέπει τα δίποδα να ακολουθήσουν αν θέλουν να τάχει καλά μαζί τους το τετράποδο.

Οι γάτες αναγνωρίζουν φίλους και εχθρούς πρώτα με την ακοή και μετά με την όσφρηση.
Ήρεμα την χαιρετάς στην πρώτη συνάντηση-αναγνώριση προσφέροντας σιγά σιγά το χέρι σου κοντά στην μύτη της γάτας για να σε μυρίσει.
Απο εκείνη την στιγμή θα σε αναγνωρίσει απο την φωνή ή ακόμα και απο το περπάτημά σου.

Δεν υπάρχει εξημερωμένη γάτα που θα σου αρνηθεί τον χαιρετισμό.
Ωρισμένες γάτες όπως και σκύλοι έχουν τόσο πολύ δεινοπαθήσει στην παιδική τους ηλικία που έχουν αρνητική συμπεριφορά και δύσκολο χαρακτήρα.

Συνήθως τα γατάκια μαθαίνουν απο την μαμά τους αν πρέπει να εμπιστεύονται κάποιον.
Η απομάκρυνση απο την μητέρα μετά την περίοδο του θηλασμού και το τάισμα τους απο τον άνθρωπο τις κάνει εξαρτημένες απο την καινούργια "μαμά" τους.
Ο ευνουχισμός και η στείρωση αφαιρεί τις γεννητήσιες ορμές και κάνει τις γάτες πιο "συμβατικές" στην ανθρώπινη συμπεριφορά.

Τετ Αυγ 16, 10:32:04 μμ  
Dion.M. said...

Λατρεύω τα αιλουροειδή, τα οποία θεωρώ τα πιο όμορφα ζώα. Το πιο όμορφο αιλουροειδές και το πιο τρομερό η τίγρη και μάλιστα αυτή της Σιβηρίας. Η γάτες είναι μια μινιατούρα των μεγάλων αιλουροειδών, που έχουμε την τύχη να μπορούμε να ζήσουμε μαζί της και να διδαχθούμε από τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπεια τους.

Ο άνθρωπος ενώ μπορεί να ζήσει με μεγάλα σκυλιά (ακόμα και 80 κιλών αν δεν κάνω λάθος) δεν μπορεί να ζήσει με εξημερωμένα αιλουροειδή ακόμα και 20 κιλών γιατί και το πιο καλοπροαίρετο παιχίδι τους μπορεί, για τον λεπτεπίλεπτο άνθρωπο, να γίνει επικίνδυνο.

Εγινε ένας σεισμός στις 10.00 μ.μ. Είχε μεγάλη διάρκεια...

Βλέπω τον αγώνα της Εθνικής μας με την Αγγλία.
Αξιοθρήνητη!...
Δεν ξέρουν τι να κάνουν την μπάλα μέχρι την σέντρα και μετά την σέντρα την χάνουν αμέσως!...

Πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο χάνουμε 3-0.

Ο speaker στον κόσμο του...Αλλον αγώνα βλέπει...

Τετ Αυγ 16, 10:53:50 μμ  
antvol said...

Αυτή η ιστορία με τη στείρωση, για πόσα αδέσποτα ζώα ευθύνεται ... Μιλώ με σοβαρούς ανθρώπους, που, ενώ αγαπούν τα ζώα, όταν τους προτείνεις να τα στειρώσουν (ειδικά τα αρσενικά), ανατριχιάζουν κι αρχίζουν τρελές συγκρίσεις με τους ανθρώπους. Λες και ο γάτος / σκύλος τους ζευγαρώνει από έρωτα, ή λες και μετά, στην παρέα, ο στειρωμένος θα νιώθει χάλια και θα κατηγορεί το αφεντικό του ... Δεν μπορώ πια, παραιτήθηκα από τη σχετική συζήτηση, πρόκειται για κάτι πολύ βαθιά ριζωμένο σε ορισμένες ψυχοσυνθέσεις (και το σχετικό ανέκδοτο: η γιαγιά τρίβει το μπουκάλι στο πατάρι, βγαίνει το τζίνι και, από ευγνωμοσύνη, τους μεταμορφώνει, αυτή σε νεαρή πριγκίπισσα και τον γέρο γάτο της σε νεαρό πρίγκιπα. Κι ενώ η πριγκίπισσα αρχίζει να φαντάζεται διάφορα, ο -τέως- γάτος της λέει αγριεμένος: Φαντάζομαι τώρα να μετανιώνεις που με ευνούχισες δέκα πέντε χρόνια πριν).

Τετ Αυγ 16, 11:12:38 μμ  
mariosp said...

Andy, απολαυστική η περιγραφή του Romeo!
Το απόγευμα επέστρεψε και η (στειρωμένη) δικιά μας (της προγονής μου για την ακρίβεια) μετά 48ωρη περιπλάνηση. Ουφ!

Πεμ Αυγ 17, 12:00:02 πμ  
Αρχαίος said...

Νίκ για΄τι οι γάτοι δεν μπορούν να κάτσουν μέσα στο σπίτι λόγω μυρωδιάς; Ποιός μυρίζει και τι μυρίζει και φεύγουν οι γάτοι;
Δεύτερη ερώτηση καλά πόσο ζυγίζει ο Doncat όταν το Ντονάκι ζυγίζει 7 κιλά λιγότερο (10 κιλά είναι τα αρνια που τρώμε το Πάσχα!)

Εγώ πάντως, αν και δεν αντιπαθώ τις γάτες, δηλώνω σκυλόφιλος; Ο σκύλος μου βέβαια έχει άλλη άποψη για τις γάτες ειδικά όταν τρέχουν για να τον αποφύγουν!
Πάντως πιστεύω ότι άν είχα ένα μικρό γατάκι θα μπορούσα να τον κάνω να το συμπαθήσει. Είναι τόσο αγαθός που πιστεύω ότι θα νίκαγε τη φύση του.

Πεμ Αυγ 17, 12:06:32 πμ  
Nikos Dimou said...

Αρχαίος said...
Νίκ για΄τι οι γάτοι δεν μπορούν να κάτσουν μέσα στο σπίτι λόγω μυρωδιάς; Ποιός μυρίζει και τι μυρίζει και φεύγουν οι γάτοι;

Οι γάτοι ψεκάζουν οριζόντια σημεία όπου περνούν, μαρκάροντας τον χώρο τους. Το πυκνό αυτό υγρό έχει μία φοβερά δριμεία οσμή (πως μυρίζει το τσίρκο;) και δεν στέκεσαι μέσα στο σπίτι. Αν στειρωθούν, σταματάνε.


Δεύτερη ερώτηση: καλά πόσο ζυγίζει ο Doncat όταν το Ντονάκι ζυγίζει 7 κιλά λιγότερο (10 κιλά είναι τα αρνια που τρώμε το Πάσχα!)

Ο Don ζυγίζει 8,5 κιλά και το μικρόσωμο Ντονάκι μόλις 1,5...

Πεμ Αυγ 17, 12:25:13 πμ  
account said...

Κι άλλη γατόφιλη στην παρέα...
Εχω τον Σωτήρη. (τον σώσαμε κάτω από το αυτοκίνητο. Η κόρη μου τον χαρακτηρίζει "γάτο δαλματίας". Μοιάζει ΄του Don.
Η μυρωδιά δεν είναι του σπιτιού...
Είναι του γάτου που όταν δεν είναι στειρωμένος "ψεκάζει" το χώρο του... (Αυτό για τον ¨αρχαίο"...
Καλώς σας βρήκα..

Πεμ Αυγ 17, 12:37:31 πμ  
museologist said...

@ somebody

Ευχαριστώ! Ελπίζω να είναι έτσι. Ένα χάμστερ είχε παλιότερα και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα, ένιωθε σαν να είχε μια μπάλα από τρίχες στο λαιμό της.

@ nikos dimou

Το έψαξα λίγο για αντιαλλεργικές γάτες και είδα ότι μια εταιρεία στην Αμερική έχει "κατασκευάσει" υποαλλεργικές γάτες!!!

Η χαρά μου κράτησε μέχρι που είδα τις τιμές τους...
US$ 3,950 για όσους ζούνε στην Αμερική
US$ 6,950 για όσους ζούνε εκτός Αμερικής.

!!!

Πεμ Αυγ 17, 12:37:44 πμ  
Lefteris Kritikakis said...

"...δεν μπορείς εσύ..."

Βεβαίως και μπορώ. Άμα θες να κάνεις παρατήρηση ή κριτική, κάντη. Αλλά μη μου λες τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω.

Πεμ Αυγ 17, 02:38:55 πμ  
Lefteris Kritikakis said...

"...Το έψαξα λίγο για αντιαλλεργικές γάτες και είδα ότι μια εταιρεία στην Αμερική έχει "κατασκευάσει..."

Κι ακόμα δεν έχουν βρει ένα καλό φάρμακο για τους πόνους στη μέση.
Σε λίγα χρόνια θα κυκλοφορούμε σε προχωρημένη ηλικία με τεχνητό μαλλί, τσιτωμένο δέρμα σαν 20άρηδες, και καμπούρα από τους πόνους στη μέση... αλλά η γάτα δεν θα φέρνει φτάρνισμα... ρε τι βγάζει ο κόσμος...

Πεμ Αυγ 17, 02:51:46 πμ  
Nikos Dimou said...

Καλημέρα!

Με ξύπνησε η χορωδία των 5.

Ναι, ανήκω στους πολύτεκνους: 5+3 στο Ψυχικό, 1+? στα Κιούρκα. (Όπου πια δεν ξέρω πόσους ταΐζω).

Ο πληθυσμός του Ψυχικού είναι σταθερός. Και οι εντός και οι εκτός (θηλυκές) είναι στειρωμενοι.

Στα Κιούρκα πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα - αλλά επίσης και κινείται ελεύθερα - εμφανίζονται - εξαφανίζονται...

Αργότερα θα σας πω την τραγική ιστορία του Ιβο.

Πεμ Αυγ 17, 07:37:03 πμ  
Nikos Dimou said...

Η θλιβερή Ιστορία του Ivo

O Ivo, αδερφός του Μουτζουρίδη και του Καλγκονιτάκι (μόνιμα αδέσποτα του Ψυχικού) υιοθετήθηκε από μία γατόφιλη Φιλιπινέζα. Έμενε σε γκαρσονιέρα ενός δωματίου με μία φίλη της. Ήταν και οι δύο πανευτυχείς, γιατί αποδείχθηκε πολύ τρυφερό και χαδιάρικο γατάκι.

Κάποια στιγμή ο Ίβο μεγάλωσε και άρχισε να ψεκάζει. Τον πήγε στο γιατρό για στείρωση. Η στείρωση έγινε – αλλά ο Ίβο εξακολούθησε να ψεκάζει. Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο είχε γίνει αφόρητη. Τον πήγαμε σε άλλο γιατρό – και τελικά αποκαλύφθηκε σπάνια περίπτωση κρυψορχίας. Είχε έναν όρχι κρυμμένο στα έγκατα της κοιλιάς του (δεν είχε κατέβει στην ώρα του) και δεν μπορούσε να στειρωθεί.

Έτσι τον αμολήσαμε στο κήπο. Στην αρχή έκλαιγε, παρακαλώντας να μπει στο σπίτι. Μετά συνήθισε και άρχισε την σκληρή ζωή του αδέσποτου. Τσακώνεται, τραυματίζεται, έχει αγριέψει και δεν πιάνεται για να πάει στον γιατρό. Τώρα του λείπει το μισό αυτί και το δέρμα (ή scalp) του κεφαλιού του.

Πεμ Αυγ 17, 09:48:13 πμ  
Yannis H said...

Η παράξενη ιστορία του Yannis_H
Από παλιά, είχα αρκετή εμπιστοσύνη στη μύτη μου – για παράδειγμα, μπορούσα να πω από τη μυρωδιά αν ο καφές είχε μέσα ζάχαρη ή όχι. Βέβαια με το τσιγάρο ελαττώθηκε – αλλά πάλι, υπάρχουν φορές που μυρίζω κάτι που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται (αν και, καθώς περνάω λόγω καπνίσματος 5-6 μήνες με βουλωμένη μύτη, συμβαίνει ασφαλώς και το αντίθετο).

Τέλος πάντων, ποτέ μα ποτέ δεν κατάφερα να μυρίσω τον ‘ψεκασμό’ γάτου, ακόμα καιόταν δεν κάπνιζα. Ένας φίλος μου είχε γάτο, όχι στειρωμένο (ήταν ο σεξουαλικός σύντροφος της γάτας μου) και κανείς ποτέ δεν παραπονέθηκε για μυρωδιά, ούτε αυτός ούτε οι γονείς του. Κι εγώ που ήμουν συνέχεια σπίτι τους, πάλι δεν αντιλήφθηκα τίποτα. Πέρυσι άκουσα γι’ αυτό το θρυλικό ψεκασμό από μια φίλη μου – και μάλιστα, σε μια παρέα όπου βρέθηκαν τρεις γάτοι μαζί, ένας – λένε – ψέκασε και βρώμισε το σπίτι.

Μα να μυρίζω το μαξιλάρι, να μυρίζω το πάτωμα… μια ελαφριά ‘γατίλα’ μόνο κατάλαβα, αλλά πολύ κανονική και καθόλου δυσάρεστη.

Τώρα, είναι δυνατόν να είμαι εγώ ο σωστός και όλοι οι άλλοι λάθος; ΟΚ – αλλά τι να κάνω, δεν μυρίζω τίποτα, ενώ η μύτη μου σε άλλες περιπτώσεις, λειτουργεί μια χαρά…

Πεμ Αυγ 17, 10:20:16 πμ  
Walter said...

Υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά στην ιστορία του Ivo: ήταν τελικά τρίορχις;

Πεμ Αυγ 17, 10:48:21 πμ  
paragrafos said...

@ Yannis H said...
Η παράξενη ιστορία του Yannis_H
Από παλιά, είχα αρκετή εμπιστοσύνη στη μύτη μου – για παράδειγμα, μπορούσα να πω από τη μυρωδιά αν ο καφές είχε μέσα ζάχαρη ή όχι. Βέβαια με
--------------------------------

Γιάννη μου, Γιάννη μου, είσαι τυχερός που πάσχεις από μερική απώλεια (ή επιλεκτική απώλεια) όσφρυνσης!

Μπήκε μία μέρα ένας γάτος στο γραφείο μου (κυνήγούσε το δικό μας γάτο που είναι στειρωμένος και... άοσμος)... το τι βρόμα και τι δυσωδία, δεν μπορείς να φανταστείς Γιάννη μου, Γιάννη μου, τυχερέ Γιάννη!!!

σε φιλώ

με αγάπη

Α.

Πεμ Αυγ 17, 11:00:57 πμ  
svensken said...

Την καλημέρα μου!

Θα ήθελα πάρα πολύ να "αφιερώσω" την σημερινή αναδημοσίευση του κ. Ν.Δ. του "g" της "Ελευθεροτυπίας" 16.08.06 σε κάποια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και επώνυμα άτομα του blog......

Αλλά αρκεί ο επερχόμενος καύσωνας.... Ας μην ανάβω τέτοιες μέρες και άλλες φωτιές.....

Πεμ Αυγ 17, 11:15:29 πμ  
zizugataki said...

Καλημέρα,
Εμένα ο γάτος μου μου θυμίζει το "Αρωμα" του Ζυσκιντ. Όλα τα αντιλαμβάνεται με τη μυρωδιά. Αφού σκέφτομαι ότι πιο καλά θα του πήγαινε το όνομα Ζύσκιντ.

Πεμ Αυγ 17, 11:40:29 πμ  
andy dufresne said...

Άσχετο με το γατοθέμα, αλλά αφού δεν υπάρχει πίνακας ανακοινώσεων...

Τα στερεότυπα κι οι Γερμανοί του Παντελή Βαλασόπουλου από τη χθεσινή Ελευθεροτυπία.

Πεμ Αυγ 17, 11:49:11 πμ  
manosnikol said...

Στις 13 Αυγούστου 2002 σκότωσαν την γάτα μας. Έκλαιγα κι εγώ και η γυναίκα μου για εβδομάδες.. Για τον θάνατο των γονιών μου δεν έκλαψα τόσο, ούτε και για κανέναν άλλο. Ήταν τόσο βαθειά η οδύνη μου που ακόμη και τώρα, παρ' ότι έχουμε άλλη γάτα την οποία και αγαπώ επίσης, όταν την θυμηθώ κλαίω. Ίσως αντιπροσώπευε το ελεύθερο και ανεξάρτητο μέσα μου, μια σχέση ανιδιοτελή χωρίς προσδοκίες, μιαν αθωότητα, που μαζί με το χαμό της χάθηκαν κι αυτά και ξαφνικά ένιωσα πως μεγάλωσα -γέρασα- απότομα σε πολύ λίγο καιρό...
Το παρακάτω τόγραψα την επόμενη μέρα που σκοτώθηκε. (ΝΔ, σας το έχω ξαναστείλει γιατί ενδόμυχα ήταν μια παρηγοριά για μένα να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει και στην συγκεκριμένη περίσταση)

Η ψιψίνα μου

Είχα ένα μικρό γατάκι
που το λέγαν ψιψινάκι
είχα μια μικρή γατούλα
πού ‘χε μιαν αγνή ψυχούλα

Όλο χάδια και ναζάκια
με τραβούσε απ’ τα μπατζάκια
να ‘τη μέσα στα σεντόνια
γέμισε η καρδιά μου χιόνια

Έπαιζε χοροπηδούσε
τη χαρά γύρω σκορπούσε
αχ μωρέ – μη με δαγκώνεις
τη καρδούλα μου ματώνεις

- Ψιψίνα μου, ψιψίνα μου που είσαι; Άχ, θεέ μου, γιατί είσαι ακίνητη; Δεν μ’ ακούς που σε φωνάζω; Γιατί δεν κουνιέσαι; θεέ μου, σε χτύπησαν μωρό μου, τι αίμα είναι αυτό στη μυτούλα σου; Πότε πρόλαβαν οι μύγες ν’ αφήσουν τ’ αυγά τους κάτω απ’ τα ματάκια σου; θεέ μου είσαι ζεστή ακόμα, τι να κάνω γατούλα μου για να σε σώσω; έλα στην αγκαλιά μου μωρό μου, μη φοβάσαι, μη φοβάσαι, σε χαϊδεύω μωρό μου, γιατί δεν κουνάς την ουρά σου; άχ γατάκι μου γιατί, γιατί, γιατί μωρό μου, γιατί; Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω, ξύπνα μωρό μου, ξύπνα, μου σπαράζεις τη καρδιά, αχ μωρό μου πάρε από μένα ένα κομμάτι ζωής, σου δίνω από τη δική μου, μόνο να σε δω να με κοιτάς πάλι στα μάτια και να βάζεις τα ποδαράκια σου γύρω από το λαιμό μου σαν νατανε χεράκια και να με γλείφεις, αχ θεέ μου, γιατί είμαι τόσο ανήμπορος, σε βλέπω να σβήνεις στα χέρια μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα, τίποτα, τίποτα… κόσμε, ουρανοί, δυνάμεις, άγιοι, άγγελοι, εξάγγελοι, χριστοί, βούδες, κάντε κάτι, σας εκλιπαρώ, σας ικετεύω, κάντε κάτι, γιατί δεν μιλάτε, τι ύπουλη σιωπή είναι αυτή, κάντε κάτι πως το επιτρέπετε αυτό να συμβαίνει, είναι απίστευτο…-

Αχ γατάκι μου γλυκό
άλλο πια δεν θα σε δω
αχ γατάκι μου καημένο
άλλο δεν σε περιμένω

Το ’θαψα μέσα στο χώμα
ήτανε δικό μου σώμα
το ΄θαψα μέσα στη γη
και βαθιά μες στη ψυχή

Υ.Γ. Στην Μαρία

Πεμ Αυγ 17, 11:53:08 πμ  
Jane E. said...

classical chaos,

welcome back, τόσο ανανεωμένος-αποστομώνεις.

Πεμ Αυγ 17, 12:27:21 μμ  
McKat said...

Καλημέρα σε όλους (αν και μεσημέριασε πια)

Περί αλλεργίας. Κάποια στιγμή ανέπτυξα αλλεργία στις γάτες, την πρώτη μάλιστα σε μια σειρά που ακολούθησε και έτυχε να είναι σε κάτι που υπερλατρεύω. Έχω δυο στο σπίτι και σ’αυτές που ζουν στον κήπο ουκ έστιν αριθμός. Στην αρχή ξαφνιάστηκα και μετά θύμωσα. Είναι δυνατόν να αναπτύξω αλλεργία σε κάτι που αγαπώ τόσο πολύ και, φυσικά, είναι δυνατόν να το επιτρέψω; Αντιστάθηκα όσο δε λέγεται. Παρίστανα ότι δεν τσούζουν τα μάτια μου και δεν πνίγομαι στο βήχα. Έπλενα τα χέρια πάντα μετά τις αγκαλιές (αυτό σημαίνει ότι κόντεψαν να λιώσουν) αλλά αυτό δεν έλυνε το πρόβλημα της αναπνοής στο σπίτι. Στο τέλος έκανα από μια φορά μπάνιο στις ίδιες τις γάτες οι οποίες έπαψαν να είναι αλλεργιογόνες (ίσως για να αποφύγουν το ίδιο μαρτύριο άλλη φορά). Αυτό πάντως φάνηκε να λύνει το πρόβλημα το οποίο ούτως ή άλλως μέσα μου είχα αποφασίσει πάσει θυσία να εξολοθρεύσω.

Κύριε Δήμου όλα όσα έχετε γράψει και εξακολουθείτε να γράφετε σχετικά με αυτά τα πλάσματα, είναι τα πιο εύστοχα, πραγματικά και τρυφερά πράγματα που έχω δει σχετικά με αυτές. Είστε όντως Γάτος.

Πεμ Αυγ 17, 02:48:47 μμ  
flying smurf said...

Επιστροφή από τις διακοπές (κατά τη διάρκεια των οποίων έριχνα κλεφτές ματιές στο blog) με γατοιστορίες...
Ελπίζω να είστε όλοι καλά.

Πεμ Αυγ 17, 03:18:44 μμ  
Nikos Dimou said...

Walter said...
Υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά στην ιστορία του Ivo: ήταν τελικά τρίορχις;

Πιθανόν, γιατί ο πρώτος γιατρός ισχυρίζεται πως έβγαλε δύο όρχεις. Αλλά ο δεύτερος αμφιβάλλει.

Πεμ Αυγ 17, 03:38:36 μμ  
Lefteris Kritikakis said...

"Θα ήθελα πάρα πολύ να "αφιερώσω" την σημερινή αναδημοσίευση του κ. Ν.Δ. του "g" της "Ελευθεροτυπίας" 16.08.06 σε κάποια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και επώνυμα άτομα του blog...... "


Που είναι; Υπάρχει Online;

Πεμ Αυγ 17, 05:20:53 μμ  
mariosp said...

Κι εγώ δεν κατάλαβα σε τι αναφέρεται ο svensken...
Τι είναι το «g» της «Ελευθεροτυπίας;

Πεμ Αυγ 17, 07:35:43 μμ  
Nikos Dimou said...

O svensken εννοεί προφανώς το 9 της "Ε" και το στριπ του Γάτου περί βλακείας που ανέβασα σήμερα.

Πεμ Αυγ 17, 07:40:49 μμ  
mariosp said...

Ν.Δ.:Α, μάλιστα· λυμένο ζωνάρι ήταν και σερνόταν...

Πεμ Αυγ 17, 07:47:46 μμ  
elinor said...

Αχ αυτά τα γατιά σου don... τα χαζεύω στα posts, συμπάσχω με τα δράματα, γελώ με τις χαρές τους.

Ο σύντροφος μου λατρεύει τις γάτες, αλλά η αλλεργία, του απαγορεύει αυστηρά να τις φροντίζει. Τις χαϊδεύει για μερικά δευτερόλεπτα και μετά τροχάδην για πλύσεις και aerius...

Έτσι, έχουμε πάρει απόφαση ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να έχουμε έναν ή πολλούς κατοικίδιους φίλους
(ιδιαίτερα σκληρό για μένα που έχω συνυπάρξει με ψιψίνια για χρόνια).


ΥΓ. "Το Φουντοτάκι"! Τι αστείο όνομα! Γέλασα με την ψυχή μου!

Πεμ Αυγ 17, 07:49:59 μμ  
despw said...

Πολυχρoνης said...
Έχετε δει ποτέ καμιά ευγνώμονα γάτα;

Και βέβαια.
Ο Sir Καττίνιος μπορεί να έλειπε βδομάδες ( είτε λόγω πολέμου είτε λόγω κεραμιδίσματος-σημείωσε Νίκο μου τον κομψό νεολογισμό)μα ποτέ δεν άρχιζε το φαγητό του αν δεν τριβόταν πρώτα στα πόδια μου!


andy dufresne said...
Ο Σέξπηρ κι ο Νεγκρεπόντε

Θέλουμε κι άλλα τέτοια κείμενα, ήταν πολύ πολύ καλό!

Paragraphos said...

Πριν χρονια μια συνάδελφος μου είχε πει ότι μόλις κάνεις παιδί θα καταλάβει ότι η γάτα σου (τότε ήταν ο Σωκράτης) είναι απλώς μια γάτα... (Πόσο έξω έπεσε!)

Επαυξάνω:
Τον Ace, τον γάτο της καρδιάς, της ψυχής, της ζωής μου, μπορούσα να αφήσω άφοβα ΜΟΝΟ του με τις κόρες μου από τον καιρό που ήταν μερικών ημερών.


Nikos Dimou said...
Η θλιβερή Ιστορία του Ivo

Ώστε γι'αυτό ο Λέας θεάθηκε να ψεκάζει άνκαι στειρωμένος; Είχαμε παρευρεθεί στην στείρωσή του η Α κι εγώ και ο κτηνίατρος στον οποίον τον ξαναπήραμε επέμενε πως η στείρωση είχε γίνει κανονικά-πράγμα που μπορούσαμε να πιστοποιήσουμε, όμως και ο Χρ, που είναι ένας αξιόπιστος μάρτυρας, όπως ξέρουμε, επέμενε πως είδε πίδακα ενός μέτρου!!!
Σ'ευχαριστώ Νίκο μου, έλυσες ένα μυστήριο.
Και τώρα,επίσης,εξηγείται γιατί η Tiggy του μοιάζει τόσο, τελικά μάλλον είναι κόρη του.

Πεμ Αυγ 17, 08:19:05 μμ  
a flock of seagulls said...

Καλησπέρα!

Θέλω να καταθέσω την εμπειρία μου με τις γάτες, που έγινε αφορμή να αναθεωρήσω την άποψή μου σχετικά με την εξυπνάδα τους, εν συγκρίσει μ'αυτή των σκύλων (ήμουν της άποψης ότι οι δεύτεροι υπερτερούν).

Ο Σεβάχ λοιπόν, ήρθε στη ζωή μου πριν 5 χρόνια, χωρίς να έχω προγραμματίσει κάτι τέτοιο, απλά γέννησε η γάτα ενός φίλου και προθυμοποιήθηκα να πάρω ένα. Ήταν Σιάμ, πολύ όμορφος, μα από την αρχή επιθετικός και ελάχιστα παιχνιδιάρης (λένε ότι το έχει η συγκεκριμένη ράτσα).

Η συμβίωση ήταν μέτρια, αν και προσπαθούσα για το καλύτερο. Το μικρό διαμέρισμα πολυκατοικίας, καθώς και το γεγονός ότι έλειπα πολλές ώρες λόγω δουλειάς, δεν βοηθούσε.

Τελικά, με μεγάλη μου έκπληξη, είδα ότι όταν τον μάλωνα με έντονη φωνή, η μόνη του αντίδραση ήταν να χιμάει με τα νύχια του προς τα μεγάφωνα των ηχείων μου(!) και μετά βέβαια να κρύβεται γρήγορα! Δεν είχε πειράξει ποτέ κάτι άλλο, ούτε καναπέ, ούτε κουρτίνες, παρά μόνο αυτό που κατάλαβε ότι θα πείραζε πιό πολύ...!!

Εκδίκηση, όχι τυχαία, αλλά εκεί που σε πονάει!!

Πεμ Αυγ 17, 08:20:01 μμ  
Υποκείμενο δικαίου said...

Zω σε ένα μικρό διαμέρισμα της πόλης. Φέτος, όμως, το τίμησε ένα ζευγάρι δεκαοχτούρες, που το διάλεξε για να γεννήσει (δύο φορές!). Η δεύτερη γέννα είναι έτοιμη να πετάξει - μακάρι να είχα μία φωτογραφική μηχανή να σας τα δείξω! Βέβαια, δεν υπάρχουν γάτες εδώ...

Είναι ένα προνόμιο να μπορείς να ζεις δίπλα στα ζώα. Περισσότερο από προνόμιο - είναι απελευθερωτική εμπειρία. Απελευθερωτική εμπειρία είναι να ξέρεις ότι τα ζώα έχουν χαρακτήρες που διαφέρουν, ότι δεν είναι "αυτόματα" (robot, δηλαδή) όπως πίστευε ο Descartes, ότι νιώθουν σαν εμάς τον πόνο, τον φόβο και την ελπίδα για το αύριο, ότι δεν υπάρχουν έξυπνα και χαζά ζώα (μόνο ζώα που ξέρουν να λύνουν τα προβλήματα που τους θέτει ο τρόπος ζωής τους), ότι οι άνθρωποι έχουν ηθικές υποχρεώσεις απέναντί τους...Καταλαβαίνει κανείς σιγά-σιγά ότι στ' αλήθεια υπάρχουν μόνο ανθρώπινα και μη ζώα στον πλανήτη αυτό, και ότι ένας πολιτισμός που αντιμετωπίζει τα μη ανθρώπινα ζώα σαν ένα φυσικό πόρο που μπορεί να τρυγηθεί απεριόριστα (και μάλιστα για "ψυχαγωγικούς" λόγους, όπως επιθυμούν όσοι συμμετέχουν στο ετήσιο φεστιβάλ βίας που λέγεται "κυνηγετική περίοδος"), αντιμετωπίζει τους ανθρώπους και την ζωή την ίδια με το τρόπο αυτό..

Πεμ Αυγ 17, 08:24:05 μμ  
paragrafos said...

@ Υποκείμενο δικαίου

"Καταλαβαίνει κανείς σιγά-σιγά ότι στ' αλήθεια υπάρχουν μόνο ανθρώπινα και μη ζώα στον πλανήτη αυτό, και ότι ένας πολιτισμός που αντιμετωπίζει τα μη ανθρώπινα ζώα σαν ένα φυσικό πόρο που μπορεί να τρυγηθεί απεριόριστα (...), αντιμετωπίζει τους ανθρώπους και την ζωή την ίδια με το τρόπο αυτό.. "

Σας ευχαριστούμε για την φιλοσοφημένη σας αγάπη για τη ζωή και προς τη Ζωή γενικώς.

Μου θυμίσατε και δυο εκλεκτούς φίλους που αγωνίζονται με πάθος διαπνεόμενοι από τον ίδιο φιλοσοφημένο στοχασμό. Αυτά που λέτε τώρα, εκείνοι μου τα δίδαξαν. Η αγάπη μου για τη φύση ήταν εντελώς απολίτικη και επιφανειακή.

Σας ευχαριστούμε ξανά.

ΥΓ. Οι φίλοι εκδίδουν το περιοδικό "τετραποδολογείν"

http://www.tetrapodologein.gr/


Με αγάπη

Παράγραφος

Πεμ Αυγ 17, 09:46:49 μμ  
Nikos Dimou said...

Καλημέρα!

Πλήρης άπνοια και στο μπλογκ.

Από τις 10 το βράδυ ως τις 8 το πρωί ούτε ένα σχόλιο!

(Απορώ και πως έφτασε τα 68!).

Οι τελευταίοι των Μοϊκανών επιμενουν χαλαρά.

Από Δευτέρα αρχίζουν οι επιστροφές των μυρίων.

Αμ που θα πάνε;

Παρ Αυγ 18, 07:37:23 πμ  
lcb said...

Nikos Dimou said

Ξέρει ότι οι ταΐστρες είναι πάντα γεμάτες. Ακόμα όμως δεν έχει μάθει ποιος τις γεμίζει


Και δεν προκειται να το μαθει ποτε.
Οι γατες δεν ξεχωριζουν ανθρωπους.

Παρ Αυγ 18, 03:48:49 μμ  
Το σωστό να λέγεται said...

Οι Μοϊκανοί είναι έτοιμοι να ανεμίσουν τα σήματα καπνού γιατί αυτά τα κινητά έχουν πάρει φωτιά μέσα στις διακοπές.
Οι Σπέτσες γεμίσαν απο γιαγιάδες, γυμνασιοπαίδια και όλες τις ηλικίες μεταξύ, που περπατούν ή οδηγούν απρόσεχτα μιλώντας για ελαφρά και σοβαρά, κολλημένοι στο κινητό τους. Πόσοι και πόσες την γλύτωσαν την τελευταία στιγμή απο τα μηχανάκια!
Λέγεται ότι τα περισσότερα δυστυχήματα γίνονται με το κινητό στο χέρι ή στο αυτί.
Δυστυχώς δεν αναφέρθηκε αν ήταν πεζοί ή οδηγοί οι υπάιτιοι.

Σαβ Αυγ 19, 11:08:10 πμ  

Ανακοίνωση Σχολίου

<< Home