Send As SMS

Τετάρτη, Ιούνιος 28, 2006

Habent sua fata libelli



Γράφεις ένα βιβλίο, εκδίδεται και κυκλοφορεί. Όσο το γράφεις, είναι δικό σου. Μετά το χάνεις, σαν παιδί που έφυγε από το σπίτι του. Πού πάει, ποιοι το αγοράζουν, πόσοι από αυτούς το διαβάζουν; (Τι πιο θλιβερό από ένα βιβλίο αδιάβαστο...) Τι νιώθουν οι αναγνώστες;

Μέχρι που δημιουργήθηκε το Διαδίκτυο, το πολύ-πολύ να έπαιρνες ένα δύο γράμματα από αναγνώστες (μέσω εκδότη) και μερικά σχόλια από γνωστούς. Τώρα βέβαια άλλαξαν τα πράγματα. Για το αυτοβιογραφικό «Οι Δρόμοι μου», πήρα εκατοντάδες email. Ξαφνικά, μετά από χιλιάδες χρόνια, άλλαξε η συνθήκη του συγγραφέα. Το βιβλίο έγινε κάτι σαν blog.

Παράξενες οι τύχες των βιβλίων. «Έχουν και τα βιβλία την μοίρα τους» έγραψε ο Terentianus Maurus: “Habent sua fata libelli”. Διαβάστε αυτή την ιστορία που έλαβα προχθές από το ...Τόκιο:

Αγαπητέ κύριε Δήμου,

Ίσως να θυμάστε ένα email που σας είχα στείλει κάποτε, ότι έχω βαρεθεί να είμαι αναλυτής συστημάτων και πολύ θα ήθελα να είμαι συγγραφέας. Τελικά δεν έγινα συγγραφέας, όμως αυτή η τάση φυγής με οδήγησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο να παρατήσω τη δουλειά μου στην πολυεθνική που εργαζόμουν για να αναλάβω manager ενός νέου εστιατορίου που θα άνοιγε ένας φίλος μου εδώ στο Τόκιο.

Το εστιατόριο ήταν έτοιμο στις αρχές Οκτωβρίου, και το μόνο που έλειπε ήταν να διακοσμηθεί. Η Γιαπωνέζα διακοσμήτρια έκανε πολύ καλή δουλειά. Στο τέλος ήθελε να τοποθετήσει σε ορισμένα σημεία Ελληνικά βιβλία. Ελληνικά βιβλία στο Τόκιο δεν είναι εύκολο να βρεθούν, και έτσι μου ζήτησε να της δανείσω εγώ. Συμφώνησα, με το σκεπτικό ότι θα της δανείσω κάποια από τα βιβλία μου προς το παρόν, και με την πρώτη ευκαιρία θα αντικαταστήσω τα δικά μου βιβλία με άλλα που θα φέρω από την Ελλάδα για το σκοπό αυτό.

Ήθελα τα βιβλία να είναι από Έλληνες συγγραφείς, οπότε απέκλεισα όλες τις μεταφράσεις. Αυτό, σε συνδυασμό με το γούστο της διακοσμήτριας σε εξώφυλλα έφερε τους «Δρόμους», σε οριζόντια θέση ώστε να φαίνεται το εξώφυλλο, σε περίοπτη θέση στο κέντρο του εστιατορίου δίπλα από την Πάπισσα του Ροΐδη. Με άλλα έξι από τα βιβλία μου στο βάθος ολοκληρώθηκε η διακόσμηση του εστιατορίου.

Αργότερα μάλιστα σκέφτηκα να βγάλω και μια φωτογραφία και να σας τη στείλω, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα. Τον Δεκέμβριο, σε κάποιο πάρτι που οργανώθηκε στο εστιατόριο, κάποιοι απρόσεκτοι πελάτες έχυσαν τα ποτά τους ακριβώς εκεί που ήταν «οι Δρόμοι»...

Η ζημιά ήταν τεράστια με το βιβλίο να μυρίζει διάφορα ποτά και τις μισές σελίδες του να έχουν κολλήσει μεταξύ τους. Το απέσυρα και είπα στον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα καινούριο να αντικαταστήσω το παλιό.

Όμως ο πρώην φίλος μου και ιδιοκτήτης του εστιατορίου, ομογενής με πατέρα Έλληνα και μητέρα Γιαπωνέζα, που δεν μιλάει όμως Ελληνικά, είχε διαφορετική άποψη: αρνήθηκε να πληρώσει τα έξοδα και με επιθετικό ύφος μου τόνισε ότι ως εταιρεία δεν πρόκειται να καλύψει τίποτα, και αν ζητάω χρήματα για το βιβλίο θα μου πληρώσει αυτός προσωπικά -κι όχι η εταιρεία, όπως ξανάλεγε με έμφαση- το κόστος του βιβλίου, χωρίς τα έξοδα αποστολής.

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα με τι άνθρωπο είχα να κάνω. Είχαν προηγηθεί και διάφορα άλλα μεταξύ μας, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν επρόκειτο να διαπραγματευτώ. «I quit», ήταν οι επόμενες μου λέξεις, χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, και έτσι στις αρχές Φεβρουαρίου πήρα πίσω τα βιβλία μου και βρέθηκα χωρίς δουλειά, στο πανάκριβο Τόκιο...

Οι επόμενοι δύο μήνες ήταν οι χειρότεροι της ζωής μου. Ποιος θα προσλάβει έναν αναλυτή που παράτησε την καλή δουλειά του για να δουλέψει σε εστιατόριο, και το παράτησε κι αυτό σε 4 μήνες;

Ενοίκιο και λογαριασμοί έτρεχαν, οι οικονομίες που είχα στην Ελλάδα έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής στον τόπο που είχαν αρχικά παραχθεί, και στα τέλη Μαρτίου έφτασα να μην έχω χρήματα να αγοράσω ούτε το εισιτήριο επιστροφής μου στην Ελλάδα. (Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα, γι αυτούς ποτέ δεν είχα αλλάξει δουλειά, το έχω κρατήσει μυστικό).

Για άλλη μια φορά όμως στάθηκα στο τέλος τυχερός. Τον Απρίλιο βρήκα καινούρια και καλύτερη δουλειά σε άλλη πολυεθνική – και τώρα ετοιμάζομαι για τις διακοπές μου στην Ελλάδα τον Αύγουστο και σχεδιάζω την επαναφορά των «Δρόμων» στη βιβλιοθήκη μου στο Τόκιο!

Με πολλούς χαιρετισμούς,
Α.


Και με την πιο εξωφρενική φαντασίωση δεν θα μπορούσα να δω το βιβλίο μου ως διακόσμηση σε εστιατόριο του Τόκιο και μάλιστα λερωμένο από ποτά. Ούτε να φανταστώ πως θα γινόταν η αφορμή για τόσες περιπέτειες.

Μερικοί άνθρωποι άλλαξαν ζωή μέσα από το περιεχόμενο ενός βιβλίου – άλλοι (όπως εδώ) και από την ...εμφάνιση!

Έχετε περίεργες ιστορίες με βιβλία;

108 Comments:

Εργοτελίνα said...

Μοιραία βιβλία..υπάρχει πιο διάσημη ιστορία απο την περιπέτεια του δευτέρου τόμου της Ποιητικής του Αριστοτέλη;;

Τετ Ιουν 28, 10:50:12 πμ  
aphrodite said...

Bookworms του κόσμου, ενωθείτε!

Καλημέεεερααααα!

Κεφτές βρε!

Τετ Ιουν 28, 10:51:06 πμ  
Nikos Dimou said...

A τι κάνει το moderation, καημένη aphrodite... σου κλέβει τον κεφτέ από το στόμα!

εργοτελίνα - ευχαριστώ για τον παραλληλισμό!

Τετ Ιουν 28, 10:55:03 πμ  
guerrero762 said...

Ναι,τωρα που το λετε.
Πρεπει να ηταν το 1990 ή 91.
Ειχα αγορασει ενα μυθιστορημα του Dean Koontz.
Ο οποιος για οσους δεν τον γνωριζουν,ειναι μελος της τριαδας των συγγραφεων τρομου και μεταφυσικου μαζι με τους Stephen King και Clive Burker.
Το μυθιστορημα ηταν καταπληκτικο,τρομακτικο και δεδομενης της εποχης του χρονου και των καιρικων συνθηκων που επικρατουσαν εκεινες της μερες,απολυτα ταιριαστο(Φεβρουαριος με εντονο φως,κρυο που συντομα μετατραπηκε σε σφοδρη κακοκαιρια,αστραπες,βροντες,βροχη και ολο το απαραιτητο background για ενα μυθιστορημα τρομου).
Το βιβλιο ηταν ενα ευτελες(οπως αφελως νομιζουν μερικοι)βιβλιο τσεπης της γνωστης εταιρειας που εχω πριμοδοτησει και πριμοδοτω εδω και 20 σχεδον χρονια.
Το διαβασα και το δανεισα σε εναν συναδελφο που ηθελε να εχει κατι να διαβασει στην υπηρεσια του.
Τελικα το βιβλιο χαθηκε,το ξεχασα και προφανως και ο ιδιος ξεχασε να μου το επιστρεψει.
Περασαν ετη αρκετα.2004.Σε ενα αλλο μερος της Ελλαδας,πανω απο 1000 και βαλε χιλιομετρα απο εκει που ειχα δανεισει το βιβλιο.Επισκεψη σε σπιτι συναδελφου.
Στην μικρη βιβλιοθηκη,μεταξυ αλλων βλεπω και μερικα μυθιστορηματα.
Ριχνω μια ματια.
Κιτρινισμενο,με τσακισμενο εξωφυλλο.Με τις πιο πολλες σελιδες τσακισμενες στην πανω δεξια γωνια,σχεδον διαλυμενο το βιβλιο μου.
Το ανοιγω και στη δευτερη σελιδα με γουρλωμενα ματια διαβαζω μια σημειωση:Ενα υπηρεσιακο τηλεφωνο και το ονομα-βαθμος ενος αξιωματικου που επρεπε να επικοινωνησω τοτε για μια βολη.
Ο γραφικος μου χαρακτηρας.
Επαθα πλακα.
Τον ρωτησα που βρηκε το βιβλιο.
Του το δανεισε ενας συναδελφος,οχι εκεινος που το ειχα δανεισει.
-Ωραιο μου λεει,το διαβασα μεσα σε ενα βραδυ στο Κοσσοβο"
Ο νυν ιδιοκτητης δεν ειχε περασει απο τις ειδικες δυναμεις και δεν ηξερε τον συναδελφο που το ειχα αρχικα δανεισει.
Του ειπα την ιστορια.
Γελασε.Προσπαθησαμε να βρουμε την πορεια του βιβλιου.
Λιγα πραγματα.
Το "Τρομος του μεσονυχτιου" ειχε γυρισει ολη σχεδον την Ελλαδα, ειχε ταξιδεψει στο Κοσσυφοπεδιο και ξαναγυρισε στον αρχικο του ιδιοκτητη μετα απο 14 χρονια!
Τελικα το αφησα στον συναδελφο μου.Τι να το εκανα;Εχει και πλακα παντως,το αφησα να συνεχισει το ταξιδι του στα ελληνικα στρατοπεδα..

Τετ Ιουν 28, 10:58:09 πμ  
aphrodite said...

Ουπς, ξέχασα το moderation, ποιός κεφτές...

Λοιπόν, πριν πολλά χρόνια, σε παγκάκι κοντά στο άγαλμα του Παλαμά, στην Ακαδημίας (δεν θυμάμαι καν ποιό κτήριο είναι από πίσω, το Πνευματικό Κέντρο?)βρήκα ξεχασμένο & πολύ ταλαιπωρημένο, ένα βιβλίο του P. K. Dick, το "Do androids Dream of Elecric Sheep" (θυμηθείτε την ταινία "Blade Runner" - γειά σου Blade!).

Το άνοιξα μπας κι έβρισκα κάποιο όνομα, κάποια πληροφορία για να το επιστρέψω στον ιδιοκτήτη του, και είδα γραμμένο το :

"Αυτό το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι για διάβασμα από χέρι σε χέρι. Μόλις το διαβάσεις, άφησέ το κάπου που να ξέρεις ότι θα περάσει κάποιος να το πάρει να το διαβάσει κι εκείνος και μη το κρατήσεις. Αν θες, σημείωσε κάποιο στοιχείο στο πίσω μέρος, να φαίνεται ότι το διάβασες κι εσύ και σε ποιό μέρος του πλανήτη. Αν διαλυθεί στα χέρια σου, πάρε ένα άλλο και ξεκίνα τον κύκλο από την αρχή. Καλό διάβασμα."

Και γυρνώντας στις πίσω σελίδες, είδα ένα κάρο σημειώσεις, αφιερώσεις και ονόματα μερών όπως Βόλος, Κύπρος & Μιλάνο (αυτά θυμάμαι μόνον).

Νομίζω ότι είχε αναφερθεί ως κίνηση και στα Βαβέλ / Παρά Πέντε (περιοδικά κόμικ της εποχής), και πάντα ήμουν περίεργη να δω πώς θα πήγαινε η κίνηση αυτή.

Αν το πήρα?

Οχι, στο τέρμα των λεωφορείων στο Οφθαλμιατρείο μπροστά (Ακαδημίας & Σίνα) άφησα ένα δικό μου, με την ίδια επεξήγηση...

Ποιός ξέρει τι απέγινε?

Τετ Ιουν 28, 11:09:18 πμ  
heinz said...

Παρά το (προφανές νομίζω πλέον) ενδιαφέρον μου για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, θα μιλήσω για ένα βιβλίο τεχνικό:

Πριν πολλά χρόνια, προσπάθησα να γράψω ένα μικρό πολυμεσικό πρόγραμμα.
Λίγες οι γνώσεις μου, και λιγότερη η εμπειρία μου.

Είχα διάφορα βιβλία για τον προγραμματισμό, αλλά δεν έβρισκα άκρη. Τελικά, αγόρασα ένα ακόμα. Ένα βιβλίο με όνομα συγγραφέα Bruce Epstein (Εβραίος;) γραμμένο με πολύ χιούμορ, πανέξυπνο και τρομερά πλήρες. Λες και τόχε γράψει για μένα. Για δέκα χρόνια, υπήρξε το βασικό εγχειρίδιό μου.

Στάθηκε δίπλα μου, σε διεθνείς εκθέσεις, σε δουλειές δύσκολες, σε εργασίες καινοτόμες. Με έσπρωξε στην πόρτα ενός Πανεπιστημίου και μετά με οδήγησε με ακριβή χρονομέτρηση στην έξοδο με το πτυχίο Πληροφορικής στο χέρι.
Με οδήγησε σε δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις σε συνέδρια.

Με έβαλε σε άλλο Πανεπιστήμιο, σαν διδάσκοντα αυτή φορά, και το διάβασαν δεκάδες φοιτητές με τη σειρά τους: σε κάποιους απ' αυτούς, λειτούργησε όπως και σε μένα.

Το άφησα να ξεκουραστεί μόνο στο διδακτορικό, αλλά δεν τόχω εγκαταλείψει. Είναι σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου, δίπλα στις δουλειές "περιώνυμων" επιστημόνων που μελετάω.
Και μου κλείνει το μάτι, και του χαμογελάω καθημερινά. Τάισε την οικογένειά μου, μεγάλωσε τα παιδιά μου...

Επικοινώνησα πριν χρόνια με τον Bruce και του είπα την ιστορία τούτη. Εξεπλάγη, δεν το περίμενε. Αλλά χάρηκε και νομίζω ότι (το λιγότερο) του όφειλα αυτή τη χαρά.

Και μου ζήτησε να τον κρατάω ενήμερο για τη ζωή μου. Όπως μου είπε, έγραψε απλώς ένα βιβλίο, όσο καλύτερα μπορούσε. Ποτέ δεν φαντάστηκε ότι θα καθόριζε τη ζωή κάποιου τόσο αποφασιστικά.

Σήμερα ο Bruce είναι εκδότης, και εκδίδει εξαιρετικά βιβλία, άλλων συγγραφέων. Και τα διαβάζω όλα.

Ας είναι καλά.

Τετ Ιουν 28, 11:12:40 πμ  
aphrodite said...

Guerrero, απίθανο!

**********

ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΞΑΝΑΠΕΙ ΚΑΗΜΕΝΗ
ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ!!!!

Είναι το ίδιο άστοχο με το να σε λέει ο κολητός σου μαλ..., ενώ είσαι γυναίκα, ή να αλληλο-αποκαλούνται στο φιλικό γυναικο-κοριτσοπαρέες έτσι...

Μη τα ισοπεδώνουμε κι όλα!

Συγνώμη για το καημένη παρεμβολή (αυτή μάλιστα, καρα-κατα-καημένη!)
:-)

Τετ Ιουν 28, 11:16:33 πμ  
heinz said...

Αχ μωρέ Αφροδίτη, και ΔΕΝ το διάβασες;

Εξαιρετικό βιβλίο - καμμία σχέση με την ταινία.

Αχ!!!

Τετ Ιουν 28, 11:22:13 πμ  
heinz said...

Και (άσχετο αλλά)....

Πριν από χρόνια, έπεσε στα χέρια μου ένα κατοστάρικο που έγραφε:

"Για να δείτε πως περνάνε οι Πόντιοι την ώρα τους, κοιτάξτε από την άλλη πλευρά".

Από την άλλη πλευρά, έλεγε ακριβώς το ίδιο...

Γέλασα, το έδειξα στον διευθυντή του σταθμού που δούλευα. Το γύρισε, το ξαναγύρισε, το ξαναγύρισε κ.ο.κ. Στο τέλος, μου λέει απορημένος:

"μα, το ίδιο λέει κι απ' τις δυο μεριές!!".

(λεπτομέρεια: ήδη, τον αποκαλούσαμε "ο Πόντιος")

Τετ Ιουν 28, 11:26:21 πμ  
Εργοτελίνα said...

Τρώει το ποντίκι τα βιβλια;;..

Ποντίκι είναι αυτο και
τρελλαίνεται που και που..
παει πάνω κάτω στην οθόνη σαν μανιασμένο...
αν δεν βρει την κατάλληλη επιφάνεια..
Αλλάζω τα βιβλία που χρησιμοποιώ
σαν βαση για το ποντίκι μου..
οταν δω οτι κινδυνεύουν απο
ποντικοφθορά..

Μαλλον θα προτιμήσω
απο δω και πέρα μια
πλατιά εγκυκλοπαίδεια...

Τι ειρωνία...
να γραφω στον υπολογιστή
που θα καταπιεί στην ηλεκτρονική εποχή μας τα βιβλία...
και ενα βιβλιο να χρησιμοποιώ
για "ποντικίσιους" λογους...

Μια συλλογή απο αρχαία επιγράμματα.............

Τετ Ιουν 28, 11:31:32 πμ  
Nikos Dimou said...

Aphrodite (μη καημένη):

Aυτοί που κυκλοφορούν τα βιβλία για να τα παίρνουν και άλλοι, είναι μεγάλη διεθνής οργάνωση. Μου είχαν στείλει κι εμένα ένα μήνυμα πριν λίγο καιρό (ψάχνω να το βρω αλλά το Inbox μόνο έχει 30.000 email) να λάβω μέρος στο παιχνίδι τους. (Έχουν και ένα site στο Internet όπου καταγράφονται οι κινήσεις των βιβλίων). Απάντησα ότι πάσχω από βιβλιο-φετιχισμό, μου είναι σχεδόν αδύνατον να αποχωριστώ ή να πετάξω βιβλίο. (Ακόμα και με τις ποιητικές συλλογές αποστράτων που μου στέλνουν, έχω πρόβλημα).

Θυμάμαι ένα φίλο που είχε μία εντελώς χρηστική άποψη για το βιβλίο. Μόλις τελείωνε μία σελίδα την έσκιζε - για να ξέρει πάντα που βρίσκεται. Εγώ ανατρίχιαζα κι αυτός ψυχρά έλεγε: "μα αφού την διάβασα;"

Τετ Ιουν 28, 11:47:18 πμ  
aphrodite said...

@heinz,

Το είχα ήδη καλέ! Και το εξώφυλλό του το είχα ζωγραφίσει σε μεγάλο μέγεθος για το δωμάτιό μου (αγορο-παγίδα: όποιος το ήξερε και μπορούσε α. να το περιγράψει & μαζί μερικές δικές του σκέψεις και β. να κάνει το ίδιο για μερικά "συνώνυμα" βιβλία, περνούσε το τεστ...)

Ωραίος ο Πόντιος!

********

Είχα κι ένα χιουμοριστικό βιβλίο με το τι μπορεί να κάνει κάποιος ΣΕ γάτες (πες ότι δεν χωνεύεις τον Garfield ας πούμε και του τραβάς μια χαλάουα), το οποίο το δανειζόντουσαν φίλοι φιλόγατοι (καλό ε?). Μου το επέστεφαν έξαλλοι - άλλο τεστ, διπλό, φιλίας και ικανότητας να take a joke...

Τετ Ιουν 28, 11:48:58 πμ  
zizugataki said...

Για μένα το πιο σημαντικό είναι το περιεχόμενο ενός βιβλίου. Η τύχη του βιβλίου αφού το διαβάσω δεν με ενδιαφέρει. Μπορεί να το πάρει όποιος θέλει και ας μην το ξαναδώ ποτέ. Με ενδιαφέρει το ταξίδι που κάνω εγώ μέσα από το βιβλίο. Και το πρόβλημά μου είναι να βρίσκω καλά βιβλία που αξίζουν το χρόνο που τους αφιερώνω. Και αυτό στην εποχή μας με την υπερπροσφορά βιβλίων αλλά και συγγραφέων είναι δύσκολο να το πετύχεις μόνος σου απλώς ψάχνοντας στους τίτλους στο βιβλιοπωλείο και διαβάζοντας την παράθεση στο οπισθόφυλλο.

Τετ Ιουν 28, 11:50:34 πμ  
Stavros P (isisdoros) said...

1988 φαντάρος στο Τατόι.Εκπαίδευση 1 μήνα για αντιαεροπορικά όπλα.Το Σαββατοκύριακο υπηρεσία.Σάββατο απόγευμα στη βιβλιοθήκη της μονάδας εγώ και άλλοι δύο περιμένοντας την ώρα γιά βραδυνή σκοπιά.Τι βιβλία να βρείς τώρα σε μονάδα της αεροπορίας το 1988;Ψάχνοντας βλέπω ένα μικρό μπλέ με πολύ περίεργο τίτλο "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας".ΝΑΙ στην αεροπορία.Το 'κλεψα.Δε θυμάμαι εάν ήταν η πρώτη επαφή με το ΝΔ ή ήταν οι 4τροχοί.Το βιβλίο το έχω ακόμα φυσικά.

Τετ Ιουν 28, 11:52:13 πμ  
zizugataki said...

Πολύ ωραίος ο φίλος σας κ. Δήμου τα βιβλία είναι για να τα διαβάζουμε όχι για να τα λατρεύουμε.

Τετ Ιουν 28, 11:53:41 πμ  
always said...

Καλημέρα σε όλους!

Δεν έχω περίεργη ιστορία με κάποιο βιβλίο, δεν μπορώ να πω επίσης ότι κάποιο βιβλίο άλλαξε τη ζωή μου. Τώρα βέβαια που το σκέπτομαι το "On the Road" του Jack Kerouac μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση εκεί γύρω στα 17-18 γιατί περιείχε πράγματα που πάντα ονειρευόμουν αλλά που ήταν αδύνατο να πραγματοποιήσω στην Ελλάδα. Ίσως υποσυνείδητα αυτό το βιβλίο να με χάραξε, μαζί βέβαια με την Underground μουσική των eighties. Δέκα χρόνια αργότερα έφυγα από την Ελλάδα...

Δεν είναι περίεργο αλλά και ωραίο που το "Οι Δρόμοι μου" του Νίκου Δήμου έχει ένα παρόμοιο τίτλο; Βέβαια ο Νίκος Δήμου δεν διασχίζει την αμερικάνικη λεωφόρο αλλά την αστική κοινωνία της Ελλάδας και Γερμανίας (κυρίως). Αλήθεια Νίκο Δήμου πώς σας φαίνεται ο παραλληλισμός με το "On the Road";

Τετ Ιουν 28, 12:08:50 μμ  
Εργοτελίνα said...

Ο Πλατωνας εγραψε και τραγωδιες και
λυρικη ποιηση στα νιατα του...

Οταν ομως γνωρισε τη φιλοσοφία
του Σωκρατη..
τα καψε και είπε..

Ηφαιστε Ελα δω,ο Πλατων σε χρειαζεται..


Τι να πει κανείς για τους συγγραφείς
που καίνε τα χειρόγραφα τους;;´.
Για τους bloggers που κανουν delete
το ευλόγιον τους;;..
Τι κρίση..Τι μανία αυτοκαταστροφής
είναι αυτή...

Και για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι..
λένε οτι στο τέλος έκαψε...
τα γραμμενα του..

ΞΕΡΕΤΕ

ΑΛΛΟΥΣ "ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ";;;;;;;;

...................................

Τετ Ιουν 28, 12:09:56 μμ  
Αρχαίος said...

Καλό το φετιχ με τα βιβλία αλλά δεν δουλεύει με τα παλιά βιβλία οδηγούς πληροφορικής. Έχω μια βιβλιοθήκη γεμάτη με παλιά βιβλία - οδηγούς με ΑΜΙ PRO, Cobol, Lotus 123 κ.λπ. Λυπάμε να τα πετάξω γιατι μου θυμίζουν την ιστορία μου και την διαδρομή μου αλλά τελικά αποφάσισα να τα διώξω γιατί πλέον δεν υπάρχει χώρος. Ένα υπόγειο 90 Μ2 έχει γεμίσει.
Αντίθετα η κόρη μου ανακάλυψε τα παλιά βιβλία τσέπης με φανταστικές ιστορίες που είχα και έχει ξετρελαθεί!.
Παρεπιπτόντως έχω αρχείο μερικών (3-5)χρόνων των 4 τροχών περίπου των ετών γύρω απο το 1988. Δεν θυμάμε αν τότε έγραφε εκεί ο ΝΔ. Αν ενδιαφέρεται κάποιος του blog τα χαρίζω.

Τετ Ιουν 28, 12:22:21 μμ  
Stavros Katsaris said...

Καλημέρα!
Έχω και ΄γω αρκετές ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Μια από αυτές:
Πριν 2 χρόνια ο αδελφός μου (μουσικός) δούλευε σε κάποιο ξενοδοχείο στη Φολέγανδρο.
Κάποια στιγμή έχοντας διαβάσει τα βιβλία που είχε πάρει μαζί του αναζήτησε καινούρια.
Στό νησί ένα πολυμπακάλικο διέθετε ένα στάντ από βιβλία με συνταγές μαγειρικής, ταξιδιωτικούς οδηγούς και κάποια βιπερ.
Ο αδελφός μου έδειξε την απογοητευσή του που δεν έβρισκε κάτι που να του αρέσει και ο ιδιοκτήτης προσφέρθηκε αμέσως για βοήθεια.
- Τι ψάχνεις?
- Βιβλία. Κάτι που να διαβάζετε.
- Από τα κανονικά?
- Ναι.
- Κοίτα έχω κάτι βιβλία παλιά στην αποθήκη. Τα είχε ξεχάσει ένας δάσκαλος όταν έφυγε και τα μάζεψα στην αποθήκη. Έλα το απόγευμα να σε πάω. Είναι κανένα τέταρτο.
Πράγματι ο αδελφός μου το απόγευμα βρέθηκε στο μεγαλομπακάλικο με ένα άσπρο παντελόνι και μια άσπρη πουκαμίσα. Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε πως θα στο αυτοκίνητο υπήρχαν δυο θέσεις, μια για τον οδηγό και μια για το σκύλο (ζαλιζόταν στην καρότσα και έκανε εμετό η δικαιολογία). Ανέβηκε λοιπόν πάνω στην καρότσα (απίστευτο θέαμα σαν περιφερόμενη αρκούδα) και έφτασαν στην αποθήκη.
Εκεί ο αδελφός μου ανακάλυψε απίστευτα βιβλία, παλιές και σπάνιες εκδόσεις. Σε κάποια υπήρχαν τιμές σε δραχμές ( ο μεγαλομπακάλης τα πούλαγε).
Ο αδελφός μου τρελάθηκε με την τύχη του και άρχιζε να στοιβάζει αυτά που θα αγόραζε. Κάποια στιγμή πέφτει πάνω σε μια πολύ παλιά έκδοση του Δον Κιχώτη, όμως δεν υπάρχει τιμή.
Γυρίζει λοιπόν στον μεγαλομπακάλη και τον ρωτά για το αντίτιμο.
Αυτός σοβαρός σοβαρός παίρνει στα χέρια του το βιβλίο και αφου βεβαιώνεται οτι δεν υπάρχει τιμή το ζυγίζει με τα χέρια του και λέει:
-Βαρύ πράμα δώσε 5 ευρώ!!!!!!
Απίστευτος!!!

Τετ Ιουν 28, 12:27:01 μμ  
ihadafarminafrica said...

@ Nikos Dimou said...

''Θυμάμαι ένα φίλο που είχε μία εντελώς χρηστική άποψη για το βιβλίο. Μόλις τελείωνε μία σελίδα την έσκιζε - για να ξέρει πάντα που βρίσκεται. Εγώ ανατρίχιαζα κι αυτός ψυχρά έλεγε: "μα αφού την διάβασα;"

Ο ΦΙΛΟΣ ΣΑΣ ΜΑΛΛΟΝ ΕΒΛΕπΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΡΟπΟ. ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝ/ΦΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ''ΜΙΑ ΚΙ ΕΞΩ'' ( Η ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ:)). ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ; Ο ΚΑΘΕ ΘΕΑΤΗΣ ΜπΟΡΕΙ ΝΑ πΕΙ πΟΛΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΚΙΑ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΘΗΛΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ. ΜΕΤΑ Ο ΘΕΑΤΗΣ ΜπΟΡΕΙ ΝΑ πΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ πΑΝΤΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΟπΩΣ πΑΝΤΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ. ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΜΟΝΟ πΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΜΕΤΑ ΑπΟ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΣΑΣ.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΩΣ πΕΡΙπΤΩΣΗ !!!

ΑΝ ΤΟ πΡΟΕΚΤΕΙΝΟΥΜΕ ΛΙΓΑΚΙ ΜπΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ: ΜΙΛΑΜΕ ΛΕΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΛΕΜΕ: ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ ΤΗΝ ΞΑΝΑΕΙπΑ ΚΑπΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ. ΣΕ ΑΛΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΕΙπΑ .ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ ΛΟΙπΟΝ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΜΕ ΤΙπΟΤΑ. ΚΑΜΙΑ ΦΡΑΣΗ. ΤΑ ΜΩΡΑ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑπΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ πΟΤΕ ΞΑΝΑ!!!

ΝΟΜΙΖΩ πΩΣ πΡΕπΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΚΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ πΕΡΙΤΩΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΣΑΣ. ΚΑΤΙ πΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩπΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Τετ Ιουν 28, 01:03:00 μμ  
leprinceheureux said...

Οταν ήμουν 17 ετών διάβασα το 1984. Επειδή με είχε συνεπάρει, τις μερες που το διάβαζα το κουβαλούσα παντου μαζί μου.
Ενα βράδυ, σαν παιδι κι εγω, πηγα σε ενα night club και για να μην αποχωριστω το βιβλιο (θα κοιμόμουν σε φιλικο σπιτι) το εβαλα στην πισω θηκη του παλτω μου (ηταν το στυλ κυνηγετικου Αγγλικου που εχει πισω θηκη). Εδωσα το παλτω στην γκαρνταρομπα και πηγα για διασκέδαση.
Οταν αποφάσισα να φυγω η γκαρνταρομπα ηταν υπερπλήρης και δεν μπορουσε να βρεθει το παλτώ.
Δεν χρειάζεται να σας πω οτι η αγωνία μου ηταν πολυ μεγαλύτερη για το βιβλιο παρα για το ρούχο (δανεισμένο γαρ απο την πατρική βιβλιοθήκη).
Οταν τελικά μετα απο 1 ωρα ειχε αποσυμφορηθει η κατάσταση, το παλτω βρέθηκε.
Για να μη ρισκάρω παρόμοιες καταστάσεις, φροντισα και το τελείωσα εκείνο το βράδυ.

Τετ Ιουν 28, 01:10:01 μμ  
flying smurf said...

ND wrote:
Aυτοί που κυκλοφορούν τα βιβλία για να τα παίρνουν και άλλοι, είναι μεγάλη διεθνής οργάνωση. (Έχουν και ένα site στο Internet όπου καταγράφονται οι κινήσεις των βιβλίων).

Οταν ήμουν στη Nantes πριν 5 χρόνια ήταν πολύ της μόδας... Είχε παντού βιβλία, στις στάσεις στους τηλεφωνικούς θαλάμους κ.τ.λ. Έψαξα, αλλά ούτε εγώ μπορώ να βρω το site τους. Ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ αυτό το παιχνίδι... Αλλά δεν έπαιζα σωστά γιατί άφηνα ελληνικά βιβλία και έπαιρνα γαλλικά. Πριν 2 χρόνια ο ιδιοκτήτης ενός bar είπε στους θαμώνες του ότι θέλει να κάνει κάτι σαν βιβλιοθήκη... μας είπε λοιπόν εάν μπορούμε να του δώσουμε βιβλία για να αρχίσει (για να πάρεις ένα βιβλίο έπρεπε να αφήσεις ένα άλλο στη θέση του). Εκεί ξαναβρήκα, κάποια από αυτά που είχα αφήσει στις στάσεις του τραμ πριν 3 χρόνια.

ND wrote:
Απάντησα ότι πάσχω από βιβλιο-φετιχισμό, μου είναι σχεδόν αδύνατον να αποχωριστώ ή να πετάξω βιβλίο.

Και εγώ έτσι λέω (το ίδιο με τους δίσκους και τα cd). Όταν χωρίζω το πρώτο που παίρνω από το σπίτι είναι τα βιβλία και μουσική... Ουκ ολίγες φορές έχω ξεχάσει κάποια, τα οποία δεν πήρα ποτέ πίσω. Έτσι τα ξαναγοράζω (π.χ. Το σοφό παιδί το'χω αγοράσει του Χ.Χ. 3 φορές)... Φυσικά είναι βιβλία που δε μπορώ να τα ξαναβρώ (, αλλά αυτά δε βγαίνουν από το σπίτι (οκ, μόνο για μετακόμιση...).

Τετ Ιουν 28, 01:20:13 μμ  
manosnikol said...

Πριν από είκοσι και χρόνια είχα πάει για διακοπές στο χωριό μου. Μια μέρα πριν να φύγω έρχεται ένας ξάδερφος μου κρατώντας ένα βιβλίο και μου λέει:
- Ρε συ ήρθε χτες ένα κορίτσι από την Αθήνα, εγγονή της τάδε, πρωτοετής φοιτήτρια και πιάσαμε κουβέντα. Τρελάθηκα. Είναι πολύ όμορφη και μου αρέσει πολύ. Μου έδωσε κι αυτό το βιβλίο να το διαβάσω για να της πω τη γνώμη μου γι’ αυτό. Μπορείς να το διαβάσεις και να μου γράψεις κάτι σχετικό να της το δώσω;
( Ωραίο παιδί ο ξάδερφος, αλλά το γυμνάσιο το είχε τελειώσει με το ζόρι κι από εξωσχολικά βιβλία δεν είχε ανοίξει ποτέ του, σε αντίθεση με μένα που ήμουνα με ένα βιβλίο στο χέρι, σχεδόν ότι κι αν έκανα, εξ ου και το παρατσούκλι βιβλιοφάγος).
Πήρα λοιπόν το βιβλίο, το διάβασα μέσα σε 4 ώρες και συγκλονίστηκα. (Ήταν το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μοχάμεντ Σουκρί, «Το γυμνό ψωμί», εκδόσεις Αστάρτη νομίζω).
Κάθισα λοιπόν και έγραψα ένα κατεβατό 6 σελίδων αναφοράς, εκθειάζοντας τη δύναμη του συγγραφέα, το πάθος του για ζωή, τονίζοντας όσο μπορούσα περισσότερο τα συναισθήματα αγάπης και συμπόνιας με ένα ύφος-πάντρεμα Καζαντζάκη και Έσσε, αν με εννοείτε…
Το έδωσα λοιπόν στον ξάδερφο, λέγοντας του περιληπτικά την υπόθεση. Αφού το διάβασε έδειξε προβληματισμένος.
–Ρε συ άμα τα διαβάσει αυτά κι αρχίσει να με ρωτάει τι να της πω; Εγώ δεν καταλαβαίνω γρι…
Μη σε νοιάζει του είπα. Η τακτική που θα ακολουθήσεις θα είναι να απαντάς με ερωτήσεις και μισόλογα ή να κουνάς το κεφάλι με κατανόηση δήθεν και γενικά να προσπαθείς να γυρίσεις την κουβέντα σε άσχετα πράγματα, δείχνοντας ότι από ταπεινότητα δεν θέλεις να αυτοπροβληθείς, κι ότι βγει.
(Υποσυνείδητα βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον θα περίμενα να της πεί:
-Ξέρεις δεν τα ‘γραψα εγώ αλλά ο ξάδερφος μου, θες να τον γνωρίσεις; κλπ)
Την άλλη μέρα εγώ έφυγα για Αθήνα και το γεγονός το ξέχασα. Το επόμενο καλοκαίρι που πήγα πάλι στο χωριό με πληροφόρησε ο ξάδερφος πως όλα έγιναν όπως του είχα πει. Η κοπέλα είχε εντυπωσιαστεί που βρήκε σ’ ένα ορεινό χωριό 150 γερόντων κάποιον νέο, τόσον ευαίσθητο και ταπεινό συγχρόνως που έλεγε τόσα λίγα και δεν ήθελε να περιαυτολογεί… Τον ερωτεύθηκε λοιπόν κεραυνοβόλα και φύγανε την άλλη μέρα πηγαίνοντας διακοπές σε μια παραλία του νησιού.
Μετά από μερικές μέρες ο ξάδερφος της αποκάλυψε την αλήθεια μετά από πιέσεις της, αφού χαζή δεν ήταν, κατάλαβε από τις συζητήσεις τους ότι ο ξάδερφος ήταν λίγο-πολύ πρωτόγονος παρά πνευματικά καλλιεργημένος και τον ξαπόστειλε γιατί την κορόιδεψε όπως του είπε. Κι εγώ είναι αλήθεια ότι ένιωσα ντροπή που συμμετείχα σ’ αυτήν την κοροϊδία αλλά είναι αλήθεια πως δεν περίμενα, αυτά που είχα γράψει, ότι θα την επηρέαζαν τόσο ώστε να υπάρξει αυτή η εξέλιξη…

Τετ Ιουν 28, 01:50:02 μμ  
scalidi said...

έχω μια ιστορία με μια φράση από βιβλίο που έζησα πριν δυο εβδομάδες. Λάτρης του Καζαντζάκη στην πρώτη μου νεότητα -και άρα για πάντα-, στα 19 μου, όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω και ερωτευμένη με κάποιον που δεν είχε ιδέα γι' αυτό, είχα αλιεύσει μια φράση από ένα βιβλίο του Καζαντζάκη, την είχα αντιγράψει και την είχα κολλήσει στον τοίχο της γκαρσονιέρας μου στο Μαρούσι: "Οι ανέλπιδοι πόθοι είναι ελύθεροι κι ειλικρινείς". Εννιά χρόνια μετά, πριν 2 εβδομάδες, έπινα ποτό με μια φίλη εκείνης της εποχής -και για πάντα φίλης άρα- ώσπου στην κουβέντα μας για τα ερωτικά μας την ακούω να ξεστομίζει αυτή τη φράση που έχει χρόνια αποσυρθεί από το προσκήνιο της μνήμης μου και από τον τοίχο μου βέβαια. έχω αλλάξει σπίτι, δουλειά, ανθρώπους γύρω μου, φίλους, εχθρούς, άφιλους. Ξαφνικά θυμήθηκα: ήταν η δική μου φράση που με παρηγορούσε τότε με τον ανεκπλήρωτο έρωτά μου. της λέω της φίλης ότι είναι "η δική μου" φράση. Το αρνήθηκε πεισματικά. στην αρχή υποστήριξε ότι ήταν του Έσσε. Της είπα ότι έζησαν την ίδια εποδή και οι δύο και είχαν υποστεί επιρροές του καιρού τους, παρουσιάζοντας κοινά στοιχεία στο έργο τους, τουλάχιστον σε επίπεδο Μεταφυσικής.δεν άκουγε με τίπουα. ύστερα είπε ότι ήταν του Νίτσε από το Ζαρατούστρα του που το διαβάζει από καιρό σε καιρό. κοντέψαμε να σκοτωθούμε, όσο εγώ προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι ο Νίτσε υπήρξε καταλυτική επίδραση στη ζωή και το έργο του Καζαντζάκη... δεν καταλήξαμε. καταρχάς με κοιτούσε με απίστευτη καχυποψία και έδειχνε μία τρομερή άρνηση να με ακούσει. πυροσβεστικά λειτούργησε ο αγαπημένος της που την παρότρυνε να ησυχάσει λέγοντάς της ότι δεν είχε και τόση σημασία.
εγώ όλη εκείνη την ώρα σκεφτόμουν τον καζαντζάκη, το Νίτσε, τον Έσσε να μπορούσαν από κάπου να μας ακούσουν για τι πράγμα ερίζαμε...όσο αυτοί είναι ήδη χωματάκι αφράτο και γόνιμο για την παγκόσμια λογοτεχνία και διανόηση

Τετ Ιουν 28, 01:57:06 μμ  
guerrero762 said...

Σημερα ειναι Τεταρτη,δεν δουλευα,και δεν εχει Μουντιαλ.
Δεν ειναι να απορεις το οτι βαριεμαι.
Ειναι και η ζεστη.
Ασχετα αυτα.
Περι βιβλιων τωρα.
Και εγω κ.Δημου ειμαι βιβλιοφετιχιστης,οχι ακραια πραγματα.Δεν γεμιζω βιβλια το κρεβατι για να μου αυξηθει η λιμπιντο δηλαδη.
Τα δε βιβλια τα χωριζω σε δυο κατηγοριες.
Εκεινα που δανειζω και εκεινα που δεν επιτρεπω ουτε καν το απλο ξεφυλλισμα τους απο αλλα βεβηλα χερια.
Τα πρωτα ειναι μυθιστορηματα,τα δευτερα βιβλια σχετικα με το στρατο,κυριως ξενογλωσσα,ακριβες εκδοσεις,μερικα σπανια,μερικα σε γλωσσες που δεν ξερω(εχω 2 ρωσσικα σχετικα με αρματα,δυο ισπανικα,ενα γερμανικο,και ενα πολωνικο).Ειναι το απολυτο φετιχ μου.
Ενας παραδεισος μιλιταρισμου (χεχεχεχεχεχε).
Καποτε εκανα το λαθος και δανεισα σε εναν ταγματαρχη(εγω ημουν ακομα ενας ταπεινος λοχιας)ενα βιβλιο της Osprey σχετικο με τους Ελληνοπερσικους πολεμους.
Μου επεστραφει με τεραστιες λαδιες και μυρωδια μουσταρδας-κρεμμυδιλας.
Επαθα σοκ.
Ο εγκληματιας προσπαθησε να δικαιολογηθει,προσφερθηκε να μου το πληρωσει.
Ισως ειχα παρει τετοια δολοφονικη εκφραση στο προσωπο μου,που πραγματικα ψελλιζε.
Δεν δεχθηκα λεφτα.
Το πεταξα και στην πρωτη μου αδεια πηρα αλλο ιδιο(ας ειναι καλα ο Μολχο).
Ενα καλο,της ολης ιστοριας:Ο ταγματαρχης νιωθωντας ενοχες και-ισως-φοβο με ειχε "γιο" του.
Ερωτηση σε εσας αλλα και γενικη:Ποιο βιβλιο σας συγκλονισε ποιο πολλυ;
Σας εκανε ισως να αναθεωρησετε καποιες αποψεις σας;

Τετ Ιουν 28, 02:01:44 μμ  
Nikos Dimou said...

zizugataki said...
"Πολύ ωραίος ο φίλος σας κ. Δήμου τα βιβλία είναι για να τα διαβάζουμε όχι για να τα λατρεύουμε".

Εξαρτάται από τα βιβλία. Τα καλά βιβλία δεν είναι 'καταναλώνουμε και τελειώνουμε'. Σε μερικά επιστρέφουμε συχνά - π. χ. στην ποίηση. Θα πετάγατε τον Καβάφη; Μερικά σημαντικά μυθιστορήματα τα έχω διαβάσει δύο και τρεις φορές. Σε φιλοσοφικά βιβλία όλο και θα χρειαστεί να ξαναβρώ ένα χωρίο.

Και ανάποδα από ότι λεει ο/η ihadafarminafrica ξαναγυρίζω και σε ταινίες - ολόκληρες, ή σε επιλεκτες σκηνές. Την Casablanca θα την έχω δει ολόκληρη 15 φορές... έχω μία ταινιοθήκη (παλιά VHS, τώρα DVD, με πάνω από 2000 κλασικές ταινίες. Πόσες φορές έχω ξαναδεί Κιούμπρικ, Χίτσκοκ, Τζον Φορντ, Τζον Χιούστον...

Με τον Kerouak εκτός από την ανάγνωση είχα μία έμμεση σχέση - είχα γνωρίσει στο Μόναχο τον Gregory Corso επιφανή beatnik και φίλο του, που μου μίλαγε γι αυτόν (τότε, δεκαετία του 50, δεν τον ήξερε κανείς).

Τετ Ιουν 28, 02:04:26 μμ  
scalidi said...

Κάποιος είπε εδώ ότι τα βιβλία είναι για να τα διαβάζουμε και όχι για να τα λατρεύουμε. πειράζει που αφού όσο τα διαβάζω τα λατρεύω ή ακόμη κι αν δεν τα διαβάσω τα λατρεύω. έχω την ίδια μανία με τον κ. ΝΔ. δεν μπορώ να αποχωριστώ κανένα επίσης όπως έγραψα λίγο πριν στο μπλογκ του Librofilo, δεν μπορώ και να λερώσω, να τα τσακίσω, να σημειώσω και να τα υπογραμμίσω, αλλά τα αγκαλιάζω, τα μυρίζω πάντα και τα αγαπάω τρελά. πειράζει που έχω μεγάλη τρέλα; Πειράζει;

Τετ Ιουν 28, 02:04:46 μμ  
Nikos Dimou said...

guerrero762 said...
Ερωτηση σε εσας αλλα και γενικη:Ποιο βιβλιο σας συγκλονισε ποιο πολυ;
Σας εκανε ισως να αναθεωρησετε καποιες αποψεις σας;

Για να βρω την αρχή-αρχή μέσα σε χιλιάδες βιβλία θα πάω πίσω στον Ιούλιο Βερν και τον Γρηγόριο Ξενόπουλο (τον διάβαζα στην "Διάπλαση"). Με σφράγισαν.

Το βιβλίο που με έκανε να αναθεωρήσω πολλές απόψεις μου ήταν στην εφηβεία μου τα Δοκίμια του Montaigne (Essais). Από τότε μου κόλλησε ο σκεπτικισμός...

Τετ Ιουν 28, 02:20:39 μμ  
Playmobil said...

H πιο βιβλιοφαγική περίοδος της ζωής μου ήταν η στρατιωτική μου θητεία. Καταβρόχθιζα το ένα βιβλίο μετά το άλλο, ανυπομονούσα πότε θα πάρω έξοδο για να πάω στα βιβλιοπωλεία της ακριτικής πόλης για να αγοράσω καινούργια βιβλία. Άλλες φορές πάλι, όταν είχα δυσκολία να βρω κάτι ζητούσα από φίλους ή τους γονείς να μου το ταχυδρομήσουν από την Αθήνα (ελλείψει διαδικτυακών καταστημάτων).

Θυμάμαι πόσο συχνά αδημονούσα τόσο να καταβροχθίσω τα περιεχόμενα των βιβλίων που φρόντιζα πάντα να έχω μαζί μου στη σκοπιά το «τρέχον» βιβλίο.

Το διάβασμα στην ημερήσια σκοπιά δεν αποτελούσε ιδιαίτερο πρόβλημα: ή ήσουν σκοπός σε κεντρικό και εμφανές σημείο απλά δεν μπορούσες να διαβάσεις, αλλά αν τύχαινες σε κάποια περιφερειακή σκοπιά μπορούσες με την ησυχία σου να αφοσιωθείς στη «φύλαξη του στρατοπέδου»

Το πρόβλημα ήταν το βράδυ, κυρίως λόγω έλλειψης φωτός. Είχα λοιπόν εφεύρει ένα αρκετό δημιουργικό σύστημα για να μπορώ να διαβάζω στις βραδινές σκοπιές. Αγόρασα ένα μικρό φακό τύπου maglite. Κόλλησα πάνω του, καθώς και σε ένα μη εμφανές σημείο στο κράνος μου μια μικρή λωρίδα velcro και έτσι είχα το μικρό φορητό φωτιστικό μου για τις βραδινές αναγνωστικές μου ανάγκες.

Το σύστημα γενικά δούλεψε χωρίς πρόβλημα πέρα από τρεις-τέσσερις φορές που έφαγα παρατηρήσεις από τους εφοδεύοντες αξιωματικούς γιατί κάπνιζα μέσα στη σκοπιά !!!

Φανατικά αντικαπνιστής, φυσικά το τελευταίο πράγμα που θα έκανα είναι να καπνίζω, αλλά στο στρατιωτικό περιβάλλον ήταν μάλλον ασύλληπτο να διαβάζεις και να μην καπνίζεις, έστω και στη σκοπιά. Θυμάμαι ένα δύσκολο βράδυ με διαπεραστικό κρύο και ελαφρά χιονόπτωση που ένας θεόχοντρος καραβανά, αφού με παρατήρησε που κάπνιζα σε ώρα υπηρεσίας ςμπήκε μέσα στη σκοπιά και ήθελε να μάθει που είχα κρύψει τα τσιγάρα (να ήθελε να κάνει τράκα;). Το ογκώδες βιβλίο ήταν τοποθετημένο σε εμφανές σημείο, αλλά δεν του κίνησε κανένα ενδιαφέρον…

Τετ Ιουν 28, 02:59:56 μμ  
zizugataki said...

Προς scalidi:
Εφόσον το λέτε και εσείς ότι πρόκειται περί τρέλας δεν πειράζει.
προς niko dimou:
Υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία που θέλω να διαβάσω που δεν μου μένει καιρός για να ξαναδιαβάσω τα προηγούμενα όσο και αν μου άρεσαν.

Τετ Ιουν 28, 03:05:22 μμ  
Nikos Dimou said...

Ο/Η nuwanda άφησε ένα νέο σχόλιο:

κ. Δήμου, το ποστ δεν ειναι για δημοσιευση. Απλώς, μια που έγιναν αναφορές, αφ' ενός στο On the Road και αφ' ετερου στο βιβλίο-φετιχ, σας στελνω δυο ωραια σχετικα λινκ (το ενα ειναι δικο μου, άρα ευλογώ τα γένια μου!)

http://book.attack.gr/?p=1

http://www.blogger.com/comment.g?blogID=27584500&postID=115122323904283099

Μπορει να τα βρειτε ενδιαφέροντα.

Παρόλο που δεν θα ήθελε να δημοσιευθεί, το δημοσιεύω (κόβοντας το όνομά του) διότι τα links είναι πράγματι ενδιαφέροντα.

Τετ Ιουν 28, 03:09:17 μμ  
Nikos Dimou said...

zizugataki said...
προς niko dimou:
Υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία που θέλω να διαβάσω που δεν μου μένει καιρός για να ξαναδιαβάσω τα προηγούμενα όσο και αν μου άρεσαν.

Ουκ εν τω πολλώ...

Νομίζω πως ένας άνθρωπος που έχει διαβάσει σωστά (πολλές φορές αυτό σημαίνει και ξανά) 100 σημαντικά βιβλία είναι πιο πλούσιος από αυτόν που έχει καταναλώσει χιλιάδες.

Τετ Ιουν 28, 03:15:53 μμ  
salparadise said...

Για κάθε ενδιαφερόμενο:
Η οργάνωση που ασχολείται με το "ταξίδι" των βιβλίων λέγεται book crossing. Η διευθυνσή τους είναι:www.bookcrossing.com
Στις 14-15-16 Ιουλίου θα γίνει το πρώτο τους συνέδριο στην Ελλάδα, στην Θεσσαλονίκη. Πληροφορίες θα βρείτε στο www.greekbookcrossingconvention.tk

Τετ Ιουν 28, 03:27:00 μμ  
Φιλαληθης said...

Κάποτε ,το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η μπάλα ,τα κοριτσόπουλα και οι βόλτες στην σπιανάδα και στο λιστόν.Εκείνη την περίοδο λοιπόν ,σχολική ακόμα ,είχα ενα καθηγητή ,αρκετά ψαγμένο άτομο -αυτό το λέω τώρα ,τότε πολύ μου την "έσπαγε"- ο οποίος ήτο φιλόλογος.

Αυτός ο τύπος ,είχε μανία -εως κόλλημα- με την ποίηση ,μέχρι που ήρθε και η σειρα του Καβάφη και της "ιθάκης".Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση αυτό το ποίημα που το διάβαζα συνεχώς ,μπορώ να πω οτι το είχα μάθει σχεδόν απέξω!Το καλλίτερο βέβαια ήρθε μετά ,όταν τον άκουσα να λέει οτι "αυτό δεν ήταν δα και το σπουδαιότερο του ποίημα"!

Μα τι λέει τωρα; είχα αναρωτηθεί ,δεν είναι το καλλίτερό του αυτό το αριστούργημα!
Ετσι έκανα την πιο αδιαννόητη για μένα τότε κίνηση....αγόρασα ένα βιβλίο με ποιήματα του Καβάφη!!!

Αυτό ήταν!μόλις είχα αλλάξει σελίδα ,τρόπο σκέψης και το σημαντικότερο...αρχισα να αγοράζω βιβλία.
(απόσπασμα από το blog μου)
ΥΓ Ευχαριστώ!

Τετ Ιουν 28, 03:33:43 μμ  
harry reloaded said...

Τα βιβλια εχουν αξια ειτε συναισθηματικη (προσωπικη μας ιστορια),ειτε πραγματικη ( σπανιοτητα). Με τη σημερινη τεχνολογια,τα θεωρω ξεπερασμενα. Τα κειμενα θα επρεπε να εκδιδονται σε ντιβιντι,με τον συγγραφεα παρουσιαστη. Ετσι πρεπει να κανει & ο ΝΔ με το οποιο νεο εργο του.Πακετο ντιβιντι-σιντι ( για αυτοκινητο).

Τετ Ιουν 28, 03:38:30 μμ  
Μύγα said...

Καλημέρα κι από μένα.
Το φετίχ με τα βιβλία (και τα cd) το'χω κι εγώ. Δεν τα αποχωρίζομαι ποτέ, αν κάποιος μου ζητήσει βιβλίο προτιμώ να του το αγοράσω!
Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιώ φτηνές δικαιολογίες του τύπου: "σημειώνω πάνω στα βιβλία μου και θα δυσκολευτείς να διαβάσεις!"

Γι' αυτό και δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ιστορία να διηγηθώ.
Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω και δεν τα χορταίνω, κυρίως ποίηση.
Έχω και ένα που το 'χω ονομάσει "η ψυχοθεραπεία μου" και το κουβαλάω σχεδόν πάντα μαζί μου. Είναι το "Συζήτηση με το Θεό" του Walsch. Χαζοχαρούμενο κι "αμερικάνικο" αλλά όταν έχω τις μαύρες μου είναι μια χαρά να διαβάζω ότι όλα θα πάνε καλά, δε θα πάω στην Κόλαση και άλλα τέτοια.
Παίρνω δυνάμεις για ν'αντέξω :)

Τέλος, πρέπει να πω ότι μπορεί να μην πετάω βιβλία, πετάω όμως ό,τι κι αν γράφω μετά από λίγο καιρό.
Μετά μετανιώνω, λεω δε θα το ξανακάνω, τα κρύβω σε απίστευτα μέρη μπας και τα ξεχάσω, αλλά στο τέλος όλα καταλήγουν στο σκουπιδοτενεκέ... Αυτόχειρ κι εγώ εργοτελίνα!

Τετ Ιουν 28, 03:40:02 μμ  
harry reloaded said...

Τωρα ειδα για τεστ-ντραιβ. Χιουμοριστικες σποντες πεταω. Τεστ δεν θελω...Οσο για τον ορο " πολυεθνικες " ειναι φασιζων & ξενοφοβος. Οχι του δικου μας εθνους,του ανωτερου,αλλα των αλλων εθνων,των παρακατιανων.

Τετ Ιουν 28, 03:50:45 μμ  
silk123 said...

Ενα ενδιαφερον διλημμα. Πέφτεις στο κρεβατι σου.
Θες να διαβασεις ενα βιβλιο που θα σε κρατησει ξυπνιο η που θα σε κοιμησει?

Τετ Ιουν 28, 04:00:53 μμ  
zizugataki said...

προς niko dimou
Συγγνώμη που επιμένω αλλά εσείς γιατί γράφετε πολλά βιβλία; Εγώ λοιπόν γιατί να μη διαβάσω όσο πιο πολλά και καλά βιβλία μπορώ;
Εξάλου το είπα ότι είναι δύσκολο στην πληθώρα των βιβλίων και των συγγραφέων που υπάρχει είναι δύσκολο να ξέρεις ποιά είναι καλά αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλά αξιόλογα βιβλία που περιμένουν να τα διαβάσω. Λυπάμαι αλλά δεν μου αρέσει να επανέρχομαι σε κάτι που έχω ήδη διαβάσει. Προσπαθώ να το διαβάσω σωστά την πρώτη φορά. 'Οσο για την ποίηση λυπάμαι αλλά δεν είμαι fun. 'Εχουμε πάντα διαφωνίες στο book club που ανήκω. Είμαστε χωρισμένοι σε fun και μη fun της ποίησης. Ελπίζω να γλιτώνω το "πυρ το εξώτερον" μετά από αυτό.

Τετ Ιουν 28, 04:10:45 μμ  
scalidi said...

@ζιζουγατάκι> Αφού μου δίνετε κι εσείς άφεση αμαρτιών, μπορώ να συνεχίσω απτόητη την ανάγνωση της τρέλας μου, την τρέλα της ανάγνωσής μου

Τετ Ιουν 28, 04:16:16 μμ  
yannis said...

Aυτοί που κυκλοφορούν τα βιβλία για να τα παίρνουν και άλλοι, είναι μεγάλη διεθνής οργάνωση.

Ένα παρόμοιο χόμπυ είναι το geocaching (www.geocaching.com). Πρόκειται για μικρά κουτάκια που περιέχουν μολύβι, σημειωματάριο και ένα αναμνηστικό. Τα κρύβουν σε ένα σημείο και ανακοινώνουν τις συντεταγμένες τους στο site. Μετά οι ενδιαφερόμενοι, πάνε τα βρίσκουν με gps, αφήνουν ένα σημείωμα στο ημερολόγιο, παίρνουν το αναμνηστικό και αφήνουν ένα δικό τους. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν 237 κρυμμένα geocaches. Στόχος του χόμπυ είναι η εύρεση με αυτόν τον τρόπο ωραίων τοποθεσιών. Τα geocache τα κρύβουν σε μέρη με απίθανη θέα...

Τετ Ιουν 28, 04:23:41 μμ  
aphrodite said...

Γιορτή της μάνας μου. Τραπέζωμα, σόγια, φίλοι, πανικός. Γλάστρες, λουλούδια, τούρτες, γλυκά ζαχαροπλαστείου για άμεσο στόλισμα ή κατανάλωση μαζί με τα σπιτικά καλούδια. Οι (τότε) καλοί τρόποι επέβαλλαν ν'ανοίγεις τα άλλα δώρα, τα πιο προσωπικά, την ώρα που στα δίνουν, ώστε να μοιραστείς τη χαρά μαζί με τους χαρίζοντες.

Η μητέρα μου όμως από τακτ τα άφηνε για αφ’ότου έφευγαν όλοι, μη στεναχωρηθεί κάποιος για το πιο «φτωχό» του δώρο ή γίνει «διαγωνισμός» για την επόμενη χρονιά...

Εγώ (14 τότε) τα είχα σχεδιάσει καλά. Ψάχνοντας το τέλειο δώρο για την μητέρα μου με το πολύ κοφτερό μάτι, την υψηλή αισθητική και την λατρεία στις τέχνες και τα βιβλία, ειδικά τα «δύσκολα» βιβλία, είχα ρωτήσει τον πολύ τυπά κουλτουριάρη φιλόλογο στο γυμνάσιο ποιό ήταν το αγαπήμενο του βιβλίο of all times («Notes of a Dirty Old Man», Charles Bukowski) και της το είχα αγοράσει μετά από τρομερό ψάξιμο.

Πριν το φαγητό, επέμενα κόντρα στο τακτ της με σπαστική προσήλωση : «Εεεελα, εντάξει, τ’ανοίγεις όλα μετά, αλλά αυτό σε παρακαλώ, τόσο κόπο έκανα, άνοιξέ το τώρα» κτλ.

Και την ώρα που το άνοιγε συμπλήρωσα: «Είναι από αυτά που σ’αρέσουν!»

Δε θυμάμαι την έκφρασή της μάνας μου, παρά μόνον ένα «Για να δω, Ιιιιιικ» μιας θειάς...

(Το έχει ακόμη. Αδιάβαστο, καταχωνιασμένο, με κατάλαβε... Το έχει!).

Τετ Ιουν 28, 04:31:14 μμ  
paragrafos said...

Ο σύντροφός μου είναι κάπως ξεχασιάρης: δεν θυμάται ούτε γενέθλια ούτε γιορτές ούτε τίποτε. Όχι πως αν τα θυμότανε θα συνέβαινε και τίποτε, αφού του έχω απαγορεύσει ρητά να μου κάνει ακριβά δώρα, και δώρα γενικώς - πλην βιβλίων.

Αλλά και τα βιβλία που μου χαρίζει, συχνά είναι καταδικασμένα να αραχνιάζουν ακινητοποιημένα σε μια θέση της βιβλιοθήκης περιμένοντας υπομονετικά το επόμενο ξεσκόνισμα, καθώς τα γούστα μας δεν συμπίπτουν ιδιαίτερα...

Τις προάλλες όμως, ήλθε με ένα τυλιγμένο δώρο-βιβλίο και αρκετή αυτοπεποίθηση, κατά τη γνώμη μου αδικαιολόγητη λόγω του παροιμιώδους ιστορικού αστοχιών των. Παραξενεύτηκα για την τόση σιγουριά του και για να μη τον αποπάρω ξανά, του είπα "είμαι βέβαιη πως αυτήν τη φορά θα έκανες διάνα - ας το ανοίξω λοιπόν αργότερα".

Εκείνος επέμεινε: "ξετυλίξέ το τώρα και θα δεις!".

Σκέφτηκα: "αφού πάει γυρεύοντας ας μη του χαλάσω το χατιρι στερώντας του άλλη μια... απογοήτευση".

Ήταν η σειρά μου να πέσω έξω για πρώτη φορά. Πράγματι, είχε δίκιο. Το βιβλιό που μου δώρισε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

Πρόκειται για τις "Ασκήσεις Ελευθερίας" του αγαπημένου μου ΝικόΔημου.

Μου έκλεισε το μάτι, του έδωσα ένα φιλί και έφυγε ικανοποιημένος.

Πήρα κι εγώ τις "Ασκήσεις Ελευθερίας" και χωρίς να τις ανοίξω καθόλου, τις έβαλα στη βιβλιοθήκη μου.

"Ας έχω κι ένα αντίτυπο άθικτο", είπα από μέσα μου, "αφού το άλλο που είναι στο γραφείο μου έχει ήδη γεμίσει σημειώσεις...".

Με αγάπη

Παράγραφος

Τετ Ιουν 28, 04:34:05 μμ  
ioannisk said...

Το αγαπημένο μου βιβλίο πρέπει να είναι το "Age of Revolution" του Eric J. Hobsbawm. Το έχω κάνει δώρο σε 2-3 φίλους / γνωστούς αλλά κανένας δεν αξιώθηκε να το διαβάσει :)

Τετ Ιουν 28, 04:49:06 μμ  
Nikos Dimou said...

zizugataki said...
'Οσο για την ποίηση λυπάμαι αλλά δεν είμαι fun.

fan όχι fun! πολλοί το κάνουν λάθος.

Harry η λέξη πολυεθνικές σημαίνει εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε πολλά έθνη. (Υπάρχουν και ελληνικές). Όλα τα άλλα είναι αποκυήματα της μονομανίας σου.

@Παράγραφος: τι τρυφερό! Έλιωσα...

Τετ Ιουν 28, 04:54:24 μμ  
Eleni63 said...

Τελευταίες τάξεις του Λυκείου πριν το 81 δεν θυμάμαι καλά πότε. Αποφάσισα να ενδώσω στη διέξοδο των καλών μαθητών του κλασσικού λόγω του "Και εσείς διαφημιστής κ. Γιόχαν Σεμπάστιαν". Το "μια ταινία μια συζήτηση" έδιδε σοβαρά επιχειρήματα υπέρ την αλήθειας του συγγραφέα, της γνησιότητας του λόγου του, αγαπούσε και τα ζώα, και τα αυτοκίνητα, δεν ήταν φλώρος, μίλαγε και για κορίτσια, τι στο καλό. Είπα να τον εμπιστευθώ. Θα πήγαινα στη Νομική, θα σπούδαζα κάτι σαν φιλοσοφία, θα έβγαζα χρήματα και μετά.... Θα έκανα ότι ήθελα. Πέρασαν τα χρόνια, επαληθεύθηκαν οι δεσμεύσεις ακόμη να γράψω μια φούγκα της προκοπής. Εστω τίποτε ψωροβραδεμβούργια. Η επιρροή της εργασίας έντονη σε όλα. Παρότι δεν υπηρετεί πιά την ανάγκη.
Το σημερινό ποστ με έφτειαξε λίγο. Να το ήξερε αλήθεια ότι έδινα Πανελλήνιες με την ελπίδα μιας Φούγκας και με το Και εσείς διαφημιστής ... παραμάσχαλα? Να ήξερε πόση ζημιά έκανε σε ξένα παιδάκια διαφθείροντας τους νέους ενώ τάχα ετύρβαζε περί των γάτων...
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Τον πρόλαβε η τεχνολογία και το κατάλαβε.
Πάντως έμεινε το κουσούρι. Εγραψα το 2003 στην εισαγωγή ενός βιβλίου με παράπονο ότι ο Καντίνσκι ήταν και διδάκτωρ νομικής. Να παρηγοριέμαι.

Τετ Ιουν 28, 05:07:11 μμ  
harry reloaded said...

Καμμια μονομανια σε μενα,πλην της διατυπωσης αληθειας. Η χρηση του ορου π/εθνικες απο κομμουνιστες & φασιστες ειναι καθαρα ρατσιστικη.Δεν υπηρετουν το εθνος του καθενος,αλλα πολλα. Δηλ. οι ξενοι βγαζουν κερδος & οχι " οι δικοι μας ". Απορω γιατι ο μπλογκερ αρπαχτηκε. Ειναι φως φαναρι η διαθεση εναντιον π/εθν & υπερ εθν. Το αγοραζετε ελ* προιοντα το εισηγαγε η χουντα & το στηριξαν ολοι οι πολιτικαντηδες.

Τετ Ιουν 28, 05:09:07 μμ  
pallas said...

Είχα την συνήθεια , ως εργένης, όταν γνώριζα κάποια κοπέλα να της δίνω κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο να διαβάσει. Ήταν μια μικρή ερωτική ιστορία αρκετά καλογραμμένη. Από την γνώμη της, από το αν το διάβασε η όχι, το πόσο γρήγορα κλπ καταλάβαινα κάποια πράγματα γι αυτήν, και μια και έδινα πάντα το ίδιο βιβλίο μπορούσα να κάνω κάποια σύγκριση. Το βιβλίο αυτό φρόντιζα να το παίρνω πίσω, μέχρι που παντρεύτηκα και έτσι δε χρειάσθηκε να το ζητήσω. Περάσανε κάποια χρόνια και όπως ήταν φυσικό η ιστορία του βιβλίου ξεχάσθηκε, άλλα ποιο σημαντικά πράγματα με απασχολούσαν ποια. Θα το είχα ξεχάσει ολωσδιόλου αλλά κάτι η άνοιξη κάτι η ηλικία με έκαναν να το αναζητήσω. Δυστυχώς το βιβλίο δεν ήταν στη θέση του. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι κάπου θα παράπεσε. Η δεύτερη όμως ήταν πολύ διαφορετική.

Τετ Ιουν 28, 05:17:04 μμ  
Yannis H said...

Ξέρετε, διαβάζοντας το μπλογκ, μου έρχεται στο μυαλό μια ταινία του Humphrey Bogart, το We Are No Angels – απ’ όσο ξέρω, η μόνη κωμωδία που έπαιξε. Αν δεν το έχετε δει, ψάξτε το. (http://www.imdb.com/title/tt0048801/)

Λοιπόν, στο έργο αυτό, τρεις δραπέτες μπαίνουν σε ένα μαγαζί για να το ληστέψουν αλλά πέφτουν σε πολύ καλούς και συμπαθητικούς ανθρώπους. Τους συνεπαίρνει η καλοσύνη, προσπαθούν αν τους βοηθήσουν... Ο Μπόγκαρτ προσπαθεί να το παίξει σκληρός: «Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δεν ξέχασα γιατί ήρθα εδώ. Θα τους ανοίξουμε το κεφάλι, θα τους στραγγαλίσουμε, θα τους κόψουμε το λαρύγγι.» Παύση. «Αφού πρώτα πλένουμε τα πιάτα...»

Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο κακός θείος Αντρέ, που φέρνει τα πάνω-κάτω. «Επιτέλους», λέει ένας κατάδικος, «και λίγο πραγματικός κόσμος».

Ε, το μπλογκ, πολλές φορές, μου φαίνεται σαν την ταινία πριν εμφανιστεί ο θείος Αντρέ...

Τετ Ιουν 28, 05:17:36 μμ  
cobden said...

Βιβλία που με σημάδεψαν:
Από την παιδική μου ηλικία, θα ξεχωρίσω το ΡΟΒΙΝΣΩΝΑ ΚΡΟΥΣΟ γιατί μου έδωσε την πρώτη αφορμή να έρθω σε επαφή με τον υπέροχο κόσμο της λογοτεχνίας...
Το 1984 του Orwell και η δική σας ανάγνωση σε αυτό, κύριε Δήμου, μου δημιούργησαν μια μόνιμη απέχθεια προς την απόλυτη και απεριόριστη κρατική εξουσία...Το FOUNTAINHEAD της Ayn Rand μου άλλαξε τελείως τον τρόπο σκέψης!Το "ατομικίστικο" όραμα και ο ιδεαλισμός που διαπερνούσαν το βιβλίο, με είχαν συγκλονίσει σαν έφηβο!Παρότι αργότερα, άρχισα να έχω αρκετές επιφυλάξεις για το συχνά άκαμπτο , δογματικό και εντέλει αντιφιλελεύθερο διανοητικό σύμπαν της Rand, δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο...Έναν βαθύ έρωτα για τη ζωή και η πίστη πως όλα είναι δυνατά!
THE CITY AND THE PILLAR του Gore Vidal γιατί επιτάχυνε κάποιες αποφάσεις που είχαν ήδη ληφθεί...
SEX, ART AND AMERICAN CULTURE: η πρώτη επαφή με τις ιδέες της Camille Paglia, άλλαξε για πάντα, τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και το αιώνιο παιχνίδι μεταξύ των δύο φύλων ...

Τετ Ιουν 28, 05:24:54 μμ  
ioannisk said...

@nikos dimou
"Harry η λέξη πολυεθνικές σημαίνει εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε πολλά έθνη."

Σε πολλά κράτη όχι έθνη.

Τετ Ιουν 28, 05:25:02 μμ  
Nikos Dimou said...

ioannisk said...
@nikos dimou
"Harry η λέξη πολυεθνικές σημαίνει εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε πολλά έθνη."

"Σε πολλά κράτη όχι έθνη."

Έκανα ανάλυση της λέξης. Να τις λέμε πολυκρατικές;

Πάντως και οι ξένοι τις λένε multinational και όχι multistate. Ηarry γιατί τις λένε έτσι ως και οι Αμερικανοί - κι αυτοί κομπλεξικοί;

Τετ Ιουν 28, 05:39:21 μμ  
NP said...

Για τον Ιούλιο Βερν συμφωνώ. Εκπληκτικές ιστορίες για να απογειώνεται το μυαλό, όταν είσαι μικρός.
Τώρα που μεγάλωσα δεν διαβάζω πολλά βιβλία εκτός των επιστημονικών μου. Όμως διάβασα τελευταία τις "λέξεις" και τη "ναυτία" του Σαρτρ. Πραγματικά αριστουργήματα.

Τετ Ιουν 28, 05:46:10 μμ  
Maria Velliou said...

Ανήκω κι εγώ στην ομάδα των "σπαστικών" που αρρωσταίνουν όταν τους λείπει ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη. Δύο ιστορίες σχετικές:
Αγαπούσα από μικρή το θέατρο και από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα στην εφηβεία ήταν ένας τόμος των εκδόσεων Γκόνη με τα τέσσερα μεγάλα γνωστά θεατρικά του Τσέχωφ, τον οποίο είχα από τη μητέρα μου. Είχα κι έναν αντίστοιχο του Πιραντέλλο κι έναν του Άρθουρ Μίλλερ αλλά ο Τσέχωφ ήταν ο πιο αγαπημένος.
Αναγκάστηκα με βαριά καρδιά να τον δανείσω σε πολύ καλή φίλη που αγαπούσα. Αν δεν ήταν τόσο αγαπημένη κι αν δεν το ήθελε τόσο πολύ, δεν υπήρχε περίπτωση. Επίσης , για κακή μου τύχη, τότε ακόμη δεν κυκλοφορούσε απ' όσο ήξερα άλλη έκδοση έργων του Τσέχωφ-λίγο αργότερα τα έβγαλε η ΔΩΔΩΝΗ. Εννοείται ότι αν υπήρχε, θα προτιμούσα να της το αγοράσω.
Μιλάμε τώρα για φίλη που έβλεπα ή έστω μιλούσα κάθε μέρα!
Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του και κάτι συμβαίνει χαζό και απομακρυνόμαστε. Ερωτεύτηκε, έφυγε από το σπίτι, εγώ ξαφνιάστηκα και είπα κάτι που δεν της άρεσε κι αυτό ήταν, δεν θυμάμαι πως ακριβώς έγινε. Ωχ, τι το ήθελες τώρα! Μου ήταν αδύνατο, λόγω της ιδιαιτερότητας της σχέσης και του τρόπου που διεκόπη, να την αναζητήσω μόνο για να πάρω πίσω το βιβλίο.
Κι άρχισε η τρελή αναζήτηση γι' αντικατάσταση: στο αρχεία του εκδοτικού οίκου, σε παλαιοβιβλιοπωλεία, όπου μπορούσα. Έμμονη ιδέα.
Μετά από άκαρπες προσπάθειες, αγόρασα την καινούρια έκδοση που είχε βγει εν τω μεταξύ από τη ΔΩΔΩΝΗ. Καμία σχέση, δεν μπορούσε να μου αναπληρώσει το κενό. Εννοείται ότι διαρκώς ήλπιζα οτι θα εμφανιζόταν η φίλη να μου το επιστρέψει ή έκανα σχέδια να επικοινωνήσω, τα οποία για διάφορους λόγους απέρριπτα.
Τελικά ήρθαμε σ' επαφή κάμποσα χρόνια αργότερα και μου το επέστρεψε (φιου)!
Δεύτερη ιστορία: παντρεύτηκα έναν άντρα που είχε κάποια καριέρα στο θέατρο και έτυχε το πορτραίτο του να κοσμεί το εξώφυλλο ενός βιβλίου γνωστής ελληνίδας θεατρικής συγγραφέως.
Παρόλο που είχα φροντίσει να αγοράσω άλλα βιβλία της ίδιας, που είναι ούτως ή άλλως σημαντική, δεν είχα πάρει το συγκεκριμένο. Όταν τον γνώρισα, μετά από λίγο καιρό το αναζήτησα αλλά είχε εξαντληθεί. Ογνωστός εκδοτικός οίκος έλεγε ότι θα το ξανάβγαζε αλλά δεν ήξερε πότε. Έστω.
Τέλος πάντων, όταν παντρευτήκαμε το μοναδικό δικό του αντίτυπο κατέλαβε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μας. Δεν ήταν μόνο το ότι επρόκειτο για το πορτραίτο του: ας πούμε, δεν με συγκινούσε καθόλου η ιδέα να βάλω παλιές αφίσες του σε τοίχους ακόμη και του πρόχειρου καθιστικού μας. Όχι, ήταν το ότι ήταν το συγκεκριμένο βιβλίο, της συγκεκριμένης συγγραφέως. Συνέχισα τις προσπάθειες κατά καιρούς να ανακαλύψω κάποιο άλλο αντίτυπο αλλά μάταια.
Κάποτε χωρίσαμε και πήρε τα πράγματα του. Μαζί και το βιβλίο- το μόνο πράγμα που ήθελα τότε να κρατήσω από αυτόν, μετά από τα παιδιά μας φυσικά. Αλλά το πήρε. Κι όταν ένα χρόνο αργότερα ξανασμίξαμε, δεν το έφερε μαζί του. Κάποιος ή κάποια εν τω μεταξύ, του το είχε φάει. Του συμβαίνουν κάτι τέτοια.
Έτσι δεν έχω το μόνο βιβλίο που έχει εξώφυλλο τον πατέρα των παιδιών μου-και τι βιβλίο! Κι ούτε πρόκειται μάλλον να το αποκτήσω ποτέ-ο εκδιτικός οίκος βγάζει τη σειρά με άλλα εξώφυλλα κι αυτό δεν βρίσκεται πουθενά, όσοι το έχουν δεν το δίνουν.
Αυτά. Α, έχω κι ένα βιβλίο που το διατηρώ σε βιτρίνα και το βγάζω κάθε φορά που θέλω να το διαβάσω, με προσοχή, αρνούμενη να αγοράσω μια νεώτερη έκδοση. Πρόκειται για τα άπαντα του Σολωμού σε μια έκδοση του 1917 που έχω από τη γιαγιά μου. Και φυσικά, όπως πολλοί, ουκ ολίγες φορές πλέον όταν μου ζητούν βιβλίο που δεν θέλω να χάσω, το αγοράζω και τους το δίνω!

Τετ Ιουν 28, 05:50:29 μμ  
always said...

Δεν ήξερα ότι ένα είδος Alzheimer είναι και το πολυεθνικό Alzheimer. Σε αυτό το μπλογκ το έμαθα. Απομένει να διευκρινιστεί αν είναι μια μορφή Alzheimer που οφείλεται σε ιό ή είναι κληρονομική.

Τετ Ιουν 28, 06:37:30 μμ  
Nikos Dimou said...

always said...
"Δεν ήξερα ότι ένα είδος Alzheimer είναι και το πολυεθνικό Alzheimer. Σε αυτό το μπλογκ το έμαθα. Απομένει να διευκρινιστεί αν είναι μια μορφή Alzheimer που οφείλεται σε ιό ή είναι κληρονομική".

Είναι ιός. Προσοχή μην κολλήσετε!

Τετ Ιουν 28, 07:33:42 μμ  
aphrodite said...

@harry,

Ανθρώπου χαρίζαν γάιδαρο (με πεντιγκρί)...

Λοιπόν, βιβλία δεν μας είπες, κάποιο στίγμα, τι σ'αρέσει, τι σου χάρισαν, τι χάρισες, τι βρέθηκε στα χέρια σου, αλβαν*γραικ*ρατσ*φασ*και τιποτεαποολααυτ*μονομανές αγόρι!
:)

Τετ Ιουν 28, 07:36:38 μμ  
aphrodite said...

@ΝΔ,

always said...
"Δεν ήξερα ότι ένα είδος Alzheimer είναι και το πολυεθνικό Alzheimer. Σε αυτό το μπλογκ το έμαθα. Απομένει να διευκρινιστεί αν είναι μια μορφή Alzheimer που οφείλεται σε ιό ή είναι κληρονομική".

Είναι ιός. Προσοχή μην κολλήσετε!


Συγνώμη κύριε, ποιός είστε?

Τετ Ιουν 28, 07:37:28 μμ  
Nikos Dimou said...

Ωχ, η Αφροδίτη το κόλλησε ήδη!

Τετ Ιουν 28, 07:42:46 μμ  
kapsokalyvas said...

zizugataki: Η πρώτη φορά δεν είναι (σχεδόν) ποτέ η σωστή. Γενικότερα...

Τετ Ιουν 28, 07:42:49 μμ  
ihadafarminafrica said...

ΟπΩς πΑΝΕ ΤΑ πΡΑΓΜΑΤΑ ΣΕ ΛΙΓΟ multinational και multistate θα σημαίνει το ίδιο πράγμα.

ΒΙΒΛΙΑ πΟΥ ΜΕ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ; Ο ΑΤΛΑΝΤΑΣ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ ΤΟΥ SOBODA ΚΑΙ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΚΣΙ. πΙΟ πΑΛΙΑ πΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΣ ΑπΟ ΤΟ ΟΝ ΤΗΕ ROAD. AΛΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝ/ΦΟ: ΚΙ ΕΓΩ ΓΥΡΙΖΩ πΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΤΑΙΝΙΕΣ πΟΥ ΑΓΑπΗΣΑ. ΑΓΑπΗΣΑ ΟΜΩΣ ΤΑΙΝΙΕΣ πΟΥ ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΝ ΑπΟ ΑΝΘΡΩπΟΥΣ πΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΕΧΝΗ ΧΡΗΣΙΜΟπΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΙΝ/ΦΟ. Ο ΚΙΟΥΜπΡΙΚ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑπΟ ΑΥΤΟΥΣ. ΤΩΡΑ πΙΑ ΟΜΩΣ πΟΛΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ. Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝ/ΦΟΥ ΕΧΕΙ ΕπΙΒΑΛΛΕΙ ΤΕΤΟΙΑ STANDARDS πΟΥ ΔΕΝ πΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΜΑΣ ΕπΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΑπΟΛΑΥΣΟΥΜΕ ΓΙΑ πΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΝΑ '' ΘΕΩΡΗΜΑ '' ΤΟΥ 21 ου ΑΙΩΝΑ Ή ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ '' ΓΕΡΤΡΟΥΔΗ '' ( ΚΑΡΛ ΝΤΡΕΓΙΕΡ ) πΟΥ ΜΕΤΑ ΑπΟ πΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ. Ο ΚΙΝ/ΦΟΣ ΕΙΧΕ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΜΙΑ ΤΑΣΗ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΥΑΛΑ ΤΟΥ ( πΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Ο ΟΡΣΟΝ ΟΥΕΛΛΕΣ ) ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΝΑ πΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ πΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ πΑΡΑΓΩΓΗΣ. ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΟΜΩΣ. Ο ΚΙΝ/ΦΟΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ πΟΛΥ.

ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ πΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΤΑ πΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΜΩΣ ΤΙπΟΤΑ ΔΕΝ ΜπΟΡΕΙ ΝΑ ΕΜπΟΔΙΣΕΙ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ Ή ΣΕ ΑΛΛΟ πΕΔΙΟ ΕΝΑΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΜπΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΑΡΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ πΙΝΑΚΑ. Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ πΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΧΕΙ ΦΕΡΕΙ ΕπΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Τετ Ιουν 28, 07:45:28 μμ  
Nikos Dimou said...

Maria Velliou said...
"Ανήκω κι εγώ στην ομάδα των "σπαστικών" που αρρωσταίνουν όταν τους λείπει ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη".

Εδώ και πολλά χρόνια, μετά από μερικές οδυνηρές απώλειες, έβαλα κανόνα ότι ΠΟΤΕ, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ δεν θα δανείσω βιβλίο. Και τον τήρησα.

Κοφτά απαντάω σε κάθε παράκληση: "Δεν δανείζω!"

- Μα σε μένα;

- Σε κανένα.

Τετ Ιουν 28, 07:47:33 μμ  
Το σωστό να λέγεται said...

-> Αφροδίτη

Έγινε γιουβαρλάκια ο κεφτές!

Αντί για ψήσιμο βράσιμο.

Το δωμάτιο αγοροπαγίδα με το τεστ ήταν γι αυτούς που είχαν περάσει στην επόμενη τάξη ή τους μεταξεταστέους;


Κάποιος έμπειρος συλλέκτης καλών βιβλίων;
Το κάθε βιβλίο έχει τις δικές του ξεχωριστές αναμνήσεις.
Στην τελευταία μου μετακόμιση μέτρησα 40 κιβωτούς διάσωσης βιβλίων.
Τα πιο καλά βιβλιά πιάνουν περισσότερο χώρο, όπως και οι καλύτερες αναμνήσεις.
Το βιβλίο με τους λυρικούς στίχους του Bob Dylan. Ανάμνηση Ρόδου μιας εφηβείας, η γερμανίδα Petra, μερόνυχτα Ελληνογερμανικής φιλίας και μετά μη Πλατωγενούς ηφαιστειακής έκρήξεως στο νησί.


Το πρώτο πραγματικά δικό μου βιβλίο λογοτέχνημα, μετά τα "Κλασσικά Εικονογραφημένα", Χριστουγεννιάτικο δώρο στην δευτέρα τάξη, "οι Άθλιοι" του Β. Ουγκώ, δύο ολόασπροι τόμοι. Δεν μπόρεσα να σταματήσω, ο πρώτος τόμος διαβάστηκε την ημέρα κι ο άλλος όλη την νύχτα.
Σε κατάσταση απελπισίας η μάνα μου.

Τετ Ιουν 28, 08:15:39 μμ  
scalidi said...

Θα πλέξω ένα εφιαλτικό σενάριο, να με συγχωρήσετε, αλλά μου πέρασε από το μυαλό. σκεφέίτε το τελευταίο αντίτυπο του βιβλίου που αναζητά η Μαρία Βέλλιου (ας βρεθεί κάποιος γενναιόδωρος που θα το έχει να της το δώσει, ακόμη κι εγώ το στριμάδι αν το είχα θα της το έδινα) να το είχε ο φίλος του κ. ΝΔ, αυτός που έσκιζε μία μία τις σελίδες που διάβαζε και να το είχε διαβάσει...Με πιάνει τρέλα!

Τετ Ιουν 28, 08:18:36 μμ  
guerrero762 said...

@Ν.Δ
Και μετα με λενε εμενα σπαστικο που δεν δανειζω βιβλια!
Τουλαχιστον μερικα τα δανειζω(βλεπε προηγουμενο σχολιο)

@playmobile
Εισαι τυχερος που δεν ειχες εμενα στη μοναδα σου.Και το βιβλιο θα εχανες,και τον φακο και ενα ΚΑΚΩΣ θα σου εγραφα :))))
Εχεις δικιο ομως,ο στρατος προσφερετε για διαβασμα.
Στις 3-4 υπηρεσιες μου καθε μηνα,τελειωνω 2-3 βιβλια και ολα τα περιοδικα που αγοραζω μανιωδως.
Οταν φυσικα δεν γυριζω την μοναδα για να τιμωρησω βιβλιοφιλους απροσεκτους σκοπους.
Παντως το βιβλιο αναμεσα σε φανταρους δεν παιζει πολλυ.
Το νικανε κατα κρατος οι τσοντες....

Τετ Ιουν 28, 08:47:46 μμ  
Εργοτελίνα said...

...
εγω προτιμω
να υπογραμμίζω τα βιβλία
που διαβάζω με χρώματα και μαρκαδόρους....

Αλλοι δεν θέλουν ούτε να τα
τσαλακώσουν...
τα προτιμούν για πάντα νέα,όμορφα
σαν φετίχ-μωρά...
χωρις τις ρυτίδες
που φέρνει ο χρόνος
και η πολυχρησία...

Αν όμως δεν υπογραμμίσεις
πώς θα σου μείνει στη μνημη;;..

Ετσι ερχονται τα Alzheimer...@@@@..
.

L.O.L!....

Τετ Ιουν 28, 09:04:32 μμ  
carder said...

Η πρώτη φωτό θα μπορούσε να είχε την λεζάντα:
Οι "Δρόμοι" χαμένοι στη μετάφραση.

Τα βιβλία μου πλην ελαχίστων μου αρέσει να τα δανείζω, παρότι κάποια δεν επιστρέφονται. Ένα από αυτά δυστυχώς ήταν τα "Ξένα ποιήματα". Με παρακίνησε να το αγοράσω μια φράση για το πώς συνδέονται στο χρόνο ποιήματα 25 αιώνων. Θα ήθελα να τη θυμίσει αυτός που την θυμάται πιο καλά.

Τετ Ιουν 28, 09:22:33 μμ  
aggelos-x-aggelos said...

Περί βιβλιοκολλήματος λοιπόν...

Μεγάλη στεναχώρια να χάνεις βιβλίο. Εγώ όμως έχω και άλλο κόλλημα. Δεν θέλω άλλο. Θέλω το βιβλίο που έχω διαβάσει! Το πως τσάκισα τις σελίδες, το πως άνοιξα το εξώφυλλο όλα αυτά το κάνουν δικό μου. ΜΟΥ!!! Άμα μου το πάρεις και το χάσεις τι να το κάνω το καινούριο...

____________________

Κάποτε πήγαινα συνέχεια στο ΒΟΞ στα Εξάρχεια. Έπαιρνα ένα βιβλίο το διάβαζα και αν δεν το τελείωνα πήγαινα την επόμενη μέρα και το συνέχιζα. Μόλις το τελείωνα το αγόραζα. Όταν το άφηνα το έβαζα τελευταίο, πίσω πίσω, για να μη μου το πάρει άλλος. Μια φορά ένα το έχασα. Ποιος 'her leg' πήγε και πήρε το τελευταίο και ελαφρώς μεταχειρισμένο...

Το καταλάβατε το her leg;

Τετ Ιουν 28, 09:48:53 μμ  
Stavros Katsaris said...

Πήγαινα σε ενα καταπληκτικό φροντιστήριο ξένων γλωσσών.
Οι καθηγητές αγαπούσαν αυτό που έκαναν και προσπαθούσαν για το καλύτερο αποτέλεσμα.
Η διευθύντρια του φροντιστηρίου όμως ήταν η καλύτερη.
Στις διακοπές του Πάσχα μιας χρονιάς έκανε σε όλους τους μαθητές ένα βιβλίο γραμμένο στην Αγγλική γλώσσα. Μας ζητούσε να το διαβάσουμε και να γράψουμε μια έκθεση σχετική με το βιβλίο που διαβάσαμε (εντυπώσεις).
Σε μένα έδωσε το βιβλίο του Χεμινγουέι "ο γέρος και η θάλασσα"
Πονηρός εγώ ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν το βιβλίο στα Ελληνικά. Θα με γλίτωνε αυτή η κίνηση από την δυσκολία της μετάφρασης!
Που να ήξερα όμως! Μόλις το διάβασα μαγεύτηκα. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα. Τρελλάθηκα. Από τότε γεννήθηκε η αγάπη μου για τα βιβλία. Άρχισα να ζητάω δώρα βιβλία και να διαβάζω οτι πέφτει στα χέρια μου. Το ίδιο καλοκαίρι ξενύχτησα διαβάζοντας το "χωρίς οικογένεια του Μαλό διαβαζοντάς το σε μια βραδια.
Αργότερα σε μια συνάντηση με την διευθύντρια του φροντιστηρίου (δεν σταμάτησα ποτέ να την συναντώ) της εκμυστηρεύτηκα την παγαποντιά μου αλλά και πόσο με ωφέλησε τελικά αθελά της.
Δάκρυσε από συγκίνηση και με έκανε διπλά ευχαριστημένο!
Την θυμήθηκα σήμερα βλέποντας το πρωί το σημερινό ποστ και γυρίζοντας σπίτι ξαναξεφύλλισα το βιβλίο (στην αγγλική γλώσσα)

Τετ Ιουν 28, 09:50:49 μμ  
harry reloaded said...

Οταν εγραφα οχι τεστ,εννοουσα οχι γενικα,απλα ημουν γαλαντομος εκει που δεν μετραει.Ολοι οσοι εναντιωνονται σε π/εθνικες ειναι εθνικοφρονες,οπως & οι χωριατες αμερ. που εβγαζαν ρατσιστικο δηλητηριο εναντιον Ιαπωνων,οταν με Χοντα & Τογιοτα επαιρναν τη ρεβανς στα 80 ' ς. Ακομα & ο νοητος ηλιος για να γυρισει,θελει δουλεια πολλη.Οσο για δανεια,ειναι γνωστο οτι βιβλιο & γυναικα δεν .

Τετ Ιουν 28, 10:27:03 μμ  
always said...

Το πιο δυσάρεστο πράγμα είναι το ύφος αυτού που πήρε το βιβλίο σου όταν του υπενθυμίζεις μετά από πολύ καιρό ότι το θες πίσω. Το βρίσκω αρκετά προσβλητικό και κυρίως αυτό με εκνευρίζει στην όλη υπόθεση του δανεισμού. Παρόλα αυτά συνεχίζω να δανείζω...

Τετ Ιουν 28, 11:11:43 μμ  
g help me said...

Τα βιβλία φίλοι μου πιστοί. Τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω. Τα δανείζω πρόθυμα, μα τα περιμένω να γυρίσουν. Και στις διακοπές η αγαπημένη μου ασχολία είναι το διάβασμα. Και απ’ όταν ξεκίνησα το blog (από ποιόν παρακινούμενος;), στα βιβλία μου αναφέρομαι. Απ΄ τις αγαπημένες μου βόλτες τα βιβλιοπωλεία. Περίεργη ιστορία για βιβλία; Όχι δεν έχω. Μόνο να, συγκατοικώ μαζί χρόνια κι ούτε ένα τόσο δα καβγαδάκι. Περίεργο ε;

Τετ Ιουν 28, 11:20:37 μμ  
mickey said...

Έχω πάψει πλέον να διαβάζω τυπωμένα βιβλία. Βρίσκω τα πάντα σε e-books και τα διαβάζω σε μια καλή οθόνη (κι ένα tablet PC είναι ακόμα καλύτερο). Το πολύ πολύ να τα τυπώσω στον εκτυπωτή αν θέλω να τα πάρω στο κρεβάτι ή ...αλλού και μετά να στείλω τα χαρτιά για προσάναμμα ή ανακύκλωση ;)

Ξέρω, ακούγεται βάρβαρο, αλλά περιφρονώ παντελώς την ύλη, την αποδεσμεύω από την πληροφορία και είμαι "φετιχιστής" μόνο σε αντικείμενα που μου θυμίζουν μεγάλους έρωτες ή μοναδικές στιγμές (πάντως υπάρχουν και μερικά βιβλία ανάμεσα σε αυτά).

Όταν θα έχουμε και ηλεκτρονικό βιβλίο (ή "χαρτί" γενικότερα), με ανάλυση καλού παραδοσιακού χαρτιού, που θα αλλάζει περιεχόμενο (ή και μέγεθος) κατά βούληση, τότε δεν πρόκειται να ξαναπιάσω βιβλίο ή χαρτί στα χέρια μου.

Αν μάλιστα φτάσουμε στο σημείο, εκτός από το περιεχόμενο, να αλλάζει και η "υφή" των σελίδων ή και του εξωφύλλου (paperback, hardcover, δερματόδετο(!) κλπ), θα πάψουν και οι τελευταίες αντιρρήσεις των "ρομαντικών" (όχι, δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι απλά θέμα χρόνου).

Και για όσους βρίσκουν το παραπάνω σενάριο "ψυχρό" και "εφιαλτικό", ας αναλογιστούν τους ανθρώπους που πέρασαν από τη χαραγμένη πέτρα στην περγαμηνή, από τους πάπυρους (scrolls) στα δετά βιβλία ή από τα περίτεχνα χειρόγραφα στα τυπωμένα βιβλία. Ειδικά οι μοναχοί του Μεσαίωνα θα έβλεπαν τον Γουτεμβέργιο ως ενσάρκωση του Σατανά :))

Κάτω η ύλη, ζήτω η πληροφορία! Καλά τα βιβλία, αλλά οι μέρες τους είναι μετρημένες...

Αυτά από κάποιον που μεγάλωσε στα βιβλία, τα λάτρεψε, τα ρούφηξε με θαυμασμό και όχι μόνο διάβασε χιλιάδες, αλλά έφτιαξε ακόμα και ...δικά του - σχεδιασμός, εκτύπωση, μακέτες, διαφάνειες, σκαναρίσματα, φιλμογράφηση, διαχωρισμοί, εξώφυλλα, μέχρι και βιβλιοδεσία στο χέρι με ειδική κόλλα (φυσικά εκείνα τα φυλάω άκρως ...φετιχιστικά).

Υ.Γ. Πάντως τώρα τελευταία διαβάζω ένα τυπωμένο βιβλίο (από τα τελευταία μου προφανώς). Λέγεται "οι δρόμοι μου" (να δεις που δε θυμάμαι ποιος το έγραψε - τέλος πάντων, δε θα είναι και κανένας σπουδαίος :P)

Πεμ Ιουν 29, 12:04:21 πμ  
diastimata said...

Γύρω στο 1985, ένα βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη (ο Ραγιάς, αν δεν κάνω λάθος) κάηκε. Αδελφικός μου φίλος -που πέθανε νέος, γιατί ήταν υπερβολικά καλός σε όλα- αγόρασε αρκετά από τα διασωθέντα βιβλία. Ένα από αυτά, μου το χάρισε.
Το βιβλίο (ο Ξένος, του Καμύ)είχε πάρει μια μυρωδιά, από τα αποκαΐδια του βιβλιοπωλείου. Γι αυτό, ο φίλος το είχε τυλίξει με άσπρο χαρτί -όπως στο δημοτικό, τα βιβλία του ΟΕΔΒ.
Εγώ, ερωτευμένος τότε με μια Ζακυνθινιά, χάρισα τον Ξένο. Η Ζακυνθινιά με παράτησε (Θεσσαλονίκη-Καταστάρι απέχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, αλλά κι εγώ δεν είμαι από τους πιο εύκολους ανθρώπους στον κόσμο), ο φίλος με άφησε για πάντα και το βιβλίο δεν κατόρθωσα να το αναπληρώσω. Τριπλά χαμένος, δηλαδή.

Πεμ Ιουν 29, 12:06:36 πμ  
mary said...

γύρευα αφορμή να πω τα πιο κάτω και μου την έδωσες ΝΔ..

πριν 5-6 μέρες βρέθηκα σε ένα βιβλιοπωλείο της Λευκωσίας να ψάχνω για κάποιο δωράκι για κάποιους φίλους...

ένιωσα πολύ παράξενα όταν αντίκρυσα δυο παλιά σου βιβλία σ’ένα ράφι. Ούτε που θυμάμαι ποια ήταν. Πάντα στα βιβλιοπωλεία αντίκρυζα δικά σου βιβλία και ένοιωθα όμορφα γιατί ήταν κάτι που ένοιωθα οικέιο. Τώρα ήταν κάτι πάρα πολύ παράξενο. Παλιά βιβλία, ξεχασμένες εκδόσεις, εκδόσεις που εγώ είχα αγοράσει από βιβλιοπωλεία που ίσως και να μην υπάρχουν πια. και να είναι εκεί.. κι εγώ να ξέρω πως εσύ είσαι ένα πραγματικό πρόσωπο προσιτό στην καθημερινότητα μου.. πολύ παράξενο..

Πεμ Ιουν 29, 12:27:43 πμ  
Nikos Dimou said...

carder said...
Η πρώτη φωτό θα μπορούσε να είχε την λεζάντα:
Οι "Δρόμοι" χαμένοι στη μετάφραση.

Τα βιβλία μου πλην ελαχίστων μου αρέσει να τα δανείζω, παρότι κάποια δεν επιστρέφονται. Ένα από αυτά δυστυχώς ήταν τα "Ξένα ποιήματα". Με παρακίνησε να το αγοράσω μια φράση για το πώς συνδέονται στο χρόνο ποιήματα 25 αιώνων. Θα ήθελα να τη θυμίσει αυτός που την θυμάται πιο καλά.

Ούτε αυτός την θυμάται πιο καλά μετά από 24 χρόνια - αλλά βρήκα ένα αντίτυπο (είναι το πιο σπάνιο βιβλίο μου) και την αντιγράφω:

Τα ποιήματα αυτά είναι ετερόκλιτα. Καλύπτουν ποιητές από δέκα χώρες, επτά γλώσσες και 25 αιώνες. Έχουν μόνο ένα κοινό σημείο: πως για το καθένα υπήρξε μία στιγμή που ένιωσα την αναγκη να το μεταφράσω.

Πεμ Ιουν 29, 01:23:33 πμ  
petalida said...

Δύο διαφορετικές σχέσεις με το βιβλίο

Το βιβλίο ταξιδιώτης (!):
http://www.bookcrossing.com

και το ηλεκτρονικό βιβλίο:
http://onlinebooks.library.upenn.edu
http://libraries.mit.edu/
guides/types/ebooks

Γκ. Γκ. Μάρκες είναι ο δικός μου αγαπημένος!

Πεμ Ιουν 29, 01:42:59 πμ  
azrael said...

Τέσσερις ασύνδετες ( ιστορίες

Η πρώτη από τον Γούντυ τον Άλλεν που συνηθίζει να λέει:

"Πάντα έχω στην τσέπη του πουκαμίσου μου , στο μέρος της καρδίας μου , μια σφαίρα.
Πολλοί με κοροϊδεύουν για αυτό.
Εγώ τους λέω ότι κάποτε , κάποιος, μου πέταξε μια Βίβλο , η οποία θα είχε σφηνωθεί στην καρδία μου εάν δεν ήταν αυτή η σφαίρα στο τσεπάκι μου να την κρατήσει"

Η δεύτερη από τον μικρό azrael (δεν είναι πλάκα):

"Έχω ένα αντίτυπο του 'Μάγκα' που το βούτηξα από παιδική κατασκήνωση. Ένας τύπος έχει γράψει στην πρώτη σελίδα εκεί που οι νορμάλ άνθρωποι γράφουν το όνομα τους , ή καμιά αφιέρωση:

'Είναι όμορφο να ξεκινά κανείς τη μέρα του παίρνοντας μερικές ζωές. Η καρδιά χτυπά δυνατά και το σώμα αναζωογονείται.'

Μπρρρρρρρρρρρ!!!!!

[Όπως καταλαβαίνετε το βούτηξα για να γλυτώσω τα άλλα παιδάκια.

Εγώ είμουν ήδη ξοφλημένος.]"

Η τρίτη ιστορία από τον ενήλικa σημερινό azrael:

"Το αγαπημένο μου βιβλίο , το βιβλίο που έχω διαβάσει απειρες φορές μου το αγαπημένο 'Εκκρεμές του Φουκώ΄το έχεις βουτήξει ΕΣΥ μισητή μου Πρώην. Εάν δεν ήταν η Νυν στη μέση θα ερχόμουν εκεί να ... σας πάρω πισω"

Τέταρτη ιστορία , για τον μελλοντικό azrael :

"Άγνωστη Αλεξάνδρα , εσυ , που σε συνάντησα πριν από δέκα χρόνια στο βιβλιοπωλείο SOLARIS στα Εξάρχεια και μετά σε πήγα για καφέ και μετά σου χάρισα "TΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ DUNE" που μόλις είχα αγοράσει ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΕ ΞΑΝΑΔΑ, σε είχα ερωτευτεί και δείλιασα. Άργησα ? "

Πεμ Ιουν 29, 02:04:30 πμ  
azrael said...

Νίκο αγαπημένε ,
πάτησα άραγε "Publish" ή τα έσβησα όλα;

Αααχ, και δεν το χτένισα για διορθώσεις , μόλις είχα βάλει τελεία!
Πόσο vulgar θα με βρει, θεέ μου ο Maestro!

Εάν το post μου δεν δημοσιευθεί θα φταίει o πέλεκυς του moderation η τα τρεμάμενα και σβηστικά μου χέρια;

Μήπως όμως , εάν το πόνημα μου δεν έφτασε ποτέ στα χέρια σου (ή να πώ στην moderarion κονσόλα σου?) είναι τελικά μια θεία πρόνοια για να μην φάω... παντόφλα από την πιστή μου Πηνελόπή ?

Αααχ Αφροδίτη μου. Εγώ να ξέρεις - προσπάθησα....

Πεμ Ιουν 29, 02:13:40 πμ  
gravoura said...

Καλοκαίρι του 2004 μαζί με έναν συμπατριώτη μου που έρχεται από Αμερική κάθε χρόνο, συμφωνούμε να περάσει από το χωριό μου για να φωτογραφήσουμε. Καλός φωτογράφος ο ίδιος, θα μαθήτευα κοντά του. Στην περιπλάνηση περνάμε από ένα σπίτι παλιό με σημάδια περασμένων μεγαλείων. Ερειπωμένο με εμφανή σημάδια πως είχε κάποιες δεκαετίες να περάσει κανείς το κατώφλι του. Μόνη μου δεν αποφάσιζα να μπω όσες φορές περνούσα από εκεί. Η δίφυλλη ξύλινη εξώπορτα μισάνοιχτη. Την σπρώξαμε το μεσημέρι εκείνο. Βαδίζαμε με προσοχή, το ξύλινο πάτωμα δεν ήταν γερό. ΄Ετριζε σε κάθε μας βήμα. Στο χολ σκόρπια χαρτιά στο πάτωμα μέσα στη σκόνη, αλληλογραφία γύρω στο ‘40 του ιδιοκτήτη με κάποιον από Αμερική. Στο ένα δωμάτιο τίποτα αξιόλογο, παλιά καθίσματα και ένα μπαούλο σαρακοβαγωμένο. Στο άλλο ένα παλιό τραπέζι και στον τοίχο ένα ντουλάπι με πόρτα.

Ο φίλος φωτογράφιζε ακριβώς ως είχε το εσωτερικό με τις δέσμες του φωτός να μπαίνουν από τις χαραμάδες της ξύλινης οροφής και προφανώς τα σπασμένα κεραμίδια. ΄Ανοιξα το ντουλάπι. Είχε τρία ράφια γεμάτα βιβλία! Η σκόνη, οι αράχνες και τα διάφορα ζουζούνια πάμπολλα. Πιάνω ένα βιβλίο με προσοχή. Vie Politique et Militaire de Napoleon, Bruxelles, Librairie Militaire de J.B. Petit, 1841!!
Το επόμενο Elements of mental philosophy, by Thomas C. Upham, N.Y., Harper Publishers 1856!! Τα επόμενα ήταν 5 τόμοι «Ιστορία της Φιλοσοφίας», Ν. Κοτζιάς, Εκ του τυπογραφείου του «Μέλλοντος», 1876, τόμοι 6, έλειπε ο 3ος. Ένα με τίτλο Ιωάννης Μεταξάς, Δ. Καλλονά, 1938, με τιμή τυπωμένη Δρχ. 50.

Να μην σας κουράζω μερικά ακόμα βιβλία στα γαλλικά, αγγλικά και ελληνικά τα οποία με τρόπο και πολλές επισκέψεις κουβάλησα σε 3 κιβώτια στο σπίτι μου. ΄Εμειναν εκεί μέσα χωρίς να βρω χρόνο να τα ξαναδώ, όλο το ανέβαλα. Τώρα με την ευκαιρία αυτού του post τα θυμήθηκα πάλι. Τα έβγαλα. ΄Εγινα χάλια, μέσα στη σκόνη, μουτζούρα και με φόβο μήπως γεμίσω το σπίτι με ζουζούνια που τρώνε χαρτί. Πρέπει να βρω κάποιο ειδικό να τα καθαρίσει, να τα φροντίσει γιατί η κατάστασή τους δεν είναι καλή.

Όταν το συζήτησα με τη μητέρα μου, μου εξήγησε τίνος ήταν το σπίτι. Τελικά είχα γνωρίσει τον γιο του ιδιοκτήτη, φίλος αλλά μεγαλύτερος του πατέρα μου, που είχε σπουδάσει φιλολογία στην Αμερική και στην Αθήνα κάποτε είχε ανοίξει φροντιστήριο αγγλικών. Πήρα κι άλλα μικροαντικείμενα από το μπαούλο, κάποιες δαντελένιες κουρτίνες φοβερά φθαρμένες, σκίζονται με το πρώτο, δύο τσαντάκια της γυναίκας του, ένα καπέλο της, τα ξυριστικά του, μπουκαλάκια κολόνιας Μενούνος (η κα Μενούνος της eurovision λέτε να συγκινηθεί αν της το χάριζα?), και πολλά έγγραφα από την αλληλογραφία τους.

Δεν αισθάνομαι πως έκλεψα, αλλά πως έσωσα αυτά τα βιβλία. Εκεί, μαζί με αυτά που άφησα, θα σάπιζαν τελείως και θα χάνονταν. Κανένας συγγενής δεν υπάρχει, δεν είχε παιδιά το ζευγάρι, ούτε καν αδέλφια. Εκτός της όποιας αξίας που ίσως έχουν, κάποια στιγμή θα αξιοποιηθούν, αφού πρώτα συντηρηθούν. Πάντως δεν θα ξεχάσω πόση χαρά ένοιωθα όταν μετέφερα τον…..θησαυρό βάζοντας τέρμα στην ολοσχερή καταστροφή τους.

Τώρα λίγα για τον συγγραφέα που με έχει συγκινήσει. Είναι ο Γιάννης Σπανόπουλος και «Το παιδί με τη νοσταλγία», βιβλίο που κέρδισε το α΄ βραβείο πεζογραφίας της Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών το 1970. Τυχαία τον γνώρισα από κοντά και αρκετά καλά. Οι απόψεις του για τους εκδότες η ίδια με τη δική σας ΝΔ. ΄Ετσι ποτέ δεν συνεργάστηκε με εκδότη, αλλά φροντίζει ο ίδιος τις εκδόσεις του. Μου έχει χαρίσει 8 βιβλία του και θεωρώ πως με έχει επηρεάσει λιγάκι ο τρόπος γραφής του. Πάντως είναι πολύ σπουδαία η επικοινωνία με τον συγγραφέα πέραν του έργου του. Η δική μου συμμετοχή στο blog σας ξεκίνησε με το σκεπτικό αυτό. Της «επαφής» με το συγγραφέα που σε εμπνέει και σε αγγίζει. Μόλις χθες τελείωσα τους Δρόμους σας. Αισθάνομαι μέρα με τη μέρα πως σας γνωρίζω κι από λίγο πιο πολύ. Πολλές ευχαριστίες.

Πεμ Ιουν 29, 03:41:36 πμ  
Maria Velliou said...

Σταυρούλα Σκαλίδη, πριν από λίγο γύρισα από μια εκδήλωση επαγγελματική και πριν τον ύπνο έπεσα στην πρόσφατη εμμονή: τα blogs. Με συγκίνησες και μ' έκανες να γελάσω ταυτόχρονα, σ' ευχαριστώ!
Πάντως κι εγώ δεν είμαι άμεμπτη. Έχω κρατήσει κι εγώ βιβλία που δανείστηκα, σε δύο περιπτώσεις. Τη μία, είναι η αλήθεια, δεν ζήτησα να τα δανειστώ, η ιδιοκτήτρια τους επέμενε-ήταν μια συγγραφέας που δεν ζει πια κι επρόκειτο για σημαντικά νεοελληνικά μυθιστορήματα άλλων, από την προσωπική της βιβλιοθήκη. Δεν μου τα ζήτησε ποτέ, δεν τα επέστρεψα ποτέ. Τα φυλάω με σεβασμό.
Στη δεύτερη περίπτωση δεν ξέρω πλέον που να βρω τον ιδιοκτήτη.
Δικαιολογίες για μικρές αμαρτίες! Τελικά κύριε Δήμου, θαυμάζω πολύ τον τρόπο που αναδεικνύετε τα θέματα μέσα από τα posts. Νομίζω ότι είναι μοναδικά κι αμίμητα αβίαστος! Όχι τυχαία, φυσικά. Κι αυτό πήγε πολύ καλά...

Πεμ Ιουν 29, 03:50:34 πμ  
Lefteris Kritikakis said...

Το Ερώτημα είναι, "τί είναι αυτό που σε σημάδεψε, το βιβλίο ή η μετάφρασή του;"

Διότι στην πραγματικότητα, εκείνο που διάβασες είναι η μετάφραση. Για πιάστε να μεταφράσετε κάποιες από τις δυνατές φράσεις του Όφις και Κρίνο του Καζαντζάκη, στα Αγγλικά. Εμ, δε μεταδίδεται με τίποτα το άτιμο... πιάνεις Καζαντάκη και στην καλύτερη περίπτωση βγαίνει κάτι σαν λεζάντα σε πόστερ για εφηβικό δωμάτιο.

Άμα χαθούν οι αυθεντικές λέξεις από το βιβλίο, τότε εκείνο που μένει είναι μόνο το σενάριο.

Λευτέρης

Πεμ Ιουν 29, 05:33:58 πμ  
synas said...

Η βιβλιοθήκη μου αποτελείται από βιβλία άλλων (Τα δικά μου ούτε που ξέρω πια, πού βρίσκονται…) Έτσι κι αλλιώς δεν διαβάζω πια, παρά μόνο στις διακοπές. Μετά από κάθε ταξίδι γεμίζουν τα ράφια λίγο ακόμη. Αλλά συχνά ανατρέχω σ’ αυτά. Για μια φράση, για μια ανάμνηση… Κατά τ’ άλλα όλη μέρα Internet, σαν τον Mickey.

Πεμ Ιουν 29, 05:34:37 πμ  
Nikos Dimou said...

Καλημέρα!

Lefteris Kritikakis said...
Το Ερώτημα είναι, "τί είναι αυτό που σε σημάδεψε, το βιβλίο ή η μετάφρασή του;"

Διότι στην πραγματικότητα, εκείνο που διάβασες είναι η μετάφραση. Για πιάστε να μεταφράσετε κάποιες από τις δυνατές φράσεις του Όφις και Κρίνο του Καζαντζάκη, στα Αγγλικά. Εμ, δε μεταδίδεται με τίποτα το άτιμο..."


Υπάρχει ο αφορισμός του Robert Frost: Poetry is what gets lost in the translation. (Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στην μετάφραση). Όμως ειδικά με τον Καζαντζάκη μου συνέβη κάτι παράξενο. Ξεκίνησα πολλές φορές να διαβάσω την τεράστια "Οδύσσεια" ων 33.333 στίχων. Δεν κατάφερνα να προχωρήσω. Η τραχειά και ιδιωματική του γλώσσα και ο εκτρωματικός δεκαεπτασύλλαβος (δεκαπεντασύλλαβος με τσόντα) με απωθούσαν. Εδώ που τα λέμε ο Κ. δεν ήταν ποιητής.

Ε λοιπόν την διάβασα τελικά στην υπέροχη μετάφραση του Kimon Friar (ο οποίος ήταν ποιητής). Έγραψα τότε ότι είναι καλύτερη από το πρωτότυπο και σοκάρησα. Σήμερα το παραδέχονται οι περισσότεροι ειδικοί...

Πεμ Ιουν 29, 08:12:27 πμ  
Nikos Dimou said...

ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ

Παρατηρώ ότι παρόλο το καλοκαίρι και την moderation το blog πάει καλά.

Τα σχόλια είναι πολύ ουσιαστικά (μερικά είναι μικρά ποστ) και πολλά (μέσος όρος 100 - με moderation - είναι ρεκόρ).

Οι επισκέπτες είναι 1600 (Μ. Ο.) την ημέρα.

Νομίζω ότι το πείραμα δίνει αποτέλεσμα.

Απόψεις; Αντιρρήσεις;

Πεμ Ιουν 29, 08:24:45 πμ  
synas said...

Στο πανεπιστήμιο είχα κάνει μία εργασία πάνω στη μετάφραση του «Θάνατος στη Βενετία». Ήταν απίστευτο: όχι δεν αποδιδόταν το ύφος, αλλά ούτε τα νοήματα του Mann. Άλλ’ αντ’ άλλων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, δε, το νόημα ήταν ακριβώς το αντίθετο από το αυθεντικό. Φαντάσου να ήταν και ποίηση… Τρία πουλάκια κάθονταν.
Ενώ, αντιθέτως, η ταινία του Βισκόντι ήταν υπέροχη. Την είδα πολύ αργότερα και οι εικόνες της ήταν ακριβώς, όπως της είχα φτιάξει στο μυαλό μου από το βιβλίο.

Πεμ Ιουν 29, 08:27:22 πμ  
candide said...

Ένα σχόλιο για τη χρήση του "εγω-θετικού βαθμού" και την αναγωγή του σε ανώτατο βαθμό. Σύμφωνα με μερικούς σχολιαστές ένα κείμενο μπορεί να είναι:
κακό, μέτριο, καλό, πολύ καλό, "θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ"(!)
Βρίσκω ενοχλητική αυτή την διαβάθμιση και ελπίζω να περιορίζεται σε σχολιασμό κειμένων στα blogs, και να μην έχει επεκταθεί αλλού, ώστε να μην ακούγονται σχόλια του τύπου "τι νόστιμο φαγητό, θα ήθελα να το είχα μαγειρέψει εγώ" ή "Ω! τι όμορφη η σύζηγός σας, θα ήθελα να της είχα κάνει έρωτα εγώ".

Αν μη τι άλλο, η χρήση του "εγωθετικού βαθμού" προϋποθέτει την συνήθως άδικη και αυθαίρετη τοποθέτηση του συγγραφέα ενός κειμένου στο ίδιο επίπεδο με τον σχολιαστή και/ή συγγραφέα άλλων κειμένων.

Πεμ Ιουν 29, 09:23:08 πμ  
carder said...

@ ΝΔ

Ευχαριστώ! Δεν περίμενα τότε ότι η μοίρα της φράσης θα ήταν να μου την θυμίσει ο ίδιος ο συγγραφέας σε μια διαδικτυακή συζήτηση. Αλλά η ιστορία του βιβλίου σας δεν τελείωσε εδω: Είπατε το πιο σπάνιο;;;; ΤΩΡΑ θα αυτοκτονήσω.

Πεμ Ιουν 29, 09:40:03 πμ  
CelesteAlbaret said...

Έχω μια άποψη που μπορεί να μην είναι αντίρρηση - απλώς παρατήρηση.
Νομίζω ότι τώρα δεν υπάρχει αμεσότητα στα μηνύματα - σαφώς με την moderation όμως λύθηκαν άλλα προβλήματα.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους,ίσως ο κύριος,που δεν έχω διάθεση να μπαίνω συχνά να γράφω.Αισθάνομαι ότι η όποια "παρέα" του χειμώνα διαλύθηκε.Με την έννοια του ότι δεν υπάρχει άμεση απόκριση στα μηνύματα.
Αν αναρωτηθεί κανείς πώς μιλάω για παρέα,εγώ με ένα nickname που εμφανίστηκε πρόσφατα,να αναφέρω ότι είμαι η georgia m.,αλλά επειδή τέτοια ώρα δεν γράφω από τον υπολογιστή μου,δεν μπορούσα να μπω αυτές τις μέρες με το ίδιο όνομα.Γι αυτό και χρησιμοποίησα το Celeste Albaret.

Πεμ Ιουν 29, 10:03:35 πμ  
Stavros P (isisdoros) said...

Σχετικά με το moderation.Συμφωνώ ότι έχει ανέβει κατά πολύ η ποιότητα των σχολίων. Πιό πολύ δουλειά όμως για τον διαχειριστή. Δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα η καθυστέρηση στη δημοσίευση των σχολίων. Εξ'άλλου εάν κάποιος θέλει άμεση επικοινωνία με άλλους blogger μπορεί να το κάνει στο δικό του blog.

Πεμ Ιουν 29, 10:07:57 πμ  
nuwanda said...

Και η δική μου άποψη είναι ότι το blog αναβαθμίστηκε αισθητά με το moderation - πριν τα αξιόλογα σχόλια χάνονταν μέσα στον όγκο των παρείστικων μηνυμάτων.

Δεν έχει αυξηθεί όμως πλέον ο εργασιακός φόρτος του οικοδεσπότη? Τι γίνεται αν θελήσει να λείψει μια μέρα? no comments?

Πεμ Ιουν 29, 10:33:24 πμ  
synas said...

Μια χαρά είναι. Αν και από Σεπτέμβρη, θα μ' άρεσε να γίνει πάλι λίγο... χάβρα!

Πεμ Ιουν 29, 10:36:14 πμ  
Nikos Dimou said...

nuwanda said...
"Δεν έχει αυξηθεί όμως πλέον ο εργασιακός φόρτος του οικοδεσπότη? Τι γίνεται αν θελήσει να λείψει μια μέρα? no comments?"

Nαι αυτό είναι το σκοτεινό σημείο του νέου καθεστώτος. Ήταν που ήταν δέσμιος του blog ο οικοδεσπότης... τώρα απόγινε. Βέβαια για τις απουσίες υπάρχει φορητός με ασύρματη σύνδεση (άρα moderation και από την παραλία)και τώρα μελετάω νέα λύση με κινητό.

Πεμ Ιουν 29, 10:43:47 πμ  
synas said...

Άντε, κε Δήμου! 11.20. Περιμένω κι εγώ μια φορά τον κεφτέ!

Πεμ Ιουν 29, 11:26:10 πμ  
paragrafos said...

Προσωπικά αισθανόμουνα βαθύτατα προσβεβλημένη όταν έβλεπα ελάχιστους "περαστικούς" να στολίζουν συστηματικά με απίστευτες αισχρότητες και συκοφαντίες κυρίως τον οικοδεσπότη. (Άλλο ο έντονος διάλογος-αντίλογος όπως και οι παρεξηγήσεις που συνέβησαν μερικές φορές, κι άλλο η εσκεμμένη κοπρο-λασπολογία)

Από αυτήν την άποψη, η moderation απεδείχθη ευλογία, αφού η τσογλαναρία πήγε από εκεί που ήλθε.

Πάνω απ΄όλα, το νέο καθεστώς. ευνοεί το ποιοτικό σχόλιο, καθώς ο επισκέπτης ξέρει ότι δεν αναμένεται άμεση απόκριση, ότι το σχόλιό του θα μείνει για λίγη ώρα εκτεθειμένο στην κοινή θέα, άρα θα διαβαστεί ως έχει, ως κείμενο, θα κριθεί ως τέτοιο, οπότε ο συντάκτης του εκ των πραγμάτων φροντίζει να γράφει πιο προσεκτικά, να συντάσσει το κείμενό του με σύνεση ούτως ώστε να τον βγάλει ασπροπρόσωπο, ή τουλάχιστον να μην τον εκθέσει ανεπανόρθωτα.

Το νέο σύστημα, ταυτόχρονα, απαλλάσσει εκατοντάδες αφανείς αναγνώστες από την ταλαιπωρία των πολλών τσατοσχολίων τα οποία, ως ανάγνωσμα, μάλλον δεν τους πρόσφερε ιδιαίτερη ικανοποίηση. Τουναντίον, εκείνες οι "παρεμβολές" κάποτε τους εμπόδιζαν να πάνε κατευθείαν στην πηγή, στην ουσία, τους έκλεβαν τον λιγοστό τους χρόνο με ένα σωρό (κατ΄εκεινους) αχρείαστες "παρεμβολές".

Παρά ταύτα, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Συμφωνώ για τα μειονεκτήματα που επεσήμανε πριν η φίλη μας Γιωργία Μ., καθώς ο σκληρός πυρήνας του μπλογκ σφυρηλατήθηκε κατά το χειμώνα ένεκα και της αμεσότητας των σχολίων και λόγω του πολιτισμένου τσατ.

Ας μη ξεχνάμε όμως ότι και αυτή η πρακτική είχε ένα άλλο μειονέκτημα: οι "θαμώνες" είχαμε δημιουργήσει ένα εκ πρώτης όψεως "κλειστό κύκλωμα" που ενώ αντικειμενικά δεν εμπόδιζε την αφομοίωση νέων "μελών", την ίδια στιγμή δεν τα ενθάρρυνε στο να συμμετάσχουν δίπλα μας επί ίσοις όροις, στο βαθμό που ένιωθαν "αλλότριοι", εκτός παρέας και κλίματος, επυλίδες.

Αυτά εκ πρώτης όψεως, γιατί υπάρχει σοβαρός αντίλογος και δεν μου το επιτρέπει για την ώρα ούτε ο διαθέσιμος χώρος ούτε και ο χρόνος.


Με αγάπη

Παράγραφος

Πεμ Ιουν 29, 11:33:38 πμ  
Ein Steppenwolf said...

Symphono se hola me ten Paragrapho.

Πεμ Ιουν 29, 12:06:11 μμ  
scalidi said...

Συμφωνώ και εγώ για τα οφέλη του moderation.Μπορώ και διαβάζω σαν άνθρωπος πια όλα τα σχόλια προσεκτικά (Μαρία Βέλλιου τα σέβη μου!) και δεν χάνομαι. είναι ένα καλό modus vivendi για μας, αλλά δεν ξέρω για τον αγαπητό κ. ΝΔ...

Πεμ Ιουν 29, 12:08:43 μμ  
gravoura said...

Συμφωνώ απόλυτα με την Παράγραφο.
Ρίχνω μια ιδέα. 3-4 φορές το μήνα post χωρίς moderation ώστε να ξεσπαθώνουν οι θεριακλήδες για chat? Να είναι συγκεκριμένες ημερομηνίες και με έγκαιρη γνώση. ΄Ισως να είναι ένα "παιχνίδι" δοκιμαστικά.

Πεμ Ιουν 29, 12:10:22 μμ  
Μύγα said...

Συμφωνώ κι εγώ με την Παράγραφο.
Σας διαβάζω εδώ και πολύ καιρό και οφείλω να πω ότι μετά το moderation, το απολαμβάνω πολύ περισσότερο.
Απορία: δεν μπορείτε να φτιάξετε και ένα chat?

Πεμ Ιουν 29, 01:02:22 μμ  
Nikos Dimou said...

Να κάνει και το Γκνάκι την κατοστάρα του.

Chat κι εδώ; Υπάρχουν τόσα στο Διαδίκτυο. (Κι εμένα δεν με λυπάστε - που θα έχω και αυτό στο κεφάλι μου;).

Πεμ Ιουν 29, 01:10:01 μμ  
Μύγα said...

chat δικό σας, για τους φίλους σας που τους λείπει η αμεσότητα και η ...χάβρα που λέει κι η synas :)

(ομολογώ ότι αν το αποφασίσετε, θα σας λυπάμαι βαθύτατα!)

Πεμ Ιουν 29, 01:23:26 μμ  
kerasia said...

Επανέρχομαι στο θέμα του βιβλίου.
Κάποτε λοιπόν, μαζί με μια φίλη ανεβαίναμε την,
ποια ήταν τώρα;
πες την Βουκουρεστίου.
Κάπου εκεί τέλος πάντων.
Καθώς προχωρούσαμε λοιπόν βλέπουμε ότι δίπλα σε έναν κάδο κάποιος είχε τοποθετήσει κούτες ολόκληρες με βιβλία.
Σταματήσαμε λοιπόν, σαν καλά παιδιά φιλομαθή και ατρόμητα στην ξένη βρώμα και αρχίσαμε να τα ψάχνουμε.
Στο ένα λεπτό (ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω όμως…) σταμάτησε μπροστά μας επί της Σόλωνος γύφτος με τρίκυκλο.
Παρεμπιπτόντως… ξέρει κανείς πώς παίρνουν χαμπάρι αμέσως ότι κυκλοφορεί κάτι αξιόλογο στο δρόμο;
Συνεχίζω…
Σταμάτησε λοιπόν στην άκρη του δρόμου και, υπομονετικά, περίμενε να τελειώσουμε το ψάξιμο. Μάλλον πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος πρωτοκόλλου για αυτές τις περιπτώσεις. Του τύπου: αυτός που φτάνει πρώτος έχει δικαίωμα να πάρει ό,τι θέλει και ο καταϊδρωμένος τρώει τα αποφάγια, ό,τι περισσέψει.
Τα περισσότερα βιβλία ήταν παλιά πανεπιστημιακά εγχειρίδια, εννοείται ξεπερασμένα. Το μόνο βιβλίο που άξιζε να πάρουμε ήταν ένα πολύ παλιό δερματόδετο «Εγχειρίδιο Οινοποιίας». Το είδα πρώτη, το άρπαξα πρώτη…
Επειδή τυχαίνει να έχω αμπέλι που βγάζει πολύ καλό κρασί (όλοι έτσι πιστεύουμε), η χρυσή ψυχολογική μου καβάτζα είναι ότι κάποια στιγμή μπορεί να αποσυρθώ από τα εγκόσμια και να αφιερωθώ στην παραγωγή μιας εκπληκτικής ποικιλίας κρασιού (ξέρεις 100 μπουκάλια στη σεζόν, μόνο για μυημένες γλώσσες κ.τ.λ.).
Στα σοβαρά τώρα, επειδή έχω την επιστήμη της οινοποιίας περί πολλού, καταχάρηκα πολύ με το εύρημά μου, και έφυγα από το σημείο με ένα τέτοιο χαμόγελο που έκανε τον γύφτο να σκάσει από το κακό του. «Πήρατε τα καλύτερα έ?!!», μου πέταξε.
Καθίσαμε σε ένα καφέ λίγο παραπάνω. Ένα από εκείνα τα μικρά με τα 4-5 τραπέζια, και την ψαγμένη διακόσμηση. Παραγγείλαμε κρασί (τι διάολο!), κι όταν ήρθαν τα ποτήρια στο τραπέζι άνοιξα το βιβλίο σε μια τυχαία σελίδα. Στην πραγματικότητα άνοιξε μόνο του σε μια πολύ συγκεκριμένη σελίδα μέσα στην οποία κάποιος είχε τοποθετήσει ένα μικρό χαρτάκι.
Το χαρτί περιείχε ένα χειρόγραφο ποίημα (του ιδιοκτήτη του βιβλίου).
Δύο τετράστιχα, ανυπόγραφο.
Κάποτε θυμόμουν τους δύο τελευταίους στίχους, σήμερα όχι.

Πεμ Ιουν 29, 01:50:30 μμ  
Maria Velliou said...

Συμφωνώ απόλυτα με την paragrafo και την scalidi. Κι εγώ το απολαμβάνω περισσότερο έτσι.
Τώρα, αν είναι να μένει ελεύθερο αραιά και που για τους μερακλήδες του chat...τι να πω, ας το αντέξουμε. Κύριε Δήμου, καλό κουράγιο!

Πεμ Ιουν 29, 02:01:29 μμ  
πάντα σκεπτικιστής said...

@Ν.Δημου
Υπάρχει ο αφορισμός του Robert Frost: Poetry is what gets lost in the translation. (Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στην μετάφραση)

Μου θυμίζει δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα! Αν παρομοιάσουμε τη μετάφραση με "διεργασία" και το πρωτότυπο με την εργαζόμενη ουσία στην αρχική της κατάσταση , τότε είναι αδύνατο να μεταφραστεί, χωρίς να αυξηθεί η εντροπία της (ήτοι, χωρίς να απωλέσουμε κάτι απο την αρχική "τάξη" του πρωτότυπου κειμένου) σα να λέμε κάτι απο την αξία του...

Πεμ Ιουν 29, 02:55:29 μμ  
πάντα σκεπτικιστής said...

αλήθεια, τι κάνει κανείς με τα βιβλία που δεν μπορεί να διαβάσει;
Διαθέτω μια καταπλήκτική σειρά απο ανεπιστημιακά βιβλία Γεωπονίας (απο τον πατέρα μου που σπούδασε στη Στουτγάρδη το 60-66) τα οποία δεν μπορώ να διαβάσω(τα γερμανικά μου είναι φτωχά) αλλά ούτε και θα μου έκανε καρδιά να τα...πετάξω.

Να τα χαρίσω; Αλλά σε ποιόν; και πως θα ξέρω τι θα τα κάνει; ιδού η απορία...

Πεμ Ιουν 29, 02:59:19 μμ  
Το σωστό να λέγεται said...

Πρέπει να συμφωνήσω ότι το blog στην πιο σύντομη έκδοσή του έχει ένα "πλεονεκτήμα"..."κλέβει" λιγότερο χρόνο απο τις άλλες πιο κερδοφόρες ασχολίες.
Είναι πιο λογικό να διαβάζεις και να σχολιάζεις καθημερινά πάνω σε 100 μηνύματα παρά σε 500.
Βέβαια χάνουμε τα άλλα 400, μαζί μ' αυτά και καμμία δεκαριά δικά μου μηνύματα λογοκριμένα, δηκτικά εναντιον του δογματικού κατεστημένου, αλλά κατάλληλα για ανηλίκους και ενηλίκους.

Bleeding liberal Blogging (BLB) is what gets lost in moderation.


Στην τύχη των βιβλίων τώρα, η ιστορία της κερασιάς μου θύμισε ένα θησαυρό βιβλίων που βρήκα παρατημένο έξω απο το Μαθηματικό τμήμα γνωστού Πανεπιστημίου.
Άξια και ανάξια είχαν πεταχθεί στον δρόμο για τα σκουπίδια.
Έσωσα ωρισμένα απ'αυτά, βιβλία του περασμένου αιώνα και μερικά του προπερασμένου. Τα περισσότερα με τόσο καλή βιβλιοδέτηση, που τα είχε κρατήσει σε άριστη κατάσταση στο πέρασμα του χρόνου και βιαστικών χεριών.
Ένα απ' τα μαθηματικά βιβλία ανήκει στους "Επτά Θησαυρούς" μου.
Το "An elementary treatise on Curve Tracing", first Edition 1872, Percival Frost, a Fellow at King's College, Cambridge.

Τα σχέδια που έχει μέσα ήταν μοναδικά για την εποχή του, πολύ πριν την εποχή των computers, ο τρόπος δημιουργίας τους εξαιρετικά νοήμων.
Το βιβλίο αυτό είχε την τελευταία (πέμπτη) έκδοση το 2004.
Χρησιμοποιείται σαν απαραίτητο βοήθημα σε Μαθηματικές σχολές για 130 χρόνια!

Έχει χρησιμοποιηθεί απο Αρχιτέκτονες μέχρι rocket scientists of NASA.


Υ.Γ.
Ευχάριστο να βλέπεις καινούργια πρόσωπα στο blog να μην κρύβουν λόγια.

Το σωστό να λέγεται.

Πεμ Ιουν 29, 05:35:24 μμ  
elpida said...

Κύριε Δήμου, θέλω να σας συγχαρώ για πολλά πράγματα. Έμαθα για σας μέσα απ΄το μπλογκ, αλλά δεν μπορούσα να σας βρω και να γράψω κι εγώ το σχόλιό μου. Είμαι πολύ άσχετη ακόμα. Μια άλλη φορά που σας ξαναβρήκα το είχατε κλείσει για καλοκαίρι, αλλά δεν δεχόταν σχόλιο.Απόψε τελειώνω την τελευταία κάρτα και από αύριο που θα έχω σύνδεση θα σας παρακολουθώ στενά. Θα πάρω και βιβλία σας.
Έχω πολλές εμπειρίες, αλλά αν τις γράψω, θα κάνω κατάληψη το μπλογκ σας.
Θα σας πω μόνο ότι όταν έκανα την πρώτη έκδοση του "Γράμμα στη μάννα με δύο ν", ήξερα ποιός είχε πάρει και το τελευταίο βιβλίο. Κάποια στιγμή ήθελα να τα μαζέψω, όλα!
Μετάνιωσα που έκανα σε πολλά κομμάτια την ψυχή μου και την μοίρασα...
Μετά αρχίσαν τα τηλέφωνα μέσ΄τη νύχτα, ακόμα και από Γερμανία, άρχισαν και τα γράμματα κι ήρθε τώρα και η τρίτη έκδοση!
Προσπαθώ τα βιβλία ακόμα και άλλων συγγραφέων, να τα χαρίζω σε βιβλιοθήκες για να ζουν!
Με πονάει να τα βλέπω να στολίζουν τις βιβλιοθήκες των σπιτιών, μόνο σαν συλλογή ή επειδή είναι αγαπημένο. Αν είναι αγαπημένο, δώσ΄το να το διαβάσουν κι άλλοι, να τ΄αγαπήσουν και εκείνοι!

Παρ Ιουν 30, 04:19:08 πμ  
elpida said...

Κύριε Δήμου, αν θέλετε, όταν βρείτε χρόνο, διαβάστε το κείμενό μου "....Έχω κάψει!", να δείτε που βρέθηκε ένα βιβλίο, για να μη γεμίζω τον χώρο σας.
Να είστε καλά, καλό μήνα!

Κυρ Ιουλ 02, 01:16:47 πμ  

Ανακοίνωση Σχολίου

<< Home